17 C
Athens
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Προσφώνηση του Άρχοντος Πριμικηρίου κατά την Δεξίωση της Πρωτοχρονιάς στο Φανάρι

Προσφώνηση

του Άρχοντος Πριμικηρίου κ. Διαμαντή Κομβόπουλου

κατά την Επίσημη Δεξίωση της Πρώτης του Έτους

στο Οικουμενικό Πατριαρχείο

1/1/2022

Σεβασμιώτατε Άγιε Πατριαρχικέ Επίτροπε Γέροντα Χαλκηδόνος, Σεπτή των Ιεραρχών Χορεία, Εντιμώτατε Πρόξενε της Ελλάδος, Εντιμολογιώτατοι Άρχοντες οφφικιάλιοι της ΜτΧΕ, Εκλεκτή ομήγυρις,

Αξιωθήκαμε, μεσούσης της Πανδημίας, να συγκεντρωθούμε και να συνεορτάσουμε, ως είθισται, στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό, τη Δεσποτική Εορτή της Περιτομής του Ιησού Χριστού και τη μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών Αγίου Βασιλείου.  

Έχουν ήδη συμπληρωθεί δύο χρόνια από το ξεκίνημα της φονικής νόσου. Γενάρη μήνα του 2019, είχε πληροφορηθεί η παγκόσμια κοινότητα για την απειλή ενός νέου θανατηφόρου ιού, του COVID 19. Στις 11 Ιανουαρίου η ανθρωπότητα έδωσε το πρώτο της θύμα. Εν συνεχεία οι εξελίξεις ήταν καταιγιστικές και ανεξέλεγκτες, με αποτέλεσμα να επηρεαστούν όλοι οι κοινωνικοί τομείς. Οι άνθρωποι κοιτάζουν τον πλησίον τους καχύποπτα, μήπως πάσχει από την ασθένεια, αποφεύγουν τις συναθροίσεις για να μην ανασάνουν τον ίδιο αέρα, είναι επιφυλακτικοί στο να αγγίζουν αντικείμενα ή να έρχονται σε επαφή γενικότερα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο έχει σχεδόν καταργηθεί η χειραψία, η «δεξίωσις» των αρχαίων μας προγόνων, οι οποίοι έτειναν την δεξιά τους χείρα για να καλωσορίσουν τον επισκέπτη. Πλέον, αντί της παλάμης, τείνουμε είτε την γροθιά είτε τον αγκώνα μας ή απλώς χαιρετιόμαστε εξ αποστάσεως, για την ασφάλεια όλων. Ο φόβος του θανάτου μάς αποξένωσε, μάς επέβαλε την απόσταση από όλους και από όλα.

Ο άνθρωπος όμως είναι το κατεξοχήν κοινωνικό ον. Δεν δύναται να ζήσει ακοινώνητος για πάντα. Έχει την ανάγκη του συνανθρώπου του για να επιβιώσει, αισθάνεται τη μοναξιά, χρειάζεται συμπαράσταση και ενίσχυση, ενίοτε επιθυμεί να μοιραστεί ευχάριστες ή και δυσάρεστες καταστάσεις. Όπως εξέφρασε και ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά του, αυτός που μπορεί να ζήσει μακριά από την κοινωνία των ανθρώπων ή θηρίο είναι ή θεός. Καθώς δεν είμαστε ούτε θεριά, ούτε θεοί, είναι φύσει αδύνατον να συνεχίσουμε τη ζήση μας σε κατάσταση απομόνωσης.

Οι συνθήκες, φυσικές ή τεχνητές, το μέλλον θα αποκαλύψει, ίσως ευνόησαν ένα πείραμα. Να δοκιμαστεί δηλαδή κατά πόσον η εικονική, η ψηφιακή, θα έλεγα, επαφή, μπορεί να αντικαταστήσει την φυσική συνεύρεση. Κατ’ αυτόν τον τρόπο  επιχειρήθηκε να λειτουργήσει η κρατική γραφειοκρατία, το εμπόριο, η παιδεία και κάθε άλλη δραστηριότητα μέσω υπολογιστών και διαδικτύου. Και ενώ σε αρκετούς τομείς η τεχνολογία έδωσε λύσεις, σε ό,τι αφορά την ανθρώπινη επαφή και την αγάπη προς τον πλησίον μας απέτυχε παταγωδώς! Το διαπιστώσαμε στα σχολεία, τις εκκλησίες, τα γηροκομεία και όπου υπήρχε και θα υπάρχει πάντα η ανάγκη της ζωντανής παρουσίας του συνανθρώπου, ώστε να μεταφέρει τα συναισθήματα και τη θέρμη της ψυχής του. Απέτυχε λοιπόν η τεχνολογία, διότι δεν μπορεί να γίνει υποκατάστατο αγάπης. Απέτυχε, διότι ποτέ δεν θα μπορέσει να μεταφέρει την στοργή, με την οποία περιβάλλει ο δάσκαλος τον μαθητή, ο παππούς το εγγόνι, ο θεράπων ιατρός τον ασθενή του.

Είναι βέβαιο Σεβασμιώτατε ότι το ίδιο ισχύει στην περίπτωση του ποιμνίου, το οποίο αναζητά τον Ποιμένα του, τον Ιεράρχη του, τον Πατέρα του, όπως αναζητούν σήμερα τα μάτια μας τον Γενάρχη, την παρουσία του οποίου μάς στέρησε η Πανδημία. Παρακολουθήσαμε με έκπληξη και θαυμασμό συνάμα το μεγάλο ταξίδι του Παναγιωτάτου στις ΗΠΑ, την Ελλάδα, αλλά και το βαρύ και υπερφορτωμένο πρόγραμμα που ακολούθησε. Διαβάσαμε τους χαιρετιστήριους λόγους των ηγετών των χωρών που επισκέφτηκε, και γίναμε μάρτυρες, ακόμη μια φορά, του σεβασμού που τρέφει η παγκόσμια κοινότητα στο πρόσωπό Του. Εκείνη την ώρα που άλλοι μακριά απολάμβαναν τον Αυθέντη και Δεσπότη τους, ο οποίος κατέφθασε από μακριά για να επιβλέψει, να δει και να καταρτίσει την άμπελό Του, εμείς ευγνωμονούσαμε τον Θεό που χάρισε Εκείνον στις Άγιες Εκκλησίες Του ειρηνικό, ακέραιο, αξιοσέβαστο, υγιή και πολύχρονο, ώστε να διδάσκει ορθά τον λόγο της Αλήθειας.

Μόλις χθες αφήσαμε πίσω τη χρονιά, κατά την οποία συμπληρώθηκαν τα 30 χρόνια της ευκλεούς και τετιμημένης πατριαρχίας, τα 48 της αρχιεροσύνης και τα 60 χρόνια της ιεροσύνης του Πατριάρχη μας. Ο δρόμος που βάδισε συχνά ήταν ακανθώδης, αλλά «είναι πάντοτε ακανθώδης ο δρόμος των εκλεκτών του Θεού», όπως είπε και ο Άγιος Σεραφείμ Ρομάντσιωφ. Μέσα από τη δύσβατη αυτή πορεία, ήδη έχει κατακτήσει τη θέση του μακροβιότερου Πατριάρχη στον Οικουμενικό θώκο, από τη σύστασή του. Η πατριαρχία Του είχε βεβαίως πολλές πρωτιές. Μία εκ των οποίων σίγουρα θα είναι ότι διάνυσε τις μεγαλύτερες αποστάσεις και επισκέφτηκε κάθε γωνιά της οικουμένης, για να συναντήσει το ποίμνιό Του.  

Στη δύσκολη αυτή πορεία, η αδελφότητα οφφικιαλίων του Οικουμενικού Πατριαρχείου «Παναγία η Παμμακάριστος» ήταν, είναι και θα είναι πάντα στο πλευρό του Πατριάρχη και του Πατριαρχείου, ώστε να παρέχει κάθε δυνατή βοήθεια και υπηρεσία που θα ενισχύει και θα διευκολύνει το επιτελούμενο έργο, με αποδέκτη τον πιστό, τον συνάνθρωπο, τον μαθητή, το περιβάλλον. Δράττομαι δε της ευκαιρίας, ενώπιον όλων, να εκφράσω άλλη μία φορά τις ευχαριστίες μου, καθώς τίμησε και την ελαχιστότητά μου με το οφφίκιο της Αγίας ΜτΧΕ.

Σεβασμιώτατε,

Κλείνοντας, εκ μέρους της αδελφότητας των αρχόντων και των λαϊκών μελών της Εκκλησίας, εκφράζω ευλαβώς υιϊκές ευχές στον Αυθέντη και Δεσπότη μας για ταχεία ανάρρωση, ο Θεός να Τον αξιώσει να πηδαλιουχεί χρόνια πολλά το σκάφος της Μητρός Εκκλησίας με υγεία και δύναμη, επ’ ωφελεία του σύμπαντος κόσμου.   

Εύχομαι δε σε Εσάς Σεβασμιώτατε, μακροημέρευση και παν παρά Θεού αγαθό,

και σε όλους μας χρόνια πολλά, ειρηνικά και ευλογημένα!

Σχετικά άρθρα

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΘΡΑ