Μητροπολίτου Ίμβρου και Τενέδου Μελίτωνος,
του μετέπειτα Γέροντος Χαλκηδόνος (1913-1989)
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ
ΕΠΙ Τῼ ΠΑΣΧΑ 1951
Προλαβόντες τόν Ὄρθρον μετά τῶν Μυροφόρων καί εὑρόντες τόν λίθον ἀποκυλισθέντα τοῦ μνήματος, ἀκούομεν ἐκ τοῦ Ἀγγέλου ὅτι “ἠγέρθη ὁ Κύριος”!
Τό φαιδρόν τοῦτο τῆς Ἀναστάσεως κήρυγμα, τό ὁποῖον ἐπί εἴκοσιν αἰῶνας ἀποτελεῖ τήν μοναδικήν φωτεινήν στήλην, τήν καθοδηγοῦσαν πρός ἀσφάλειαν καί σωτηρίαν τά βήματα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἔρχεται καί πάλιν, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, νά καταυγάσῃ τάς ψυχάς μας καί νά μεταδώσῃ εἰς ἡμᾶς τήν ἔκστασιν καί τό θεῖον ρῖγος, τήν εὐλογίαν καί τήν εἰρήνην, τήν ἐλπίδα καί τήν ἀμίαντον χαράν, τάς ὁποίας ἠσθάνθησαν οἱ μαθηταί ἰδόντες τόν Κύριον.
Ἡ ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ δέν ἀποτελεῖ μόνον τό σπουδαιότερον γεγονός τῆς ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητος, τό ὁποῖον ἔλυσε τό δρᾶμα τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου καί μᾶς ἤνοιξε τήν ὁδόν πρός τόν Θεόν, πρός τόν ἀληθῆ προορισμόν μας, πρός τήν αἰωνιότητα, ἀλλ’ εἶναι συγχρόνως διά τόν πιστόν πηγή φωτισμοῦ καί ἐμπνεύσεως, δυνάμεως καί παρηγορίας εἰς τόν ἀγῶνα τοῦ καθ’ ἡμέραν βίου.
Διά τῆς Ἀναστάσεως ἔχομεν εἰς τήν ὁδοιπορίαν τοῦ βίου πλησίον μας Συνοδοιπόρον, ἀόρατον ἀλλά παρόντα, γλυκύν καί ἰσχυρόν, τόν Ἀναστάντα Κύριον. Ὅπως δέ τάς Μυροφόρους καί τούς Μαθητάς, οὕτω καί ἡμᾶς αἰφνιδιάζει καί συνοδεύει πανταχοῦ ἡ Θεία Παρουσία τοῦ Κυρίου. Ὁπουδήποτε εὑρισκόμεθα, ἰδού παρών ὁ Ἀναστάς Κύριος, ἄλλωτε λέγων πρός ἡμᾶς “Χαίρετε”, “Μή φοβεῖσθε”. ἄλλοτε ἀκολουθῶν ἡμᾶς πορευομένους πρός Ἐμμαούς καί παρακαθημένους εἰς τήν τράπεζαν καί εὐλογῶν τόν ἄρτον ἡμῶν, καί ἄλλοτε ἐμφανιζόμενος ἐν μέσῳ ἡμῶν, τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, καί λέγων “Εἰρήνην ὑμῖν”.
Εἰς τάς ὥρας τῆς γαλήνης καί τῆς περισυλλογῆς ἤ τῆς ταραχῆς καί τῆς τρικυμίας. ὅταν σημαίνωσι τά σήμαντρα τῆς χαρᾶς ἤ ὅταν πίπτῃ εἰς τή ζωήν μας ἡ βαρυτάτη σκιά τοῦ πόνου, τῆς ἀσθενείας, τῆς ἐγκαταλείψεως καί τοῦ θανάτου. εἰς τόν τραχύν ἀγῶνα ὑπέρ τῆς ἀληθείας, τῆς εὐθύτητος καί τῆς ἀρετῆς. εἰς τάς στιγμάς τῶν ἀμφιβολιῶν καί τῆς ἀδυναμίας, οὐδείς εἶναι πλέον μόνος, ἀλλ’ ἐν μέσῳ ἡμῶν ἵσταται καί παραμένει ὁ Ἀναστάς Ἰησοῦς, ἐξαγγέλλων εἰς ἡμᾶς, ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ Ἐξουσιαστής καί ὁ Κύριος πάσης καταστάσεως: “ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς”, καί διαβεβαιῶν ἡμᾶς, ὅτι ἡ Παρουσία Του πλησίον μας καί ἡ φιλία Του πρός ἡμᾶς, μένουν εἰς τόν αἰῶνα: “καί ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμί πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος”.
Ἰησοῦς Χριστός “ὁ χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας” προβάλλει, ἐν μέσῳ ἡμῶν, θριαμβευτής καί ζωηφόρος, ὑπέρ πάντας καί ὑπέρ πάντα.
Λοιπόν, ὑπέρ τό σκότος τό φῶς. Ὑπέρ τήν ἁμαρτίαν ἡ θυσιαζομένη καί θριαμβεύουσα ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἄφεσις καί ἡ εἰρήνη. Ὑπέρ τήν βίαν καί τήν κακίαν, ἡ κραταιά δύναμις τοῦ Θεοῦ. Ὑπέρ τούς τάφους ἡ Ἀνάστασις. Ὑπέρ τήν φθοράν ἡ ἀφθαρσία καί ἡ αἰωνιότης.
Τοιαῦτα εὐαγγέλια χαρᾶς δεχόμενοι σήμερον διά τῆς Ἀναστάσεως, ἀγαλλιασώμεθα καί εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτοῖς.
Προσέλθωμεν λαμπαδηφόροι τῷ Ἀναστάντι Χριστῷ καί οἱ πάντες, λαβόντες τήν εὐλογίαν τῆς Ἀναστάσεως, συνεορτάσωμεν ὡς ἀδελφοί Πάσχα Θεοῦ τό σωτήριον.
“Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια”. Εἰς τήν πλημμύραν ταύτην τοῦ φωτός, τῆς χάριτος καί τῆς χαρᾶς, ἄς λούσωμεν τάς καρδίας μας. Ἄς μεταφέρωμεν τήν θείαν λάμψιν εἰς τούς οἴκους μας καί ὑπό τῆς ἀνεσπέρου ταύτης λαμπρότητος καθοδηγούμενοι, ὡς τέκνα φωτός, ἅς περιπατήσωμεν πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς ἡμῶν.
Καλοῦντες ὑμᾶς τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, εἰς ἑορτασμόν χαρμόσυνον καί εὐλογημένον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης ταύτης ἡμέρας τοῦ Πάσχα, στρέφομεν συγχρόνως τήν σκέψιν ἡμῶν, μετ’ ἀγάπης πολλῆς, καί πρός ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι εὑρίσκονται μακράν, καί ἀπευθύνομεν πρός αὐτούς ἰδιαίτερον ἐγκάρδιον πασχάλιον χαιρετισμόν.
Ἐν ἀγαλλιάσει δέ ψυχῆς προσαγορεύοντες ἑορτίως πάντας, τούς ἐγγύς καί τούς μακράν, λέγομεν πρός ἕνα ἕκαστον ὑμῶν: “Χριστός Ἀνέστη”, “Χαίρετε”, “Εἰρήνη ὑμῖν”!
