Aziz Georgios’un Şefaati bizlerle olsun!
(είη το έλεος του Αγίου Γεωργίου εφ΄ ημών)
Ρέα Ξενιάδου Πουρνάρα
«Υπέρ ελέους, ζωής, υγείας, σωτηρίας, επισκέψεως, διαφυλάξεως και συγχωρήσεως των αμαρτιών της δούλης του Θεού …» και ο παπάς ο υπέργηρος δίπλα στην θαυματουργή εικόνα του Αη Γιώργη του Κουδουνά με το κανί στο χέρι και τον ασημένιο δίσκο πλάι του να μάς ραντίζει και να μάς ευλογεί…
Πάνε πενήντα χρίνια και περισσότερο. Θύμησες θύμησες, ομορφιές, έθιμα αιώνων των νησιωτών Πολιτών, χαρές μεγάλες. Και χαρά μεγάλη ακόμη να ανεβούμε με το γαϊδουράκι επάνω, που κάθε χρόνο θυμόμαστε και τον περσινό ιδιοκτήτη!
Και να κατεβούμε μετά στο αγίασμα, να δούμε τις κότες στα τσίγγινα τάσια να γυροτρέχουν ανάμεσα στα παμπάλαια κελιά. Να προσκηνύσουμε στην μαρμάρινη εικόνα του τροπαιοφόρου Αη Γιώργη μας, να βάλουμε κι ένα εικοσπενταράκι για να πάει καλά το σχολείο από τον Σεπτέμβριο.
Μετά έφυγε ο παπάς στην αιώνια ζωή, άδειασε η θέση του, δύσκολα την γεμίζει ο νέος, μέχρι να τα μάθει κρίθηκε ο καϋμένος, αλλά τον αγαπήσαμε και αυτόν. Πάλι εκεί για το «Υπέρ ελέους, ζωής, υγείας…». Ώσπου έφυγε και αυτός. Άφησε την θέση του σε μοναχούς από το Αγιονόρος. Στο μεταξύ έκανε ένα μεγάλο θαύμα ο Αη Γιώργης. Έπιασε φωτιά ο λόφος, κατακαλόκαιρο του 1986 βραδυνή ώρα, να ανεβαίνουν οι φλόγες μανιασμένες προς τα επάνω. Να είμαστε εκεί κάτω στην Παλιάμπελο να βλέπουμε το κακό αρόδο από την θάλασσα και να χιλιοπαρακαλάμε. Μα δεν θα ακούσει; Κι όμως! Σταμάτησε την φωτιά στα κελιά. Να ζεις θαύμα δεν είναι λίγο πράγμα! Αξέχαστη νύχτα, αξέχαστη, που ξημέρωσε το πρωί με χάρη και ευγνωμοσύνη.
Οι μοναχοί ακόμη εκεί, άλλοτε τρεις, άλλοτε ένας, ζούνε τον Αη Γιώργη με πολλά θαύματα. Προσφέρουν καλωσόρισμα σε Μουσουλμάνους προσκυνητές που τα τελευταία τριάντα χρόνια ίσως επισκέπτονται την μονή με βαθύ παρακάλι και ο Αη Γιώργης τους ακούει. Και όλο και διαδίδεται ανάμεσα τους το καλό και όλο πληθαίνουν οι προσκυνητές. Τώρα ίσως καμιά δεκαριά χρόνια πολλοί και οι άλλοι ορθόδοξοι προσκυνητές και αρκετοί τουρίστες που επισκέπτονται σωρηδόν την Πρίγκηπο.
Για εμάς τελευταία φορά ήταν ο Φεβρουάριος 2015. Και φέτος στην μέρα του! Με τους Πριγκηπιανούς μαζί. Με τον άγιο Φιλαδελφείας Μελίτωνα λειτουργό και τον μοναχό Ιεζεκιήλ, που είναι χρόνια εκεί, στο αναλόγιο μαζί με τον π. Ιερώνυμο από το Πατριαρχείο. Καμιά τριανταριά Ρωμηοί, και ορθόδοξοι της Αντιόχειας της Κιλικίας που ζουν μόνιμα στην Πόλη, έρχονται σιγά σιγά, ο καθένας όπως έχει τάξει. Αντάμωμα της παλιάς ευλάβειας. Της μεγάλης χαράς, της παλιάς θαλπωρής. Ο λόγος του Δεσπότη μάς μαθαίνει πολλά, η φιλοξενία του μοναχού μάς αφήνει άφωνους.
Προχθές παίρνω μήνυμα από τον π. Δημήτρη αυτής της Αντιόχειας, εφημέριος του ναού Πέτρου και Παύλου εκεί. «Εμείς θα γιορτάσουμε αυτή την Κυριακή των Μυροφόρων τον Άγιο Γεώργιο» μαζί με την ευχή στα τουρκικά κάτω από την εικόνα του! Είναι το παλιό ημερολόγιο των Αντιοχειανών, των βέρων του Πατριαρχείου τους, που εκδιώχθηκε από εκεί στην Δαμασκό τον 14ο κιόλας αιώνα.
Το ίδιο ισχύει και σε μια άλλη άκρως μουσουλμανική χώρα. Στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Στο Ντουμπάι, το πιο προχωρημένο και λαμπερό εμιράτο, ο π. Ισαάκ μάς λέει στο τηλέφωνο: «Την Κυριακή 8 Μαϊου θα γίνει η λειτουργία στα αραβικά για τον Άγιο Γεώργιο, την Παρασκευή στα ελληνικά και το Σάββατο στα ρουμανικά για τις Μυροφόρες.» Το Πατριαρχείο Αντιοχείας στην θαυμαστή εκκλησία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου γιορτάζει ανάλογα με το ποίμνιο του. Το μεγαλείο της απέραντης Ορθοδοξίας μέσα από κατανυκτικότατες λειτουργίες. Την Παρασκευή 19 άτομα!
Πως να μη νοιώσεις την αγκαλιά του Φαναρίου διάπλατα ανοικτή σε όλους σύμφωνα με τις παρακαταθήκες αιώνων; Το κάθε πρεσβυγενές πατριαρχείο με τον αγώνα του, με την μαρτυρία του. Με τον Σταυρό του καύχημα, κατά την ρήση του χρυσού Ιωάννου Χρυσοστόμου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. Που η γενέτειρα του η Αντιόχεια στέκεται στο ύψος της και η πατριαρχική του έδρα η Πόλις σφραγίζει στον κόρφο της κειμήλια του και φυλάττει τον λόγο του ως κόρην οφθαλμού.
Πόλις και Ντουμπάι, Αγίου Γεωργίου 2022
