ΛΟΓΟΣ
ΕΚΦΩΝΗΘΕΙΣ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗΝ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗΝ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ
ΕΝ Τῼ Ι. ΝΑῼ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΡΑΘΙΟΥ
ΤΗΣ Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ
(6.8.2018)
ὑπὸ
Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου
Σεβασμιώτατε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ἑορτάζομεν σήμερον τὴν Μεταμόρφωσιν τοῦ Σωτῆρος, καθ’ ἣν πανηγυρίζει ὁ ἱ. ναὸς οὗτος τῆς νεοελληνικῆς ἐκκλησιαστικῆς τέχνης, μὲ Προϊστάμενον τὸν Οἰκονόμον π. Νικόλαον, κληρικὸν ἄξιον μὲ πολυσχιδές, σὺν τοῖς ἄλλοις, φιλανθρωπικὸν ἔργον.
Εὐχαριστῶ, τὸν ἅγιον Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας κ. Ἀμβρόσιον, διὰ τὴν μεγάλην του ἀγάπην τὴν ὁποίαν μοῦ ἐπιδεικνύει πάντοτε.
Ἤκουσα καὶ πάλιν, ὅμως περισσότερον συγκεκριμενοποιούμενα τὰ ἀπὸ ἐτῶν διαθρυλούμενα περὶ τῆς ἀποχωρήσεως αὐτοῦ ἐκ τῆς θεοσώστου του Ἐπαρχίας καὶ ἐλυπήθην ἰδιαιτέρως, ὅπως καὶ ὅλοι οἱ ἀγαπῶντες αὐτόν, οἱ ὀποῖοι ἐπανειλημμένως τὸν ἀπέτρεπον ἐκ τοῦ δυσαρέστου ἐγχειρήματος τούτου, τὸ ὁποῖον εἶναι ἄκαιρον, ἰδίως διὰ τὴν κρίσιμον ἐποχήν μας. Ὅμως ἐσχάτως ἠκούσθησαν καὶ ἕτεραι λίαν χαροποιοὶ εἰδήσεις, αἱ ὁποῖαι καὶ πρόκειται νὰ ὑλοποιηθοῦν εὐτυχῶς, λίαν συντόμως.
Διότι ὁ ἅγιος ἀδελφὸς εἶναι ἀγωνιστὴς ἐκ τῶν ὀλίγων, ἐργώδης, μαχητὴς τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς ἀγάπης πρὸς τὴν πατρίδα, ρέκτης, ρωμαλέος κριτής, διὸ καὶ συνήθως πολεμεῖται. Ἢ μήπως οἱ κατηγοροῦντες αὐτὸν τυγχάνουν καλλίτεροι; Εὐχόμεθα! Διότι εὔκολος εἶναι ἡ κριτικὴ καὶ οὐχὶ ἡ προσφορά.
Δὲν ἔχομεν ἀδελφοί, ἀνάγκην ἀπὸ κλῆρον, μοναχὰς καὶ μοναχοὺς τῆς ἀπραγίας καὶ ὀμφαλοσκοπίας, τῆς ἀδιαφορίας καὶ ἀπονίας πρὸς τοὺς ἀνθρώπους, καλοπερασάκηδες, ἐγκλωβισμένους εἰς ὑαλίνους πύργους, ἐπιδειξίας, δοξομανεῖς, ὑπερφιάλους, ἐριστικοὺς καὶ δικομανεῖς, “ἐπαγγελματίας τῆς ἱερωσύνης” ὡς ἔλεγεν ὁ πολὺς Γερομελίτων Χαλκηδόνος, γραφειοκράτας καὶ “κραβατοφόρους” (Krawatenmenschen) ὡς ἐν Γερμανίᾳ, φαρισαίους, εὐκαιριολόγους, χρηματομανεῖς, προβληματικούς “ποικιλοτρόπως” τὸν βίον, ὁπαδοὺς τῆς “τυρείας καὶ φατρίας” (Φιλαδελφείας Μελίτων) καὶ ἄλλα πολλά.
Βεβαίως εἴμεθα ἄνθρωποι καὶ ἡμεῖς, ἁμαρτωλοὶ σάρκα φοροῦντες, ἀναμάρτητος γὰρ μόνον Κύριος ὁ Θεός. Χρειαζόμεθα κληρικοὺς καὶ μοναχούς, φοβουμένους καὶ ἀγαπῶντας τὸν Θεόν, τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τοὺς ἀνθρώπους, ἐντίμους καὶ φιλαλήθεις, οὐχὶ πείσμονας, μισητικούς, ζηλοφθόνους, διώκτας μέχρι τῶν Πυλῶν τοῦ ᾍδου, οἱ ὁποῖοι ἀπομακρύνουν ἐκ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Θεοῦ τοὺς πιστούς, ὡς πολλοὶ “νεολαῖοι”, δοκοῦντες μάλιστα στύλοι τῆς Ἐκκλησίας εἶναι!
Οὕτως, ἂς μὴν ἐντυπωσιαζόμεθα ὅτι εἰς τὴν Ἑσπερίαν δὲν ὑπάρχει πλέον οὔτε Θεὸς οὔτε Ἐκκλησία. Ἂς ἀφήσωμεν τὰ ἠθικὰ καὶ οἰκονομικὰ σκάνδαλα, τὰ ὁποῖα ἔχουν γίνει τῆς “μοδός” σήμερον, καὶ ταλανίζουν καὶ τὴν Ἐκκλησίαν.
Πρὸ δεκαεξαετίας ὅτε ἦλθον ἐδῶ, ὁ ἅγιος Καλαβρύτων μοῦ εἶπεν: νὰ πηγαίνεις καὶ νὰ λειτουργεῖς ἐν λευκῶ, ὅπου βούλεσαι!
Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἕτεροι ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, οἱ ὁποῖοι ἀκόμη καί τινας ἐρχομένους ἐνταῦθα ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ καὶ ὄντας μακρὰν πάσης προβολῆς, ἐπιδείξεως καί “λειτουργιομανίας” δὲν τοὺς περιβάλλουν τοὐλάχιστον μὲ τὸν προσήκοντα σεβασμὸν καὶ στοιχειώδη ἀγάπην καὶ οὐχί μόνον.
Σᾶς εὐχαριστῶ λοιπὸν Γέροντα διὰ τὴν ἀγάπην Σας. Νὰ εἶσθε πάντοτε κοντά μας, καὶ σεῖς ἀδελφοὶ νὰ γνωρίζετε, ὅτι τοιοῦτοι Ἀρχιερεῖς τῆς παλαιᾶς γενεᾶς εἶναι σπάνιοι καὶ ἀναντικατάστατοι σήμερον, ἀποτελοῦντες τόν “θησαυρόν” τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἀποκαλοῦν σήμερον ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τοὺς γέροντας μοναχούς.
