«Ἡ Μονὴ Ἀσωμάτων Πετράκη εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μὲ τὴν ἱστορία τῆς σύγχρονης Ἀθήνας, ἀλλὰ καὶ γενικότερα τῆς σύγχρονης Ἑλλάδος. Εἶναι ἕνας χῶρος ἱερὸς καὶ συνάμα ἱστορικός, ποὺ βρίσκεται στὴν καρδιά της Πρωτεύουσας. Ὑπῆρξε σημεῖο ἀναφορᾶς καὶ συνεχίζει νὰ εἶναι χῶρος ζώσης παραδόσεως, ὀρθοδοξίας καὶ ἑλληνικότητος. Εἶναι ἕνας χῶρος ὁ ὁποῖος δημιουργήθηκε γιὰ νὰ προσφέρει. Γιὰ νὰ προσφέρει ἴαση καὶ θεραπεία, ἀνακούφιση ἀπὸ τὸν πόνο τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος μὲ τὴν παροχὴ δωρεὰν ἰατρικῶν ὑπηρεσιῶν ἀπὸ τὸν ἰατροφιλόσοφο τῶν Ἀθηναίων μοναχὸ Πάρθενιο…
Εἶναι ἀξιοσημείωτο πῶς ἀπὸ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἀνιδιοτελῆ προσφορὰ ἑνὸς ταπεινοῦ ἀσκητικοῦ, φιλάδελφου, ἐλεήμονα μὲ γνήσιο, ἐκκλησιαστικὸ ἦθος καὶ φρόνημα ποὺ ἀφιέρωσε τὴ ζωή του στὸν Θεὸ καὶ στὸν συνάνθρωπο, δημιουργήθηκε ἕνα πραγματικὸ πνευματικὸ κέντρο, ἕνας φάρος γνώσης καὶ ἐλευθερίας ποὺ μέχρι σήμερα φωτίζει ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη…
Ἀξίζει νὰ τονιστεῖ πὼς ἡ Μονὴ Πετράκη εἶχε ὑπὸ τὴν κατοχὴ τῆς τεράστιες ἐκτάσεις γῆς, ὄχι ἀπὸ δωρεές, οἱ ὁποῖες παραχωρήθηκαν μὲ τὸ πέρασμα τῶν χρόνων στὴν πολιτεία, καθορίζοντας καὶ διαμορφώνοντας οὐσιαστικὰ τὸν πολεοδομικὸ χάρτη τοῦ Λεκανοπεδίου, ἐνῷ ὑπῆρξε ἀρωγὸς καὶ μέγας κοινωνικὸς εὐεργέτης τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν.
Ἀκούγοντάς τα ὅλα αὐτὰ ἀναλογιζόμαστε τὴν τεράστια ἐθνικὴ προσφορὰ τῆς Μονῆς ὄχι μόνο γιὰ τὶς δωρεές της, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴ συμβολή της στοὺς ἀγῶνες τῆς πατρίδος καὶ τὴν ἀπελευθέρωσή της… Η προσφορὰ τοῦ μοναχοῦ Παρθενίου τεράστια! Καὶ ἡ παρακαταθήκη ποὺ ἄφησε πραγματικὰ ἀνεκτίμητη…».
Τὶς παραπάνω σκέψεις διατύπωσε ὁ τότε Δήμαρχος Ἀθηναίων κ. Κωνσταντῖνος Μπακογιάννης κατὰ τὸν χαιρετισμὸ ποὺ ἀπηύθηνε στὴν παρουσίαση ἐπετειακοῦ τόμου ἐπὶ τῇ συμπληρώσει τριακοσίων πενῆντα ἐτῶν ἀπὸ τὴν ἵδρυση τῆς Μονῆς τῶν Ἀσωμάτων, ἡ ὁποία ἔμεινε γνωστὴ στὸν ἀττικὸ καὶ ὄχι μόνο λαὸ μὲ τὸ προσωνύμιο Πετράκη, τὸ κοσμικὸ δηλαδὴ ὄνομα τοῦ ἱδρυτῆ καὶ κτίτορός της, ἐνδεικτικὸ τῆς μεγάλης ἀγάπης τῶν Ἀθηναίων πρὸς τὸν ἀκούραστο ἰατρό τους, ἀλλὰ καὶ δεῖγμα ταπεινοφροσύνης τοῦ ἰατροφιλοσόφου καθηγουμένου Παρθενίου Παπασταμάτη.
Ἡ Ἱερὰ Μονὴ Ἀσωμάτων-Πετράκη εἶναι ἀφιερωμένη ἐδῶ καὶ χίλια χρόνια στὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ καὶ λατρεία. Ὁ Ναός, τὸ «Καθολικό» ὅπως λέγεται, ἀποτελεῖ ἕνα βυζαντινὸ στολίδι στὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας· εἶναι τὸ ἀρχαιότερο δεῖγμα τέτοιου Ναοῦ στη νότια Ἑλλάδα καὶ συγκεντρώνει τὸ ἐνδιαφέρον πολλῶν ἑλλήνων καὶ ξένων εἰδικῶν ἐπιστημόνων.
Στὰ 1673 ὁ ἱερομόναχος Παρθένιος Πετράκης ἀνακαινίζει τὸ σαθρωμένο τότε καὶ ἐρημωμένο μοναστηράκι μὲ διάθεση τῆς προσωπικῆς του περιουσίας καὶ πολλοὺς ἀγῶνες. Τὸν διαδέχονται ἕξη Πετράκηδες μὲ τὴν ἴδια αὐτοθυσία καὶ τὸν ἴδιο ζῆλο, οἱ ὁποῖοι φροντίζουν νὰ δημιουργήσουν τὴν ἀναγκαία γιὰ τὴ συντήρηση τοῦ Μοναστηριοῦ κτηματική περιουσία:
α΄. μὲ ἀγορὲς κτημάτων κυρίως ἀπὸ Τούρκους καὶ ἐλαχίστων ἀπὸ Ἕλληνες,
β΄. μὲ συνεχεῖς ἀγῶνες καὶ προσωπικές θυσίες ἐνάντια στὶς συνεχεῖς ἐξουθενωτικὲς ἐπιβουλὲς τῶν τοπικῶν κατακτητῶν ἀρχόντων, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὸ Πατριαρχικό συγίλλιο τοῦ 1796,
γ΄. μὲ τὴν ἀποδοχὴ τῆς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος Πάρνηθος, ἡ ὁποία ζήτησε νὰ ὑπαχθῆ στὸ Μοναστήρι σὰν μετόχι, γιατὶ μόνη της δὲν μποροῦσε νὰ ἀνταπεξέλθει στὰ δεινὰ ἐκ μέρους τῶν Τούρκων.
Στὸ Ἀρχεῖο τῆς Μονῆς σώζονται μέχρι σήμερα:
- 170 ἰδιωτικά τουρκικὰ ἔγγραφα τέτοιων ἀγοραπωλησιῶν γιὰ τὰ ἔτη 1672-1819,
- 9 σουλτανικά φιρμάνια ἢ ἄλλα ἐπίσημα τουρκικὰ ἔγγραφα γιὰ τὰ ἔτη 1774-1820, ποὺ κατοχυρώνουν τὰ ἀκριβοπληρωμένα προνόμια τοῦ Μοναστηριοῦ καὶ
- 58 ἑλληνικὰ χειρόγραφα προεπαναστατικά γιὰ τὰ ἔτη 1644-1820, μὲ ἀγοραπωλησίες.
Ἀπὸ τὰ τουρκικὰ ἰδιωτικὰ ἔγγραφα-χοτζέτια μαρτυρεῖται ἡ ἀγορὰ διαφόρων ἐκτάσεων, ὅπως π.χ. στὶς σημερινές περιοχὲς τοῦ Σκοπευτηρίου, Παγκρατίου, Βύρωνος, Ζωοδόχου Πηγῆς, Καρέα, Ἰλισίων, Παπάγου κ.ἄ. Ὅπως ἀναφέρει ὁ Δημήτριος Καμπούρογλου στὰ «Μνημεῖα τῆς Ἱστορίας τῶν Ἀθηναίων», τ. Α΄, σ. 396, ὅταν τὸ Ἐπαρχιακό Συμβούλιο Ἀττικῆς, τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1861, διατύπωσε τὴν ἄποψη ὅτι ἡ μοναστηριακή περιουσία Πετράκη καὶ Πεντέλης προερχόταν ἀπὸ ἀφιερώματα-δωρεές, ὁ ἡγούμενος τῆς Πεντέλης Κύριλλος Β΄ Δεγλέρης ἀπάντησε ἐγγράφως: «Περὶ δὲ τῶν Μονῶν Πεντέλης καὶ Πετράκη… οὐδὲ σπιθαμὴν γῆς ἔχουσιν ἐξ ἀφιερώματος, ἀλλ᾽ ἅπαντα τὰ κτήματα αὐτῶν ἔχουσιν ἐξ ἀγορᾶς παρ’ Ὀθωμανῶν, γνωστῶν εἰσέτι καὶ τῶν ὀνομάτων τῶν πρώτων ἰδιοκτητῶν αὐτῶν Ὀθωμανῶν».
Ἀπὸ τὴν ἐθνικὴ καὶ κοινωνικὴ προσφορὰ τῆς Μονῆς στὰ προεπαναστατικὰ χρόνια ἐπισημαίνουμε τὰ ἀκόλουθα ἐνδεικτικὰ στοιχεῖα:
α΄. Ἡ οἰκογένεια Πετράκη διατήρησε τὴν παράδοση τῆς δωρεὰν παροχῆς ἰατρικῶν ὑπηρεσιῶν στοὺς Ἀθηναίους,
β΄. στὰ 1795 ὁ ἡγούμενος Διονύσιος Πετράκης ἐπικεφαλῆς Ἀθηναίων προυχόντων μετέβη στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ πέτυχε τὴν ἀνάκληση τοῦ τυραννικοῦ διοικητῆ τῶν Ἀθηνῶν Χατζῆ Ἀλῆ Χασεκή,
γ΄. τὴν ἴδια ἐποχὴ λειτουργοῦσε στὸ Μοναστήρι σχολεῖο στοιχειώδους μορφώσεως. Στὸ διάστημα 1806-1821 τὸ Μοναστήρι συντηροῦσε τὴν Σχολὴ Ντέκα ποὺ λειτουργοῦσε ἀπὸ τὸ 1750 στὴν Ἀθήνα· συγκεκριμένα, πλήρωνε 500 γρόσια ἐτησίως στὸν τότε διδάσκοντα Ἰωάννη Μπενιζέλο καὶ ὅλα τὰ ἀναγκαῖα γιὰ τὴ συντήρηση τῶν δώδεκα πτωχῶν Ἀθηναίων σπουδαστῶν της. Στὰ 1812 μαζὶ μὲ τοὺς ἡγουμένους Πεντέλης καὶ Καισαριανῆς ὁ Διονύσιος Πετράκης ἵδρυσε ἕνα εἶδος ἐπιστημονικῆς σχολῆς γιὰ τοὺς νέους τῶν Ἀθηνῶν,
δ΄. Ὁ ἴδιος Ἡγούμενος ἦταν μέλος τῆς Φιλομούσου Ἑταιρείας, ἡ ὁποία προσέφερε σημαντικές ὑπηρεσίες κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Ἐθνεγερσίας, ὅπως καὶ τὸ ἴδιο τὸ Μοναστήρι,
ε΄. ὅπως ἀναφέρει ὁ Δ. Καμπούρογλου καὶ πάλι στὸν Α΄ τόμο τῶν «Μνημείων…», μαζὶ μὲ τὸν Ἡγούμενο τῆς Πεντέλης καὶ τοὺς προκρίτους τῆς Ἀθήνας ὁ Διονύσιος Πετράκης συνέβαλε ὥστε νὰ καθησυχάσουν μὲ τέχνασμα τοὺς Τούρκους, ἀμέσως μόλις ξέσπασε ἡ Ἐθνεγερσία. Ἔτσι δόθηκε ἡ εὐκαιρία νὰ ὀργανωθῆ καλύτερα ή ἀπελευθέρωση τῆς Ἀθήνας. Τὸ Μοναστήρι ὅμως πλήρωσε πολὺ βαρὺ τίμημα· οἱ Τοῦρκοι τὸ λεηλάτησαν καὶ ἔσφαξαν τοὺς μοναχοὺς ποὺ δὲν κατόρθωσαν νὰ διαφύγουν.
Μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση, τὸ Μοναστήρι ὑποβλήθηκε σὲ τεράστιες θυσίες πρὸς ὄφελος τοῦ ἐθνικοῦ καὶ τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου.
Ἐπὶ εἰκοσιτέσσερα χρόνια (1834-1858) ἦταν πυριτιδαποθήκη τοῦ κράτους καὶ γιὰ τὴ διαφύλαξή της στὰ περισσότερα κελλιὰ ἔμεναν στρατιῶτες. Ἐπίσης γιὰ μιὰ δωδεκαετία (1834-1846) ἦταν στρατιωτικό νοσοκομεῖο. Οἱ πατέρες τῆς Μονῆς ἀναγκάζονταν νὰ μένουν στὰ μετόχια ἢ νὰ νοικιάζουν σπίτια στὴν πόλη, μὲ τὴ διαρκὴ ἀπειλὴ τῆς ὁριστικῆς ἐκκενώσεως τοῦ Μοναστηριού, παρόλο ποὺ εἶχε κριθῆ ὡς διατηρητέο. Στὰ 1913-1916 τὸ Μοναστήρι κατὰ τὸ μεγαλύτερο μέρος (στὴν ἀρχή, ἀκόμη καὶ ὁ Ναὸς) καταλήφθηκε μὲ ἐπίταξη ἀπὸ τοὺς ἐπιστρατευθέντες, έξαιτίας τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων.
Περίπου γιὰ μιὰ τριετία (1922-1925) στὰ τριάντα τέσσερα τοῦ συνολικοῦ ἀριθμοῦ τῶν κελλιῶν φιλοξενοῦνταν προσφυγικές οἰκογένειες. Τὸν Ἰούλιο τοῦ 1925 τὸ Μοναστήρι μὲ δικά του ἔξοδα ἀγόρασε εἴκοσι διαμερίσματα γιὰ τὶς ἰσάριθμες προσφυγικὲς οἰκογένειες, ποὺ ἔφυγαν ἀπὸ τὰ κελλιὰ καὶ ἐγκαταστάθηκαν στὸ συνοικισμὸ τῆς Ν. Ἰωνίας.
Ἀμέσως μετά, μὲ διαταγὴ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς, στη θέση τῶν προσφύγων φιλοξενήθηκαν ἄποροι φοιτητές τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, πρὸς τοὺς ὁποίους τὸ Μοναστήρι χορηγοῦσε εἰδικὸ βοήθημα. Τὸ ἔτος 1927 τὸ Ἡγουμενοσυμβούλιο ζήτησε νὰ ἀναλάβει μὲ δικά του ἔξοδα τὴν ἀνέγερση φοιτητικοῦ οἰκοτροφείου μὲ τοὺς ἀπαραίτητους χώρους γιὰ τὴ μεταστέγαση τῶν φοιτητῶν.
Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Γερμανικῆς Κατοχῆς ὁ Ἡγούμενος τῆς Μονῆς ἦταν Πρόεδρος τῆς Λαϊκῆς Ἐπιτροπῆς Κολωνακίου καὶ χορηγοῦσε σὲ 450 ἄπορα παιδιὰ πλούσιο γεῦμα κάθε Κυριακή. Ἐπίσης ή Μονὴ ἀσκοῦσε φαρμακευτικὴ περίθαλψη τῶν ἀπόρων. Τὸ 1944 στὸ Οἰκοτροφεῖο ἐγκαταστάθηκε μὲ ἐπίταξη τὸ Στρατιωτικό Νοσοκομεῖο.
Στὰ παραπάνω πρέπει νὰ συμπληρώσουμε ὅτι τὸ Μοναστήρι παραχώρησε κι ἄλλες ἐκτάσεις γιὰ τὸν στρατωνισμὸ μονάδων τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ, ὅπως 20 στρέμματα στὸν χῶρο ποὺ καταλαμβάνουν σήμερα ή Έθνική Πι-νακοθήκη καὶ τὸ Χίλτον, καὶ ἄλλων 206 στρεμμάτων άνατολικὰ τῆς Μονῆς γιὰ στρατιωτικά παραπήγματα. Πολλές ἄλλες ἐκτάσεις καταπατήθηκαν. Ἔτσι σήμερα δὲν διαθέτει κτηματική περιουσία.
Ἡ προσφορὰ τῆς Μονῆς δὲν περιορίσθηκε μόνο στὰ προηγούμενα. Μὲ συνεχεῖς κτηματικὲς καὶ χρηματικές δωρεές, γιὰ δημιουργία νοσοκομείων, ἐκπαιδευτικῶν ἱδρυμάτων κ.λπ., ἀναδείχθηκε αὐτοδικαίως ὡς ὁ μεγαλύτερος κοινωνικὸς εὐεργέτης τῶν Ἀθηνῶν. Συγκεκριμένα, ἀπὸ τὴν περιουσία ποὺ μὲ ἀγορὲς καὶ κόπους δημιούργησε, ὅπως ἐπισημάναμε, δώρησε:
1) Τὸ 1842 καὶ τὸ 1856 συνολικά 8.816 τ.μ. γιὰ τὴν ἵδρυση τῆς Ριζαρείου Σχολῆς.
2) Τὸ 1853 γιὰ τὴν ἵδρυση Ἱ. Ναοῦ στὸ Κορωπί 2.280 τ.μ.
3) Τὸ 1853 γιὰ τὸ Κοιμητήριο Κηφισιᾶς 2.000 τ.μ.
4) Τὸ 1853 γιὰ ἀνέγερση λουτρῶν στὰ στρατιωτικά παραπήγματα (σημερινό ΝΙΜΙΤΣ) 1.600 τ.μ.
5) Τὸ 1858 γιὰ τὴ μεταφορὰ τῆς πυριτιδαποθήκης τοῦ δημοσίου 15.000 τ.μ. στὸ λόφο Ἁγίας Φωτεινῆς Ἰλισοῦ.
6) Τὸ 1859 γιὰ τὴν ἵδρυση τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν 5.871 τ.μ.
7) Τὸ 1860 γιὰ τὸ Αἰγινήτειο 8.125 τ.μ.
8) Τὸ 1862 στὸ Ὑπ. Ἐσωτερικῶν γιὰ τὶς Ὀλυμπιακὲς Εκθέσεις ἀπὸ τὸ Β΄ Γυμναστήριο μέχρι τὴ Ριζάρειο.
9) Τὸ 1867 γιὰ τὴν ἀνέγερση τοῦ Σχολείου τῶν Τεχνών 2.850 τ.μ.
10) Τὸ 1871 στὴν Ἑταρεία «Σκοποβολή» 41.760 τ.μ.
11) Τὸ 1871 γιὰ δημοτικό σχολεῖο στὸ Μαρούσι 1.000 τ.μ.
12) Τὸ 1873 στὴν Ἐλεήμονα Ἑταιρεία γιὰ ἵδρυση Πτωχοκομείου 8.640 τ.μ.
13) Τὸ 1875 στὸ Φιλολογικό Σύλλογο «Βύρων» γιὰ ἀνέγερση ἐθνικῆς βιβλιοθήκης 667 τ.μ.
14) Το 1876 στὸ δημόσιο γιὰ τὴ Μαράσλειο Ἀκαδημία 10.000 τ.μ.
15) Ἀπὸ τὸ 1880 ἕως τὸ 1890 πέντε δωρεές συνολικά 18.345 τ.μ. γιὰ τὴν ἵδρυση τοῦ Θεραπευτηρίου «Εὐαγγελισμός».
16) Τὸ 1881 δωρεὰ οἰκοπέδου γιὰ τὴ δημιουργία γυμναστηρίου στο Μαρούσι.
17) Τὸ 1881 δωρεὰ οἰκοπέδου γιὰ τὴν ἀνέγερση δημοτικοῦ σχολείου στο Μενίδι.
18) Τὸ 1884 γιὰ τὸ Ἀρεταίειο 13.635 τ.μ.
19) Τὸ 1884 γιὰ τὴν ἵδρυση Ἀγγλικῆς Ἀρχαιολογικῆς Σχολῆς 6.145 τ.μ.
20) Τὸ 1884 γιὰ τὴ δημιουργία τῆς Γερμανείου Ἱερατικῆς Σχολῆς 60.000 τ.μ. στοῦ Γουδῆ. Ὁ χῶρος ὅμως χρησιμοποιήθηκε τελικὰ γιὰ τὴ Σχολὴ Χωροφυλακής. Μὲ τὴν ἀποζημίωση ἀνεγέρθηκε τὸ 1936 τὸ Γερμάνειο Θεολογικό Οἰκοτροφεῖο.
21) Τὸ 1896 γιὰ τὸ Νοσοκομεῖο Παίδων 55.000 τ.μ.
22) Τὸ 1896 γιὰ τὴ διαμόρφωση τῆς Πλατείας Κεφαλαρίου 9.645 τ.μ.
23) Τὸ 1902 ἀνέγερση Δημοτικού Σχολείου Βάρης σὲ οἰκόπεδο καὶ μὲ ἔξοδα τῆς Μονῆς.
24) Τὸ 1903 γιὰ τὸ Νοσοκομεῖο Συγγροῦ 11.354 τ.μ.
25) Τὸ 1905 γιὰ τὴν ἴδρυση τοῦ Λαϊκοῦ Νοσοκομείου 25.745 τ.μ.
26) Τὸ 1915 γιὰ τὸ Θεραπευτήριο «Η Σωτηρία» 215.500 τ.μ.
27) Το 1917 στο Δ.Σ. τοῦ «Εὐαγγελισμοῦ» γιὰ τὴν ἵδρυση Σανατορίου στὴν Πάρνηθα 2.000 στρέμματα. Ὁ «Εὐαγγελισμός» πούλησε ἀργότερα ἕνα τμῆμα τῆς τεράστιας αὐτῆς ἐκτάσεως γιὰ τὴν ἀνέγερση τοῦ ξενοδοχείου «Ξενία».
28) Το 1917 δωρεὰ οἰκοπέδου 80.000 τ.μ. γιὰ τὸ «Ἀσκληπιείο» Βούλας.
29) Τὸ 1922 γιὰ τὴν ἵδρυση τῆς Γενναδείου Βιβλιοθήκης 5.625 τ.μ.
30) Τὸ 1923 παραχώρηση τῶν δασυλλίων Παγκρατίου καὶ Συγγροῦ στὴ Φιλοδασικὴ Ἕνωση 150.000 τ.μ. και 30.000 τ.μ. ἀντιστοίχως.
31) Τὸ 1924 γιὰ τὴν ἵδρυση τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ὀρφανοτροφείου Βουλιαγμένης 90.000 τ.μ.
32) Γιὰ τὴν ἵδρυση τοῦ Π.Ι.Κ.Π.Α. δωρεὰ στὴ χερσόνησο τῆς Βούλας.
33) Το 1936 οἰκόπεδο ἀνατολικὰ τῆς Μονῆς γιὰ τὸ Θεολογικό Φοιτητικό Οἰκοτροφεῖο. Σήμερα στεγάζεται ή Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Συνολικῶς προσφέρθηκαν περισσότερά των 3.700.000 τ.μ. ἐκ τῶν ὁποίων τὸ μεγαλύτερο μέρος ἀξιοποιήθηκε στὸν χῶρο τῆς ὑγείας καὶ τῆς παιδείας, μεγάλο μέρος τῶν γαιῶν αὐτῶν χρησιμοποιήθηκε γιὰ τὴ δημιουργία ὑποδομῶν λειτουργίας τῶν κατὰ τόπους Δήμων καὶ Κοινοτήτων, ἐνῷ μόλις μία ἐκ τῶν δωρεῶν αὐτῶν προσφέρθηκε γιἀ ἀμιγῶς ἐκκλησιαστικὴ χρήση.
Ἕνα σύντομο video, ποὺ περιέχει ὅλα τὰ ὡς ἄνω στοιχεῖα, μᾶς παρουσιάζει ἡ Ἱερὰ Μονὴ τῶν Ἀσωμάτων Πετράκη γιὰ νὰ θυμόμαστε, πὼς δημιουργήθηκαν οἱ ὑποδομὲς τῆς πόλεως ποὺ κατοικοῦμε καὶ καθημερινῶς ἐρχόμαστε σὲ ἐπαφὴ μαζί τους.
