Τα “Πατριαρχικά Μουσικά Αρχεία” είναι ζωντανές (ερασιτεχνικές) ηχογραφήσεις, οι οποίες έχουν πραγματοποιηθεί κυρίως στον Πατριαρχικό Ναό, και σε ορισμένους άλλους Ενοριακούς της ευρύτερης Κωνσταντινούπολης.
Τις ηχογραφήσεις αυτές επιμελήθηκε ο Μανόλης Κ. Χατζηγιακουμής και τις εξέδωσε, σε 15 ψηφιακούς δίσκους, το Κέντρον Ερευνών και Εκδόσεων.
Στο cd 12 περιλαμβάνονται μονωδιακά του μακαριστού Άρχοντος Πρωτοψάλτου της Μ.τ.Χ.Ε. Κωνσταντίνου Πρίγγου.
Ο Μανόλης Κ. Χατζηγιακουμής σημειώνει πως “ο Κωνσταντίνος Πρίγγος είναι ηγεμονικός και εμβατηριακός, λιτός και δωρικός στη μελισματική του εκφορά, με έμφαση στον τονισμό και στη δυναμική απόδοση του μουσικού και ποιητικού κειμένου, με ουσιαστικό βάθος και πνευματικότητα”.
Παραθέτουμε εδώ το Δοξαστικό των Αίνων της Κυριακής της Απόκρεω “Προκαθάρωμεν εαυτούς αδελφοί…”, σε ήχο α’ και ερμηνεία του Άρχοντος Κωνσταντίνου Πρίγγου.
Κωνσταντίνος Πρίγγος (1892-†1964)
O σπουδαιότερος μουσικός του Πατριαρχικού χώρου στον 20ό αιώνα, με ιδιάζον ερμηνευτικό ύφος, πλούσιο συνθετικό τάλαντο, υπερβατικός και ηδύφωνος. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Ανάμεσα σε ορισμένους άλλους είχε ως δάσκαλο και τον προκάτοχό του Ιάκωβο Ναυπλιώτη. Διέπρεψε γρήγορα ως ψάλτης (1908-1925 και 1933-1938) σε πολλούς ναούς της Πόλης, στους Αγ. Αποστόλους στο Φερίκιοϊ, στην Αγ. Τριάδα του Πέραν, στον Άγ. Δημήτριο στα Ταταύλα και στον Άγ. Ιωάννη των Χίων. Στην ενδιάμεση οκταετία (1925-1933) έψαλλε στην Ελλάδα, στο Πανελλήνιο Ίδρυμα Τήνου, στον Άγ. Παύλο Καβάλας, στην Αχειροποίητο και στην Υπαπαντή Θεσσαλονίκης. Η μεγάλη φήμη του ωστόσο οφείλεται κυρίως στη θητεία του στον Πατριαρχικό ναό, όπου χρημάτισε Β’ δομέστικος (1911-1913), Άρχων λαμπαδάριος (1938-1939) και, τέλος, Άρχων πρωτοψάλτης (1939-1959).
Από τους σπουδαιότερους επίσης σύγχρονους εκκλησιαστικούς συνθέτες, συνεχίζοντας έτσι τη μεγάλη παράδοση των πρωτοψαλτών-μελοποιών του Oικουμενικού πατριαρχείου. Καταρχήν, έχει μελοποιήσει και εκδώσει (Κων/πολη 1952) την “Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα”, με τον υπέρτιτλο “Η Πατριαρχική Φόρμιγξ”, και στην οποία σημειώνει ότι “παραδίδει διά της γραφής ό,τι διά ζώσης παρέλαβε από τον διδάσκαλόν του Ιάκωβο Ναυπλιώτην, Πρωτοψάλτην του Πανσέπτου Πατριαρχικού ναού […] και ό,τι και εκείνος εκ των προκατόχων του εν τω Πρωτοψαλτικώ στασιδίω του Oικουμενικού θρόνου παρέλαβεν”. Το μουσικό αυτό βιβλίο παραμένει έκτοτε κλασικό για τις ιερές ακολουθίες της Μ. Εβδομάδας και το μοναδικό σχεδόν σε χρήση σήμερα από τους Πατριαρχικούς (και άλλους) ψάλτες. Στο όνομα του Πρίγγου έχει εκδοθεί ακόμη (Αθήνα 1973, εκδότης Ανδρέας Παπανδρέου) και η δίτομη “Λειτουργία” του, με τον ίδιο υπέρτιτλο “Η Πατριαρχική Φόρμιγξ”. Σ’ αυτήν περιέχονται όσα αναγκαία έχει μελοποιήσει για την Ακολουθία της Θ. Λειτουργίας: αργοσύντομα και αργά Χερουβικά (ανάμεσά τους το πολύ γνωστό σε πλ α’ μινόρε και το χορωδιακό), πολυάριθμα Λειτουργικά σε ηδείς και πρωτότυπους ήχους, Τρισάγια, Πολυχρονισμοί, και άλλα. Στο συνθετικό του έργο πρέπει ακόμη να προστεθούν το “Δοξαστάριο”, καταγραμμένο καθ’ υπαγόρευση από τον μαθητή του και μετέπειτα Άρχοντα πρωτοψάλτη Βασίλειο Νικολαΐδη, και το “Αναστασιματάριο” σε απομαγνητοφωνημένη ζωντανή εκτέλεση. O Kωνσταντίνος Πρίγγος θεωρείται ο γνησιότερος σύγχρονος, μετά τον Ιάκωβο Ναυπλιώτη, εκφραστής του λεγόμενου πατριαρχικού ύφους και της αυθεντικής του διατύπωσης. Πράγματι, με το έντεχνο, το εμβριθές, ακόμη την ιδιόηχη υψιφωνία του και το όμοιο ηχόχρωμα, έδωσε νέα διάσταση στην εκκλησιαστική ψαλμωδία, ουσιαστικό βάθος και πνευματικότητα. Καθολική παραμένει σήμερα η αποδοχή του και ζωηρότατη η ανάμνηση του τρόπου που έψαλλε, με ισχυρή επιρροή όχι μόνο στους πατριαρχικούς και στους Κωνσταντινουπολίτες γενικότερα, αλλά και σε πολλούς ψάλτες του καθαυτό Ελλαδικού χώρου.
