Φως Φαναρίου
Τελέστηκε σήμερα, Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2022, στον Ιερό Ναό του Οσίου πατρός ημών Αλυπίου του Κιονίτη στην Αττάλεια, η ενθρόνιση του νέου Μητροπολίτου Πισιδίας κ. Ιώβ.
Τον Οικουμενικό Πατριάρχη εκπροσώπησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Μύρων κ. Χρυσόστομος και παρέστησαν και άλλοι ιεράρχες του Θρόνου.
Για την ενθρόνιση έφτασε από την Ουκρανία ο Έξαρχος του Οικουμενικού Πατριάρχου στην Ουκρανία, Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Κομάνων κ. Μιχαήλ Ανίστσενκο, ο οποίος είχε υπηρετήσει ως ιερέας στον Ναό του Αγίου Αλυπίου από το 2011 έως το 2019. Επιπλέον, ο Σεβασμιώτατος κ. Ιώβ ήταν καθηγητής του κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Ινστιτούτο Θεολογικών Σπουδών του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Σαμπεζί.
Να σημειωθεί πως ο Σεβ. κ. Ιώβ διαδέχθηκε τον μακαριστό Μητροπολίτη Σωτήριο Τράμπα (1929 – 2022), τον από Κορέας, ο οποίος έκανε σημαντικό έργο για την αναγέννηση της Μητροπόλεως Πισιδίας.
Ο νεοεκλεγείς Μητροπολίτης Ιώβ Γκέτσα, ο από Τελμησσού, είναι διδάκτωρ θεολογίας, καθηγητής στο Καθολικό Πανεπιστήμιο του Παρισιού (Γαλλία), μόνιμος εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών στη Γενεύη και συμπρόεδρος της μικτής επιτροπής θεολογικού διαλόγου μεταξύ της Ορθόδοξης και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
Ο Σεβασμιώτατος κ. Ιώβ ήταν ένας από τους κύριους ομιλητές της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Κρήτη στις 19-26 Ιουνίου 2016. Ομιλεί Αγγλικά, Γαλλικά, Ελληνικά, Ουκρανικά, Ρωσικά και Ιταλικά και έχει βαθιές γνώσεις της Ουκρανικής εκκλησιαστικής ιστορίας. Υποστήριξε τη διδακτορική του διατριβή με θέμα «Λειτουργική μεταρρύθμιση του Μητροπολίτη Κιέβου Κυπριανού (1330-1406)».
Ακολουθεί ο ενθρονιστήριος λόγος του Πισιδίας κ. Ιώβ.
Ἐνθρονιστήριος Λόγος
του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πισιδίας κ. Ίώβ
Ἀττάλεια, 17 Σεπτεμβρίου 2022
Σεβασμιώτατε Μητροπολῖτα Μύρων κ. Χρυσόστομε, ἐκπρόσωπε τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος τοῦ Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου,
Σεβασμιώτατοι, Θεοφιλέστατοι,
Σεβαστοί πατέρες,
Προσφιλεῖς ἀδελφοί καί ἀδελφαί ἐν Χριστῷ,
Δοξολογία, λατρεία καί εὐχαριστία πρός τόν ἐν Τριάδι Θεόν, ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπί τὴν ταπείνωσιν τοῦ ἀναξίου δούλου αὐτοῦ, ἀνυψώσας αὐτόν εἰς τὀν θρόνον τῆς ἱστορικῆς καί ἐνδόξου Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πισιδίας.
Ἡ βαθυτάτη εὐγνωμοσύνη μου ἀπευθύνεται πρός τόν Οἰκουμενικόν ἡμῶν Πατριάρχηνς κ.κ. Βαρθολομαῖον διά τήν πατρικήν αὐτοῦ ἀγάπην καί τήν ἐμπιστοσύνην τάς ἐπιδειχθεῖσας ἀπό τῆς νεότητός μου, ὡσαύτως δέ καί διά τό παράδειγμα τοῦ ποιμένος καί τοῦ ἀόκνου ἐργάτου τοῦ Ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου πρός πάντας ἡμᾶς. Αἱ εὐχαριστίαι μου ὁμοίως ἀπευθύνονται πρός τά μέλη τῆς περί Αὐτόν Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου διά τήν ἔντιμον ψῆφον καί τάς θεοπειθεῖς αὐτῶν εὐχάς.
Προσφιλεῖς ἀδελφοί καἰ ἀδελφαί τῆς θεοσώστου Μητροπόλεως Πισιδίας, σήμερον μέ ὑποδέχεσθε ὡς τόν ποιμένα καί τον πνευματικόν ὑμῶν πατέρα, κατά τό θέλημα τῆς Μητρός Ἐκκλησίας. Δέν μοῦ εἶστε ἄγνωστοι, διότι θείᾳ προνοίᾳ καί βουλήσει σᾶς ἔχω ἤδη ἐπισκεφθῇ, προσκληθείς ὑπό τοῦ ἐν ἀγίοις ἀναπαυομένου προκατόχου ἡμῶν Μητροπολίτου κυροῦ Σωτηρίου. Σᾶς ἐπανευρίσκω σήμερον μετά πολλῆς χαρᾶς ἀναγνωρίζων πολλά οἰκεῖα πρόσωπα, συγχρόνως ἀνυπομονῶν ὅπως γνωρίσω ἐκ τοῦ σύνεγγυς καί τά καινούργια. Ἑπικαλοῦμαι τάς εὐχάς ὑμῶν διά τήν ἐμπιστευθεῖσαν εἰς ἐμέ ὑπό τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ποιμαντικήν διακονίαν, πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ὑμῶν καί πρός δόξαν τοῦ ἐλεήμονος καί φιλανθρώπου Θεοῦ.
Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Πισιδίας εἶναι ἀποστολική. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος κατά τήν πρώτην ἱεραποστολικήν αὐτοῦ περιοδείαν, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα ἔφτασεν εἰς τήν Ἀντιόχειαν τῆς Πισιδίας. (Πρ 13,14). Σέ αὐτό ἀκριβῶς τό μέρος οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ὅταν εἶδαν ὅτι οἱ Ἑβραῖοι ἀπέρριπτον τόν Λόγον τοῦ Θεού, ἐστράφησαν πρός τούς Ἐθνικούς (Πρ 13,46), κατά τήν ἐντολήν τοῦ Κυρίου: «Τέθεικά σε εἰς φῶς ἐθνῶν τοῦ εἶναί σε εἰς σωτηρίαν ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς» (Πρ 13,47). Ἕνεκα τούτου, ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία τιμᾷ τόν Παῦλον ὡς τόν Ἀπόστολον τῶν Ἐθνῶν, διότι πρῶτος ἐκ τῶν Ἀποστόλων κατενόησεν τήν παγκοσμιότητα τῆς σωτηρίας, τήν ὁποίαν προσφέρει ὁ Κύριος καί Σωτήρ ἡμῶν Χριστός καί τόν παγκόσμιον χαρακτῆρα τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ Ἐκκλησία τῳόντι, μή ἀνήκουσα ἀποκλειστικῶς εἰς ἕν ἔθνος, ἐνηγκαλίζεται πάντας τούς ἀνθρώπους κατά τήν ἐντολήν τοῦ Κυρίου, «ὃς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄ Τιμ 2,4). Ἔκτοτε ἡ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἐπιδίδεται μετά ζήλου είς τήν διακονίαν ταύτην, τό Οἰκουμενικόν ἡμῶν Πατριαρχεῖον, τό μή περιοριζόμενον ὑπό ἐθνικῶν ἰδιαιτεροτήτων, ἀλλά τιθέμενον εἰς τήν διακονίαν τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἀνεξαρτήτως φυλῆς, ἐθνικότητος καί γλώσσης, ὅπως ἀκριβῶς ἐργάζεται και ἡ Ἱερά ἡμῶν Μητρόπολίς ὑποδεχόμενη πιστούς διαφόρων καταβολών.
Ἡ Μητρόπολις ἡμῶν εἶναι ἱστορική. Ἁπό τῶν ἀποστολικῶν χρόνων ἕως τοῦ 18ου αἰῶνος, νέφος μαρτύρων ἔλαμψεν εἰς τήν Πισιδίαν καί είς τάς πέριξ αὐτῆς πόλεις Σίδην καί Ἀττάλειαν. Χιλιάδες μαρτύρων, ἐπίσκοποι καί μοναχοί, γνωστοί καί ἄγνωστοι, ἠγωνίασαντο τόν ἀγῶνα τόν καλόν καί ἔδωσαν τήν καλήν μαρτυρίαν τοῦ εὐαγγελίου τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.
Τόν 6ον αἰῶνα ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ Μήτηρ πάντων ἡμῶν, ὁμοίως, ἐφανέρωσεν ἐδῶ τήν προστασίαν καί τήν εὐαρέσκειαν αὐτῆς διά τῆς θαυματουργικῆς εἰκόνος τῆς Πισιδιωτίσσης, ἡ ὁποία ἐτιμᾶτο εἰς τήν Σωζόπολιν, ἀναβλύουσα ἄφθονον μύρον. Σέ αὐτήν τήν εἰκόνα ἀνεφἐρετο ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γερμανός κατά τήν εἰκονομαχίαν, ὑπενθυμίζων τἀ πολλά θαύματα καί τάς θεραπείας τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ διά τῶν ἁγίων εἰκόνων, ἀπευθυνόμενος πρός τόν Ἐπίσκοπον Κλαυδιοπόλεως Θωμᾶν: «τὸ δὲ πάντων μάλιστα ἐμφανέστατον μηδεμιᾶς ἀντιῤῤήσεως ἤ ἀμφιβολίας τινὸς ἀνεχόμενον, ἡ ἐν Σωζοπόλει τῆς Πισιδίας τὸ πρὶν ὑπάρχουσα εἰκὼν τῆς παναχράντου Θεοτόκου, ἐκ τῆς γεγραμμένης παλάμης αὐτῆς τὴν τοῦ μύρου βλύσιν προχέουσα. Οὗ τινος θαύματος μάρτυρες πολλοί» (PG 98,185AB). Εἴθε νά εἶναι προστάτις καἰ βοήθειός ἡμῶν πάντοτε.
Ἑπόμενοι τοῦ νέφους τῶν μαρτύρων ἐλάμπρυναν τόν θρόνον τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Μητροπόλεεω περιώνυμοι Ἱεράρχαι. Ἐξ αυτῶν μνημονεύομεν τόν Μητροπολίτην Εὐγένιον (1814-1821) μετέπειτα Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως εἰς διαδοχήν τοῦ ἱερομάρτυρος Γρηγορίου Ε’. Ἐπίσης τόν Μητροπολίτην Γεράσιμον Γ’ (1893-1906, 1912-1923), ὁ ὁποῖος ὑπεστήριξεν ἐνθέρμως τά Γράμματα εἰς τήν Σπάρτην τῆς Πισιδίας, τότε ἕδραν τῆς Μητροπόλεως ἡμῶν. Εἰς τούς νεώτερους χρόνους ὁ Μητροπολίτης Ἱεζεκιήλ, (1974-1979), διατελέσας Διευθυντής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τῆς Βοστώνης, ἀνεδείχθη ἐν συνεχείᾳ ὡς ὁ πρώτος Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας. Αἰωνία αὐτῶν ἡ μνήμη!
Τέλος ἡ Μητρόπολις ἡμῶν εἶναι ἱεραποστολική. Τοῦτο ὑπενθύμισεν ὁ ἄμεσος προκάτοχος ἡμῶν, ὁ μακαριστός Μητροπολίτης κυρός Σωτήριος, μία μεγάλη πνευματική μορφή καί ἕνας ἄοκνος ἱεραπόστολος τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, διατελέσας ὁ πρῶτος Μητροπολίτης Κορέας (1995-2008) και ἐν συνεχείᾳ ἀναγέννήσας τήν ἐκκλησιαστικήν ζωήν τῆς Μητροπόλεως ἡμῶν, μετά μακράν σιωπήν ἐξαιτίας τῆς μεγάλης Καταστροφῆς. Ἀνεζωπύρωσεν τήν πίστιν καί τήν λατρείαν εἰς τον Θεόν, διά τῆς κατηχήσεως, τοῦ κηρύγματος καί τοῦ ἐκκλησιασμοῦ ἐντός τεσσάρων ἐγκαινιασθέντων καί κανονικῶς λειτοργούντων ἱερῶν ναῶν εἰς την Ἀττάλειαν, τήν Ἀλάνυαν καί τήν Σίδην. Ἄς ἔχωμεν τήν εὐχήν του συνεχίζοντες τά θαυμαστόν αὐτοῦ ἔργον, μετά τοῦ ἰδίου πνεύματος ταπεινώσεως καί προσευχῆς.
Τό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πρωτίστως ἱεραποστολικόν ὡς ἀνάγκη προκύπτουσα ἐκ τῆς τελευταίας ἐντολῆς τοῦ Ἀρχηγοῦ της, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ πρός τούς μαθητάς: «πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ πατρὸς καὶ τοῦ υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Μτ 28,19-20). Ἀκριβῶς σέ αὐτήν τήν ἀνάγκην ἀναφέρεται καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἱδρυτής τῆς Ἐκκλησίας τῆς Πισιδίας , ὅταν τονίζῃ: «ἐὰν γὰρ εὐαγγελίζωμαι, οὐκ ἔστιν μοι καύχημα, ἀνάγκη γάρ μοι ἐπίκειται· οὐαὶ γάρ μοί ἐστιν ἐὰν μὴ εὐαγγελίσωμαι» (Α’Κορ 9,16).
Ἡ Ἐκκλησία συνεχίζει τό ἔργον τοῦ Χριστοῦ, τοῦ καλοῦ Ποιμένος, ὁ ὁποῖος «ἦλθεν ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός» (Λκ 19,10). Διά τοῦτο καί ἡ Ἱερά ἡμῶν Μητρόπολις ὑπηρετεῖ ἅπαντας τούς ἐκζητοῦντας τήν καινήν ἐν Χριστῷ ζωήν διά τῶν ἱερών μυστηρίων καί τήν ἀλήθειαν τοῦ εὐαγγελίου, ἀνεξαρτήτως καταγωγῆς ἤ τῆς κοινωνικοῆς αὐτῶν καταστασέως. Πρός τήν ἐπιτέλεσιν τοῦ ουσιαστικοῦ αὐτοῦ ἔργου ἐκφράζομεν κλῆρος καί λαός τήν ἐκ βάθους καρδίας εὐγνωμοσύνην ἡμῶν πρός τούς πολυπληθεῖς εὐγενεῖς φίλους εἰς τήν Ἑλλάδα διά την ἠθικήν καἰ ὑλικήν αὐτῶν στήριξιν. Αἱ εὐχαριστίαι μου ἀπευθύνονται καί πρός ἅπαντας ὑμᾶς τούς παρευρισκομένους, καταφθάσαντας ἐκ τῶν ἐγγύς καί τῶν μακράν, διά τήν συμπαράστασιν καί τό ἐνδιαφέρον ὑμῶν διά τήν σήμερον ἀναλαμβανομένην ἐκκλησιαστικήν ἡμῶν διακονίαν. Προσβλέπομεν εἰς τήν σταθεράν βοήθειαν ὑμῶν, πρός συνέχισιν τοῦ ηὐλογημένου τούτου ἔργου!
Σεβασμιώτατοι, Θεοφιλέστατοι, πατέρες, ἀδελφοί καί ἀδελφαί ἐν Χριστῷ,
Ὁ Κὐριος ὑπογραμμίζει εἰς τό εὐαγγέλιον ὅτι «Ὁ μὲν θερισμὸς πολύς, οἱ δὲ ἐργάται ὀλίγοι» (Μτ 9,37). Ὀφείλω χάριν εἰς τόν Θεόν, διότι συνήντησα εἰς τήν Ἱεράν ταύτην Μητρόπολιν ἐξαιρέτους ἐργάτας ὡς συνεργάτας μου: τόν παντάξιον Θεοφιλέστατον Ἑπίσκοπον Εὐδοκιάδος κ. Αμβρόσιον καθώς καί νεαρούς εἰς τήν ἠλικίαν ἀφιερωμένους εἰς τόν Χριστόν ἱερεῖς καἰ διακόνους καθώς καί πολυαρίθμους δραστηρίους πιστούς πεινῶντας καί διψῶντας την δικαιοσύνην τοῦ Θεοῦ. Δεόμεθα ὅπως ἡ ἐκκλησιαστική ἡμῶν ζωή ἀντικατοπτρίζῃ τό μυστήριον τῆς Πεντηκοστῆς, κατά τήν ὁποίαν διανέμων τάς πυρίνας γλῶσσας ὁ Ὕψιστος καλεῖ εἰς ἑνότητα πάντας. Διά τούτο ἄς ἐκζητήσωμεν τήν χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος διά τήν ἐκπλήρωσιν τῆς ἀποστολῆς ἡμῶν, «τῆν μόνης τήν χρείαν ἐχούσης», ταῖς πρεσβείαις τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Παναγίας τῆς Πισιδίας καί πάντων τῶν διαλαμψάντων Ἀγίων ἐν τῇ θεοφρουρήτῳ Ἐπαρχίᾳ ταύτῃ.
Εἴη τῷ Θεῷ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
