Δρ Αντώνιος Χατζόπουλος
Άρχων Ιερομνήμων της Μ.τ.Χ.Ε.
Απόφοιτος Θεολογικής Σχολής Χάλκης
«Πάμε στον Αρσένιο!» ακούγαμε παιδιόθεν να λένε οι κάτοικοι της Χάλκης. Εννοούσαν την ιστορική Σκήτη του Αγίου Σπυρίδωνος, την επονομαζόμενη τουρκιστί Terki Dünya (εγκατάλειψη του κόσμου), καθότι ήταν πολύ μακριά από τον μοναδικό οικισμό, την Χώρα της Χάλκης. Δικαίως το όνομά του είχε ταυτιστεί με την ίδια τη Σκήτη, καθότι ο ίδιος ήταν ο ιδρυτής της και ο μοναχός με μεγάλη πνευματικότητα και δράση. Έζησε πραγματικό ασκητικό βίο και έγραψε ιστορία. Ακόμη μέχρι και σήμερα ακούμε να λένε πάμε στον Αρσένιο! Ζει στην συνείδηση των πιστών. Ο Αρσένιος δεν ήταν ούτε απόφοιτος της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης μας αλλά ούτε και Πολίτης, ούτε και είχε σπουδάσει πέραν της στοιχειώδους εκπαίδευσης. Είχε όμως την κατά Θεόν μόρφωση, όπως λένε! Είχε έρθει από την Γάνο, αφού είχε ασκηθεί δίπλα στον διάσημο γέροντά του μοναχό Ευστράτιο, ο οποίος του έδωσε την χάρη και το όνομα. Ο Θεός προφανώς τον είχε τάξει στον Άγιο Σπυρίδωνα της Χάλκης. Είναι η εποχή της δεύτερης δεκαετίας λειτουργίας της Θεολογικής μας Σχολής, αλλά και της ολίγον παλαιότερης Σχολής των Ελλήνων Εμπόρων της Χάλκης. Ο Διευθυντής αυτής ο Άνθιμος Μαζαράκης, επίσης επτανήσιος όπως και ο πρώτος Σχολάρχης της Σχολής μας Κωνσταντίνος Τυπάλδος, εκτιμούσε αφάνταστα την πνευματική μόρφωση του Αρσενίου, ο οποίος εν τω μεταξύ είχε χειροτονηθεί ιερέας το 1862 στο Μυριόφυτο. Τον προσέλαβε εφημέριο στο Ναό της Παναγίας Καμαριώτισσας, που βρίσκεται μέσα στην Εμπορική Σχολή και στον οποίο χώρο είχε ασκητέψει και ο Βαρθολομαίος ο Κουτουλμουσιανός ο Ίμβριος. Μετά τον θάνατο του μοναχού Ευστρατίου στη Χάλκη, το 1868 τέθηκε ο θεμέλιος λίθος της Σκήτης, με την στήριξη του κεφαλλήνα Διευθυντή ιερέα Άνθιμου Μαζαράκη, ο οποίος την αφιέρωσε στον Άγιο Σπυρίδωνα.
Ο ιερομόναχος Αρσένιος, ο μειλίχιος, ο συμπαθής και φιλάγαθος και συγκαταβατικός πολύ γρήγορα έλαμψε στις καρδιές των πιστών της Πόλης, οι οποίοι συνέρρεαν να λάβουν πνευματικά νάματα. Η φήμη του εξαπλώθη και πέραν αυτής. ξομολογούσε φυσικά και καθοδηγούσε τους ιεροσπουδαστάς της Θεολογικής Σχολής με αγάπη και κατανόηση, τον αγαπούσαν όλοι. Δεν είχε μισθό, έτρωγε ελάχιστα, λειτουργούσε καθημερινά και τα χρήματα από τα κεριά και τις δωρεές των πιστών προς την Σκήτη, τα διέθετε σε δεκάδες υποτρόφους του, κληρικούς και λαϊκούς, οι οποίοι υπηρέτησαν εν συνεχεία την Μεγάλη Εκκλησία. Ένας από αυτούς, ο απόφοιτος της Χάλκης Κασσανδρείας Ειρηναίος διέσωσε τα της Σκήτης και του Ασκητού γέροντός του Αρσενίου σε εμπεριστατωμένο άρθρο του. Οι αρετές του Αρσενίου και η πατερική του μορφή δεν άφησαν ασυγκίνητο τον Σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ, ο οποίος αμέσως μετά τον σεισμό του 1894 έστειλε σεβαστό χρηματικό ποσό για επιδιόρθωση της Σκήτης. Υψηλά ιστάμενοι Οθωμανοί κρατικοί λειτουργοί πήγαιναν συχνά στη Χάλκη και ζητούσαν τις συμβουλές του Αρσενίου. Μέχρι και σήμερα στην Σκήτη του Αγίου Σπυρίδωνος, σε μεγάλες εορτές, έρχονται μαζί με τους Χριστιανούς και Μουσουλμάνοι πιστοί διατηρώντας τρόπον τινά την παράδοση αυτή.
Ο άγιος, ο μετά μοναστικής βιωτής μοναχός Αρσένιος εκοιμήθη μεν το 1906, η ιερά του όμως μνήμη παραμένει ζωντανή στο χριστεπώνυμο πλήρωμα.
Βιβλιογραφία: Βιογραφικόν Σημείωμα περί του αναχωρητού πατρός Αρσενίου ιδρυτού της εν Χάλκη των Πριγκηποννήσων Σκήτης του Αγίου Σπυρίδωνος, Εν Αθήναις, Θρακικά 10, 1938.
Φωτογραφίες: διάκονος Μελέτιος Στεφανάτος, Ι. Θεολογική Σχολή της Χάλκης
