ὑπὸ
Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου
“Ἡ ἐλπίδα ποτὲ δὲν πεθαίνει”
Κάποιος ποὺ καθόταν μὲ παρέα στὸ γραφικὸ ἑστιατόριο τοῦ γνωστοῦ πάλαι ποτὲ Θοδωρῆ στὸ ἱστορικό “Καλαμωτό”, παρὰ τὸν συμπαθῆ καὶ μοναδικὸν στὴν Πόλη Ἱ. Ναὸν τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Χαλκηδόνος, ἄκουσε γιὰ μερικὰ ἐνδιαφέροντα τὰ ὁποῖα κατέγραψε, καὶ συγκεκριμένως γιὰ τὸν ELVIS -Κύριε ἐλέησον-, τὸν μεγάλο αὐτὸ βασιλέα τοῦ ρόκ, σῆμα κατατεθὲν τῆς ἐξάλλου αὐτῆς μουσικῆς. Καὶ σκέφθηκε ὅτι ἡ Βασιλεύουσα, παρὰ τὸ κυκλοφοριακὸ χάος, τὴν νέαν “ἐφιαλτικὴν ἀρχιτεκτονικήν” καὶ τὰ λοιπὰ τερπνά, εὐτράπελα καὶ μή, εἶχε μέσα στὶς πάμπολλες καὶ ποικίλες ἐκδηλώσεις καὶ τῆς ὁμογένειας κάποια “σύνδεση” καὶ μὲ τὸν καλλιτέχνη ἐτοῦτο μὲ τὴν ἀρχαιοελληνικὴ κόψη τοῦ προσώπου του, ὁμοίαν πως πρὸς τὴν τῶν λοιπῶν Homo Deus εἰκαστικῶς ἀδελφοποιτῶν, ἀφοῦ αὐτὸς ἐφώρμησε τὸ 2011 στὸ παραδοσιακό, πλούσιο καὶ πολύμορφο Καρναβάλι τοῦ Μοδιοῦ1 μὲ ἄσπρο κοστοῦμι, τὸ ὁποῖο φοροῦσε στὴν τελευταία του παράσταση, μὲ κιθάρα μὲ κόκκινο φουλάρι ὅπως καὶ μὲ φιγοῦρες ρὸκ στὸ τραγοῦδι του “blue suede shoes”, γοητεύσας τοὺς συμποσιάζοντας γλεντιακῶς2. Καὶ νά τώρα ποὺ ἔφθασε μάλιστα ὁ χρόνος καὶ ὁ τόπος “νὰ ἐξάγει” καὶ ἕτερον ὑπερποντίως. Ἄνδρα ρωμαλέον, πεπαιδευμένον, πολιτικάντην καὶ ὡς ἐκ τούτου εὐφυῶς καὶ ὀφικῶς ἐλισσόμενον, ὀργανωτικὸν καὶ πολύπλευρον. Ἕνα Νεο-Elvis ἐν “ἑτέρᾳ μορφῇ”, τοῦτ’ ἔστιν οὐχὶ τῆς ραστώνης, τοῦ χοροῦ καὶ τῆς διασκεδάσεως, ἀλλὰ κυρίως τῶν ἀγώνων καὶ τῶν ἀγωνιῶν, τοῦ μόχθου καὶ τῆς θυσίας, τῆς δικαιοσύνης, τῆς συναλληλίας, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εἰρήνης. Τοιοῦτος γὰρ ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν γενόμενος (Ἑβρ. 7, 26).
Καὶ τοῦτο δέ, διότι πολλὰ τὰ ἀδηφάγα “πιράνχας”, μικρά τε καὶ μεγάλα, “ἀντιβασιλεύοντα” καὶ μή, καὶ τὰ λοιπὰ ὑπερπόντια καὶ ἀπανταχοῦ τῆς γῆς θηρία τοῦ δρυμοῦ, ἕτοιμα νὰ κατασπαράξουν πᾶσαν σάρκα βροτείαν. Ἔχει ὅμως καὶ οὗτος, εὐτυχῶς, ὄψιν ἐμπνέουσαν, ἑτοιμότητα, ἀποφασιστικότητα καὶ κινητικότητα, μετὰ δύο μορφολογικῶς ἐξεχόντων πως “κυνοδόντων”, τῆς οἱονεί “καρχαριοειδοῦς” ὀδοντοστοιχίας, ἀποκληθεὶς ὡς νεοφώτιστος “Ἔλπις”, τοὐπίκλην φέρελπις, στοιχεῖα ἀπαραίτητα διὰ τὸ μέλλον τῆς οἰκτρῶς ταλαιπωρηθείσης Ἐπαρχίας τοῦ Θρόνου, διαχρονικῶς. Τυγχάνει δὲ ἄπορον, ποῖοι οἱ ἰσχυρότεροι ὄδοντες, τῶν πιράνχας ἢ τοῦ “Ἔλπιδος”. Τοῦτ’ ἔστιν τῆς λογικῆς ἢ τῆς “ἀλόγου” κτίσεως!
Γρηγορεῖτε οὖν καὶ συνέλθετε ἄρχοντες καὶ ἐμπεπιστευμένοι τὰ ὅσια καὶ ἱερὰ τοῦ Γένους. Καὶ σύ ἐκ Φαναρίου ὁρμώμενος, φώτιζε “Ἔλπις” ὡς τὸ φανάρι (πεσκανδρίτσα, Fener balığı), τοὺς ἐν σκότει καὶ σκιᾷ θανάτου καθημένους (Ματθ. 4, 16). Τοῦτο ἄλλωστε δηλοῖ καὶ τὸ ἐπώνυμόν σου. Πρόσεχε δὲ ἰδιαιτέρως τὰ πιράνχας, ἔσο προμηθεὺς καὶ οὐχὶ ἐπιμηθεύς, “σώφρων ὡς οἱ ὄφεις καὶ ἀκέραιος ὡς αἱ περιστεραί” (Ματθ. 10, 16). Καὶ αἱ εὐχαὶ τοῦ πολιοῦ Πατριάρχου, ὁ ὁποῖος σὲ ἐκόσμησεν μὲ τὸ μαρτυρικὸν καὶ ὡραῖον τοῦτο ὄνομα τοῦ Ἐλπιδοφόρου, γενόμενος ἀντάξιος αὐτοῦ, καθὼς καὶ ὅλων αὐτῶν οἱ ὁποῖοι πονοῦν πραγματικῶς τὴν δεινῶς καὶ ποικιλοτρόπως κλυδωνιζομένην ἀλλ’ οὐ καταποντιζομένην καὶ σήμερον Ἐκκλησἰαν τοῦ Χριστοῦ, θὰ σὲ συνοδεύουν.
Ἔντεινε τοίνυν καὶ κατευοδοῦ καὶ βασίλευε.
_________________________________________________________
1- Ἀ. Παπᾶ, Χαλκηδόνος, Καρναβάλι στὰ Προμότου, Τοῦ Αὐτοῦ, Ρινήματα θεολογικά, τεχνοκριτικά, ἱστορικὰ καὶ ἄλλα τινὰ ἀπὸ τὸ Βόσπορο Δ΄, Θεσσαλονίκη 2013, 133-135. Τοῦ Αὐτοῦ, “Destuuuuuur”, Ἔργ. μνημ. Δ΄ Θεσσαλονίκη 2013, 394-395. Τοῦ Αὐτοῦ, La Ballarina, Ἔργ. μνημ. Ε΄ Θεσσαλονίκη 2015, 276-278.
2- Τοῦ Αὐτοῦ, Ὁ Elvis Presley στὸ Μόδι, Ἔργ. μνημ. Δ΄, Θεσσαλονίκη 2013, 206-207.
