Του Αρχιμανδρίτη του Οικουμενικού Θρόνου Γεράσιμου Φραγκουλάκη
«Δεν θα εκπλησσόμεθα εάν ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος έκανε την Ένωση των Εκκλησιών με ένα χαρτί».
Άλλος ένας αήθης λόγος, άλλη μια προσπάθεια σπίλωσης του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχη από τον συνήθη πλέον συκοφάντη του τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίωνα. Εξυπακούεται ότι με την συμπεριφορά του αυτή προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη είναι σύμφωνος ο φυσικός προϊστάμενος του, ο Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος, αλλιώς δεν εξηγείται πώς παρά τα επανειλημμένα διολισθήματα του προέδρου του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας και Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίωνα ο Πατριάρχης Μόσχας δεν του έχει ακόμη «τραβήξει» το αυτί.
Ισχυρίζεται ο Μητροπολίτης Ιλαρίων ότι ένας από τους Ιεράρχες του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως δήθεν του δήλωσε ότι: «η διαδικασία ενώσεως ρωμαιοκαθολικών και ορθοδόξων εισήλθε στην τελική ευθεία».
Σε καμιά περίπτωση δεν θα ισχυριστούμε ότι ο κ. Ιλαρίων είναι τόσο αφελής. Ο κάθε λόγος του που αφορά στον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο έχει σκοπιμότητα και συγκεκριμένη στόχευση. Όσο δε πλησιάζει ο Αύγουστος, κατά τον οποίο ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης θα επισκεφθεί επισήμως την Ουκρανία, η χολή που εκμάσει εναντίον του το Πατριαρχείο Μόσχας διά του εκπροσώπου του Μητροπολίτη Ιλαρίωνα, θα γίνεται και πικρότερη και πυκνότερη σε μια προσπάθεια να προσβάλλει το πρόσωπο και να υποβιβάσει το κύρος των ενεργειών του Οικουμενικού Πατριάρχη. Όμως με τον τρόπο που εκφράζεται ο κ. Ιλαρίων καταφέρνει τελικώς να προσβάλλει τον ίδιο τον εαυτό του, να υποβιβάζει το αξίωμά του και να θέτει υπό αμφισβήτηση την σοβαρότητά του ως κληρικός και ιδίως ως Μητροπολίτης. Στην Εκκλησία δεν πρέπει κανείς να παίζει με θέματα ιδιαίτερης ευαισθησίας. Αυτό φαίνετια πως όλοι το γνωρίζουν εκτός από τους Μοσχοβίτες, για τους οποίους είναι «πρώτα το έθνος» όπως έχει δηλώσει ο Πατριάρχης τους και έπεται η Εκκλησία και η Ορθοδοξία επομένως. Δεν έχουν καταλάβει ότι εκείνο που δίνει υπόσταση και στην Εκκλησία τους είναι η ονομασία της ως Ορθόδοξης και όχι ως ρώσικης. Η Ορθοδοξία είναι παγκόσμια, οικουμενική και όχι ρώσικη ή ελληνική ή σέρβικη ή ρουμάνικη ή βουλγάρικη κλπ.
Λέει ο Μητροπολίτης Ιλαρίων ότι: «ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως το τελευταίο διάστημα φαντάζεται τον εαυτό του κριτή του πεπρωμένου της Ορθοδοξίας. Θεωρεί ότι μπορεί μόνος του να λαμβάνει κάποιες αποφάσεις» και κατά την γνώμη του πάντα μπορεί να ανακοινώσει «ότι έχει γίνει η επανένωση, υπογράφοντας κάποιο χαρτί».
Δεν είναι βεβαίως η πρώτη φορά που ο κ. Ιλαρίων κατηγορεί τον Οικουμενικό Πατριάρχη ότι χρησιμοποιεί την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και την εμπλέκει στα εσωτερικά της Ορθόδοξης Εκκλησίας, προκειμένου να πλήξει όπως νομίζει τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Στην ουσία όμως συμβαίνει το αντίθετο. Ο κ. Ιλαρίων είναι εκείνος που κατά τις επισκέψεις του στο Βατικανό κεκλεισμένων των θυρών θέτει θέματα στον Πάπα που αφορούν στις σχέσεις της Ρωσικής Εκκλησίας με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Και βεβαίως ο Μητροπολίτης κ. Ιλαρίων δεν ενεργεί αυτοβούλως αλλά βάσει υποδείξεων που του γίνονται από την Ρωσική Εκκλησία της οποίας άλλωστε πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων είναι.
Αν πραγματικά ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος έκανε την ένωση των Εκκλησιών με ένα χαρτί θα ήταν ό,τι καλύτερο για το Πατριαρχείο της Μόσχας. Έτσι θα του δινόταν η ευκαιρία να περιθωριοποιήσει εντελώς το Οικουμενικό Πατριαρχείο και να αναδειχθεί ηγέτης της Ορθοδοξίας. Αυτή άλλωστε είναι και η μόνιμη επιδίωξή του η οποία όπως δείχνουν τα πράγματα έχει και τις «ευλογίες» του ρωσικού κράτους.
Η Ρωσική Εκκλησία ποτέ δεν έκρυψε αυτές τις φιλοδοξίες της και δεν αφήνει ευκαιρία να μης τις παρουσιάζει με οποιοδήποτε τρόπο πολλές φορές και καθ’ υπέρβαση των αρμοδιοτήτων της.
Παραθέτουμε στην συνέχεια θέσεις που αφορούν στις σχέσεις Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών:
«Δεν είμαστε ανταγωνιστές αλλά αδελφοί». (εννοείται Ορθόδοξοι και Ρωμαιοκαθολικοί).
«Οι Ορθόδοξοι και οι Ρωμαιοκαθολικοί οφείλουμε να μάθουμε να καταθέτουμε την συμπεφωνημένη μαρτυρία της αληθείας στους τομείς, όπου αυτή καθίσταται εφικτή και αναγκαία… Η χριστιανική συνείδηση και η ποιμαντική ευθύνη δεν μας επιτρέπουν να μείνουμε αδιάφοποι έναντι των προκλήσεων, οι οποίες θέλουν κοινή ανταπόκριση».
«Πιστεύουμε ότι οι μάρτυρες της εποχής μας, προερχόμενοι από διάφορες Εκκλησίες, αλλά τους οποίους ενώνει το κοινό τους μαρτύριο, αποτελλούν εχέγγυο διά την ενότητα των χριστιανών».
«Αυτή την ταραχώδη εποχή έχουμε ανάγκη από διαθρησκειακό διάλογο».
«Καλούμε τους χριστιανούς της Δυτικής και της Ανατολικής Ευρώπης να ενωθούμε διά μία κοινή μαρτυρία του Χριστού και του Ευαγγελίου, προκειμένου η Ευρώπη να κρατήσει την ψυχή της, η οποία διαμορφώθηκε από την χριστιανική παράδοση δύο χιλιετιών».
Όλες οι παραπάνω θέσεις δεν έχουν βεβαίως κάτι το μεμπτό. Βρίσκονται καταγεγραμμένες σε κοινό κείμενο που εκδόθηκε μετά από την συνάντηση του Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου με τον Πατριάρχη Μόσχας Κύριλλο στην συνάντηση που είχαν στις 12 Φεβρουαρίου 2016 στην Αβάνα της Κούβας.
Μελετώντας όλο το κείμενο μπορεί να διαπιστώσει κανείς την ηγεμονική έπαρση της Ρωσικής Εκκλησίας και την προσπάθειά της να εμφανίζεται ως εκπρόσωπος του συνόλου των Ορθοδόξων. Επομένως όλα αυτά τα οποία επισυνάπτουν στον Οικουμενικό Πατριάρχη για φαντασιώσεις και παπική συμπεριφορά ας προσέξουν καλά μήπως τελικώς αφορούν στους ίδιους. Υπάρχει μια παροιμιώδης φράση που λέει: «Όταν δείχνεις τον αδελφό σου με το ένα σου δάχτυλο, την ίδια στιγμή τρία δάχτυλα του ίδιου χεριού δείχνουν εσένα».
