Παναγιώτατε καί Θειότατε Ἀρχιεπίσκοπε Κωνσταντινουπόλεως – Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικέ Πατριάρχα κύριέ μοι κύριε Βαρθολομαῖε, τήν Ὑμετέραν Σεπτήν Κορυφήν ἐν εὐγνωμοσύνῃ βαθυσεβάστως περιπτυσσόμενοι, ὑπερήδιστα προσαγορεύομεν.
Διά τοῦ παρόντος ἐξαιτούμεθα τήν Ὑμετέραν Θειοτάτην Παναγιότητα ὅπως ἀποδεχθῇ τάς ἐγκαρδίους συγχαρητηρίους προσρήσεις ἡμῶν προσωπικῶς, καθώς καί τοῦ πληρώματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας, ἐπί τῷ ἑορταζομένῳ κατ’ αὐτάς διπλῷ ἰωβηλαίῳ τῶν τριάκοντα ἐτῶν ἀπό τῆς τε ἐκλογῆς καί ἐνθρονίσεως Αὐτῆς εἰς τόν Πάνσεπτον Οἰκουμενικόν Θρόνον τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως.
Ἐκ νεότητος ὁ Κύριος ἐκάλεσεν τήν Ὑμετέραν Παναγιότητα εἰς τήν διακονίαν τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ πρός ἐκπλήρωσιν μεγάλων ἔργων. Ἐργαζομένη καί μαθητευομένη παρά τούς πόδας τοιούτων μεγάλων Ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Μελίτων καί οἱ αοίδιμοι προκάτοχοι Αὐτῆς, Πατριάρχαι Ἀθηναγόρας καί Δημήτριος, ἡ Ὑμετέρα Θειοτάτη Παναγιότης ηὐξήθη καί ἐνεπλουτίσθη ταῖς ἐμπειρείαις, τῇ γνώσει καί τῷ πνεύματι.
Ἑπομένως, ὅτε πρό τριακονταετίας παρέστη ἡ ἀνάγκη καί ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου διά τήν ἐκλογήν ἑνός νέου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ἡ Ὑμετέρα Παναγιότης ἦτο ἀληθῶς παναξία νά ἀναλάβῃ τόν σταυρόν τοῦτον, ὅπερ ἀποδείκνυται ἐκ τῶν καρπῶν τῆς τριακονταετοῦς εὐκλεοῦς Πατριαρχίας Αὐτῆς.
Ἐκ τῶν πλείστων ἐξαιρετικῶν ἐπιτευγμάτων τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος, διά τήν πλήρη παράθεσιν τῶν ὁποίων οὐχί μόνον ἕν γράμμα ἀλλ’ οὐδέ βίβλος μεγάλη ἐξαρκέσει, ἐπιθυμοῦμεν νά κατονομάσωμεν μόνον δύο: τήν σύγκλησιν καί ἐπιτυχῆ διεξαγωγήν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀφενός καί τήν ἐπίλυσιν τοῦ Οὐκρανικοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ζητήματος διά τῆς συγκλήσεως τῆς Ἑνωτικῆς Συνόδου καί τῆς χορηγήσεως τοῦ Τόμου Αὐτοκεφαλίας εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας ἀφετέρου.
Κατά τήν ἐπιτέλεσιν τῶν τοιούτων μεγάλων ἔργων ἡ Ὑμετέρα Θειοτάτη Παναγιότης ἐπέδειξεν σοφίαν, θάρρος, εὐστάθειαν πνεύματος καί ἀγάπην θυσιαστικήν. Καί μολονότι ὑπάρχουν μεταξύ τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν ἐκεῖνοι, οἵτινες δέν ἔχουν εἰσέτι ἀντιληφθεῖ τήν ἀλήθειαν περί ὅλων τῶν γενομένων τούτων, ἀλλ’ ἐν καιρῷ εὐθέτῳ θά ἴδωσι, ὅπερ ἡ Ὑμετέρα Παναγιότης κατενόησεν ἀπ’ ἀρχῆς, θά κατανοήσωσι καί θά ἀποδεχθῶσι τά πρός ὠφέλειαν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ γεγονότα.
Εἴμεθα περιχαρεῖς, διότι ἡ Ὑμετέρα Θειοτάτη Παναγιότης εἶχε, κατά τήν πρόσφατον εἰς Κίεβον ἐπίσκεψιν Αὐτῆς, τήν εὐκαιρίαν νά ἴδῃ καί νά αἰσθανθῇ τήν πρός Αὐτήν ἀγάπην καί εὐγνωμοσύνην τοῦ Ὀρθοδόξου Οὐκρανικοῦ λαοῦ. Ὅθεν, ἐν τῷ παρόντι γράμματι, ἐπιτρέψατε ἡμῖν μόνον νά ἀνανεώσωμεν τήν μαρτυρίαν τῶν ἀδιαπτώτων αἰσθημάτων ἀδελφικῆς ἀγάπης, βαθυτάτου σεβασμοῦ καί εἰλικρινοῦς εὐγνωμοσύνης πρός τήν Ὑμετέραν Θειοτάτην Παναγιότητα, δι’ ὅσα Αὕτη ἔπραξε καί ἔτι πράττει διά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἐν γένει καί διά τήν τοπικήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας εἰδικώτερον.
Ἐπί δέ τούτοις, δεόμενοι τοῦ Κυρίου ὑπέρ ὑγιείας καλῆς, πνευματικῶν καί σωματικῶν δυνάμεων ἀνεξαντλήτων καί εὐλογημένης μακροημερεύσεως τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος, διατελοῦμεν,
Τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος
ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός
† ὁ Κιέβου Ἐπιφάνιος
