Του Σεβ. Μητροπολίτου Δράμας κ. Παύλου
«Ὁ Ἡσαΐας· Λούσασθε καὶ καθάρθητε, φάσκει, τὰς πονηρίας ἔναντι ἀφέλεσθε Κυρίου» (β΄ τροπάριον θ΄ ᾠδῆς Θεοφανείων)
Ἄμετρη θλῖψι μοῦ προεξένησε δημοσιευθὲν ἄρθρον ἀδελφοῦ Μητροπολίτου τῆς Κύπρου στὸ ἱστολόγιο «Ῥομφαία» ἀνήμερα τῶν Θεοφανείων, μὲ ἀφορμὴ τὰ συμβαίνοντα στὸ κανονικὸ ἔδαφος τοῦ παλαιφάτου Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας. Θεωρῶ ἀναγκαῖον νὰ καταθέσω δημοσίως τὰ κάτωθι.
1) Ἔκδηλος εἶναι ἡ ὑποτίμησις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τῆς θέσεως αὐτοῦ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ. Λυπηρότατον ὅτι ἐκφέρονται αὐτοῦ τοῦ πνεύματος ἀπόψεις ἀπὸ Κύπριον ἐπίσκοπον. Καὶ νὰ σκεφθῇ κανεὶς πόσα ὑποφέρει εἰς τὸ διηνεκὲς τὸ μαρτυρικὸν Φανάρι, καὶ κυρίως ἡ Ῥωμηοσύνη τῆς Πόλης, χάριν τῆς Κύπρου… Εὐτυχῶς ὁ νουνεχὴς Ἀρχιεπίσκοπος καὶ βαθύτατα ἐνσυνείδητοι ἱεράρχαι τῆς Μεγαλονήσου, περισώζουν τὴν ἀξιοπρέπεια τῆς ἐν Κύπρῳ Ἐκκλησίας. Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον εἶναι ὁ στῦλος τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὡς τοιοῦτον, εἶναι πανσέβαστον καὶ ὑπὸ τοῦ ῥωσικοῦ λαοῦ. Δὲν τὸ σέβονται διαχρονικῶς οἱ ὁπαδοὶ τοῦ πανσλαυϊσμοῦ.
2) Εἰς τὰ γεωπολιτικὰ παίγνια συγκαταλέγονται τὰ λευκὰ ἐπιῤῥιπτάρια, οἱ σλαυϊκοὶ μανδύες καὶ οἱ φαραωνικοῦ τύπου κρεμμυδόσχημοι τροῦλλοι σ’ ἕνα νησὶ ποὺ ἐπιθυμεῖ ν’ ἀποκτήσῃ μία ἐκκλησιαστικὴ «ντίσνεϋλαντ» ῥωσικοῦ ὕφους, καὶ μία ἀκόμη ξένη βάσι ἄλλου τύπου (ἔτσι, γιὰ ποικιλία· διότι ἡ βρεττανικὴ δὲν ἀρκεῖ)…
3) Ἡ ἐν Ἀλεξανδρείᾳ ἀντικανονικὴ ῥωσικὴ εἰσπήδησις δὲν εἶναι «ξεκάθαρη παρενέργεια» τοῦ Οὐκρανικοῦ ζητήματος, ἀλλὰ ξεκάθαρη φανέρωσις τῆς συγχρόνου ἐκφράσεως τοῦ πανσλαυϊσμοῦ. Καὶ ἐξηγοῦμαι:
Πρὸ ἑνὸς καὶ ἡμίσεως αἰῶνος, ἡ ἐν Καΐρῳ Ἀμπέτειος Ἑλληνικὴ Σχολὴ ἐδέχθη ἐπιθέσεις βουλιμικὰς ὑπὸ «ἀποστόλων» τοῦ πανσλαυϊσμοῦ. Ἡ Σχολὴ αὐτὴ ἀπὸ τοῦ ἔτους τῆς ἱδρύσεως αὐτῆς (1861) ἐξέφραζε διὰ τῆς παιδείας τὴν ζωτικότητα τοῦ ἐν Αἰγύπτῳ ἑλληνισμοῦ. Εἰς μίαν, λοιπόν, χώραν μὴ δυναμένην νὰ ἐξυπηρετήσῃ ῥωσικὰ συμφέροντα (μὴ ἀντιμαχομένην δὲ πολιτικῶς καὶ ἐθνολογικῶς αὐτά), τί ζήτημα «πολύκροτον» ὑπῆρχε τότε, ὥστε νὰ ὑπονομευθοῦν οὕτω δολίως τὰ θεμέλια τοῦ Ἀλεξανδρινοῦ Θρόνου; Οἱ προαναφερθέντες «ἀπόστολοι» ἐπέδειξαν κακοήθη ἀσέβειαν πρὸς τοὺς ἱεροὺς κανόνας (προφανῶς κληρονομικῷ δικαίῳ συνεχίζουν καὶ οἱ τωρινοί…) καὶ προκλητικὴν ἀπείθειαν καὶ παρακοὴν πρὸς τὸν ἐλέγξαντα αὐτοὺς κυριάρχην Ἀρχιεπίσκοπον διὰ τὴν ἐν τῇ ξένῃ ἐκκλησιαστικῇ δικαιοδοσίᾳ εἴσοδόν των· μάλιστα ἐδήλουν ὅτι δὲν ἀναγνωρίζουν Πατριάρχην Ἕλληνα! Ἐκφεύγει τῆς παρούσης ἡ ἐν λεπτομερείαις ἀναφορὰ δι’ ὅσα τότε κατηργάσθησαν «οἱ εὐγνώμονες παῖδες» τοῦ βοῤῥᾶ διὰ τὸν ἐξαραβισμὸν τοῦ δευτεροθρόνου Πατριαρχείου τῆς Ὀρθοδοξίας.
«Ὅλα καταδεικνύουν ὅτι τελικὴ ἐπιδίωξις εἶναι ἡ ἀπομόνωσις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, πρὸς εὐχερεστέραν αὐτοῦ εἰς τὸ μέλλον ἅλωσιν»· τοῦτο διαπιστωτικῶς ἐτόνιζε μελέτη δημοσιευθεῖσα ἐν Ἀθήναις τὸ 1906, περιλαμβάνουσα λεπτομερέστατα ὅσα οἱ πανσλαυϊσταὶ πονηρεπιπονήρως διενήργουν ἐν τοῖς ὁρίοις τῶν πρεσβυγενῶν Πατριαρχείων, ἐν τῇ καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῇ. Οὐ τοῦ παρόντος, βεβαίως, αὐτὰ τὰ «ὅσα» νὰ καταγραφοῦν. Ἐπιλείψει γάρ με ὁ χρόνος διηγούμενον.
Γινώσκει ὁ Πανιερώτατος τί ὑπέστη τὸ γένος τῶν Ῥωμηῶν ἀπὸ τὶς ψευδοπροφητείες τοῦ Ἀγαθαγγέλου; Τί ὑπέστη κατὰ τὰ Ὀρλωφικά; Τί ὑπέστη τὸ Ἅγιον Ὄρος (ὅρα π.χ. τὴν περισπούδαστον πραγματείαν τοῦ ἁγίου Δανιὴλ τοῦ Κατουνακιώτου) ἀλλὰ καὶ τί ὑφίσταται εἰσέτι; Γινώσκει τί ὑπέστη τὸ Πατριαρχεῖον Ἀντιοχείας διὰ τοῦ βιαίου ἐξαραβισμοῦ; Τί ὑπέστη τὸ Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων; Τί ὑπέστη καὶ τί ὑφίσταται τανῦν τὸ Πατριαρχεῖον Ἀλεξανδρείας; Γινώσκει πῶς ἐκλάπη ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Σινᾶ ὁ ἀρχαιότερος χειρόγραφος κῶδιξ τῆς Ἁγίας Γραφῆς; Πῶς ἱδρύθη τὸ βουλγαρικὸν κράτος, ἐπὶ σκοπῷ ὅπως κατέλθῃ ἡ «ἁγία Ῥωσσία» εἰς τὰ θερμὰ ὕδατα τῆς Μεσογείου; Γινώσκει τὴν φυλάκισιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου (Β΄ τοῦ Τρανοῦ) πρὸς ἀναγνώρισιν στανικῷ τῷ τρόπῳ πατριαρχικῆς ἀξίας εἰς τὸν ἐπίσκοπον Μόσχας; Καὶ πολλὰ ἄλλα, ἅτινα ἡ Ἱστορία καταγράφει καὶ καταγγέλλει;
Δυστυχῶς, δὲν εἶναι νέα οὔτε καὶ ἀχαρτογράφητα τὰ νερὰ τῆς ἐντάσεως, ὅπως ἐγράφη. Ἡ ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία εἶναι γεμάτη τοιούτων μελανῶν σελίδων. Οἱ φιλίστορες γνωρίζουν. Ὅπως ἐπίσης γνωρίζουν ὅτι ἡ νῦν ὑπὸ πολλῶν ἀπαιτουμένη νὰ συνέλθῃ «Σύναξις Προκαθημένων», ἤδη ἐγένετο εἰς τὸ Κολυμπάρι πρὸ ὀλίγων μόλις ἐτῶν· ἀλλὰ κάποιοι ἀπηξίωσαν νὰ προσέλθουν, τί ἄραγε φοβούμενοι;
Τελικά, πόση σοφία ἐμπεριέχει ἡ ποντιακὴ παροιμία ποὺ λέει: «Τὸν λύκον τετραβαγγέλιζαν κι’ ἀτὸς ἔλεεν· τῇ ποπᾷ τ’ ἀρνίᾳ μέρ’ εἶν;» (τὸν λύκο ἐξόρκιζαν κι αὐτὸς ἔλεγε· τοῦ παπᾶ τ’ ἀρνιὰ ποῦ εἶναι;).
