Ο ΣΥΜΕΩΝ ΣΟΛΤΑΡΙΔΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΣΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ ΧΑΛΚΗΣ

«Εορτή εορτών»! 

Πάντα η περίοδος πριν την Πεντηκοστή και τη γιορτή της Μονής της Αγίας Τριάδας όπου βρίσκεται η Τροφός μας Σχολή με συγκινούσε. Και αυτό γιατί κακώς μεν, αλλά ποτέ δεν λέγαμε ότι γιορτάζει η Μονή, σημειώναμε ότι γιορτάζει η Σχολή μας.
Γιορτάζει η «μάνα» όπου μεγαλώσαμε και ανδρωθήκαμε, πήραμε τα πρώτα ακούσματα για τον θεσμό του Φαναρίου και μάθαμε τι προσέφερε η Θεολογική Σχολή Χάλκης από την ημέρα που ιδρύθηκε από τον Πατριάρχη Γερμανό τον Δ΄, το 1844.

Έχουν γραφτεί δεκάδες πονήματα, μελέτες, άρθρα και βιβλία για το φυτώριο αυτό στο οποίο μεταλαμπαδεύονταν οι ιδέες, δίδασκαν μεγάλοι δάσκαλοι, που μετέδιδαν το οικουμενικό πνεύμα στους μαθητές για να γίνουν οι κήρυκες της οικουμενικότητας της εκκλησίας, που εδρεύει στο οικισμό του Κερατίου κόλπου.
Από εκεί όπου απευθύνεται προς όλους χωρίς διακρίσεις και κηρύττει το ευαγγέλιο της αγάπης. Αυτόν τον θεσμό υπηρετούσε η Σχολή μας και δέχονταν μαθητές από τα πέρατα της οικουμένης.
Αυτή η περίοδος λοιπόν της λήξης του Πεντηκοσταρίου και της επομένης της Αγίας Τριάδας ήταν «εορτή εορτών» και «πανήγυρις πανηγύρεων» για όλους μας. 

Οι προετοιμασίες μεγάλες. Καθαρισμός του Ναού, γυάλισμα των μανουαλίων, σφουγγάρισμα όλης της Σχολής, ετοιμασία της κουζίνας για να υποδεχθεί για το εόρτιο γεύμα τους δεκάδες επισκέπτες, που παρακάθονταν σε δύο βάρδιες χωριστά οι άνδρες από τις γυναίκες κατά το μοναστηριακό τυπικό, επιλογή του Πατερικού αναγνώσματος, που θα διαβάζαμε κατά την ώρα του φαγητού. Φυσικά από όλες αυτές τις προετοιμασίες δεν έλειπαν και τα μαθήματα του αναλογίου με τους ύμνους, το Χερουβικό και τα Λειτουργικά. Μαθήματα με τον πρωτοψάλτη των Πατριαρχείων και δάσκαλο μας +Βασιλάκη Νικολαϊδη και με τους μεγαλύτερους σε ηλικία από εμάς μαθητές. 

Μάθημα πρώτον, το δοξαστικό της Πεντηκοστής «Βασιλεύ Ουράνιε» και δεύτερον, το δοξαστικό της Αγίας Τριάδος «Γλώσσαι ποτέ συνεχύθησαν». Μάθημα τρίτον το Χερουβικό και τα Λειτουργικά. Κυρίως καταλήγαμε σε πλάγιο πρώτο ή πλάγιο τέταρτο για να ψάλλουμε τα Πατριαρχικά Λειτουργικά.

Ο Σχολάρχης μας, Μητροπολίτης Σταυρουπόλεως κυρός Μάξιμος, λειτουργός. Μαζί του ο αρχιμανδρίτης, Βαρθολομαίος Αρχοντώνης (σημερινός Οικ. Πατριάρχης), ο πρεσβύτερος +π.Ανδρέας και οι διακόνοι πρώην Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Αθανάσιος και ο μετέπειτα Μητροπολίτης Πριγκηποννήσων κυρός Ιάκωβος Σωφρονιάδης. Εκκλησιάζονταν οι Μητροπολίτες που αποτελούσαν την Εφορεία της Σχολής , +Σάρδεων Μάξιμος, +Ροδουπόλεως Ιερώνυμος, + Πέργης Ευάγγελος, ο Γυμνασιάρχης μας Θεοφιλέστατος +Κλαυδιουπόλεως Ανδρέας και όλοι οι καθηγητές μας. 

Επικρατούσε δε μια χαρά σε όλους τους μαθητές αφού γιόρταζε το σπίτι τους, γιόρταζε η μάνα τους, γιόρταζε όλη η οικογένεια τους. Εκατοντάδες Ρωμιοί ανέβαιναν στον λόφο της Ελπίδας με τις άμαξες και τα βαπόρια ήταν γεμάτα με πιστούς από τα πέρατα της Πόλης αλλά και από την Ελλάδα. Δεν έλειπαν βέβαια και οι παλιοί μαθητές από την Κρήτη, την Ευρώπη, την Αυστραλία και την Αμερική, κληρικοί και λαϊκοί που έρχονταν να συνεορτάσουν μαζί μας. Γι’ αυτό και όλοι οι ομογάλακτοι μέχρι σήμερα έρχονται στην Σχολή για να θυμηθούν τα νεανικά τους χρόνια. Περιττό δε να τονισθεί ότι τα χρόνια που χωρίζουν τους μαθητές ηλικιακά σβήνουν, όταν βρεθούν στους χώρους της Σχολής μας, αφού τους ενώνει ο αέρας του λόφου, το ψωμί και η ελιά που τρώγαμε μετά τον εσπερινό, τα ανέκδοτα που κυριαρχούν από γενιά σε γενιά και ξεσπάνε όλοι σε γέλια αν και η γνωριμία μεταξύ τους γίνονταν πριν λίγα λεπτά.
Κάθε χρόνο λοιπόν διοργανώνονταν από την Εστία Θεολόγων Χάλκης της Αθήνας προσκύνημα στην Σχολή τις ημέρες αυτές. Δύο χρόνια δεν γίνεται λόγω της πανδημίας. Φέτος μετά την ολοκλήρωση των εμβολιασμών θα μεταβούμε με έναν ακόμη συμμαθητή για να παραβρεθούμε στην χαρά του σπιτιού μας, να ψάλλουμε, να γιορτάσουμε και να βοηθήσουμε τον σημερινό Ηγούμενο Θεοφιλέστατο Αραβισσού Κασσιανό και τους υπάρχοντες κληρικούς, οι οποίοι προσφέρουν τόσα στην Μονή και Σχολή.
Η μετάβαση μας εκεί έχει όμως και μία άλλη πλευρά. Είναι αυτή της επανάκτησης δυνάμεων, πνευματικών εφοδίων, θύμησης και οφειλόμενης τιμής . Ίσως να μην ισχύει για πολλούς. Ισχύει για τον γράφοντα αφού πάντοτε στα περισσότερα πονήματα και άρθρα του αναφέρεται στην προσφορά της Σχολής από πλευράς γνώσης, συστηματικής γνωσιολογικής έρευνας και εκμάθησης του τρόπου συμπεριφοράς και σκέπτεσθαι. 

Βέβαια η σημερινή κατάσταση, η επί 50 χρόνια «σιωπηλή Σχολή» , μας θλίβει όλους. Περισσότερο θλίβει την Α.Θ.Π τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη, τον ομογάλακτο μας κ.κ. Βαρθολομαίο, ο οποίος εργάζεται για την επαναλειτουργία της. Θέλω να πιστεύω ότι στο άμεσο μέλλον θα δοθεί η άδεια της επαναλειτουργίας του Ακαδημαϊκού τμήματος. Υπάρχουν πολλοί απόφοιτοι, όλων των γνωστικών αντικειμένων, οι οποίοι είναι έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και οι οποίοι όχι μόνο θα διδάξουν αλλά θα πλαισιώσουν και τα αναλόγια, όπως παλιά, για να ψάλλουν τον πολυχρονισμό του Πατριάρχη και να δοξάσουν τον Θεό λέγοντας «Κύριε, τα χείλη μου ανοίξεις και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσιν σου».