Ἡ Ἱερὰ Μονὴ Ἰβήρων ἐξέδωσε πρόσφατα νέο βιβλίο τοῦ Προηγουμένου Ἀρχιμανδρίτη Βασιλείου, μὲ τίτλο «Ἡράκλειτος, Κλέος ἀέναον θνητῶν – Θεολογικὴ προσέγγισι».
Τὸ βιβλίο, σὲ σχῆμα 21×14 ἑκ., ἔχει 125 σελίδες καὶ διατίθεται ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἰβήρων (https://www.imiviron.gr/product/irakleitos-kleos-aenaon-thniton/).
Ἀκολουθεῖ μιὰ σύντομη παρουσίασι τοῦ βιβλίου:
Ὁ Ἡράκλειτος εἶναι ἕνα φαινόμενο στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία.
Παρουσιάζεται στὴν Ἔφεσο 500 χρόνια πρὸ Χριστοῦ ὡς μία ἀπειλητικὴ καταιγίδα τοῦ πνεύματος, γιὰ νὰ καταλήξη σὲ μία φωτεινὴ εὐδία γιὰ τὴν οἰκουμένη.
Κρίνει καὶ ἀπορρίπτει ὅλες τὶς αὐθεντίες τοῦ καιροῦ του. Οἱ Ἐφέσιοι ἀντιδροῦν, τὸν χαρακτηρίζουν σκοτεινό, ὀχλολοίδορο καὶ μισάνθρωπο.
Αὐτὸς φεύγει, μένει μόνος του στὸ βουνό. Ψάχνει τὸν ἑαυτό του. Μελετᾶ ὅλους τοὺς φιλοσόφους καὶ ποιητές. Βρίσκει «τὸν τρόπο τῆς τοῦ παντὸς διοικήσεως».
Γυρίζοντας πίσω μιλᾶ διαφορετικά:
Ὅταν ἤμουν νέος δὲν γνώριζα τίποτε. Ὅταν ἔφτασα στὴν τελειότητα, τὰ γνώρισα ὅλα.
Τότε σᾶς ἔλεγα ὅτι οἱ πολλοὶ εἶστε κακοὶ καὶ ὀλίγοι ἀγαθοί. Τώρα σᾶς λέω ὅτι ὅλοι εἶστε δυνάμει ἀγαθοί. «Πᾶσι μέτεστι γινώσκειν ἑωυτοὺς καὶ σωφρονεῖν».
Δὲν ἔρχομαι νὰ σᾶς ἐπιπλήξω γιὰ τὶς ἀδυναμίες σας, οὔτε νὰ σᾶς καταπλήξω μὲ τὴ μεγαλοσύνη μου. Σᾶς λέω μόνο ὅτι βρῆκα αὐτὸν ποὺ δὲν τὸν κρίνω, γιατὶ αὐτὸς εἶναι κριτήριο τῆς ἀλήθειας ποὺ κρίνει καὶ σώζει ὅλους.
Ἀκούοντες τὸν θεῖον Λόγον ἀληθεύομε, ἐνῶ ἰδιάζοντες (θεωρῶντας τὸν ἑαυτό μας αὐθεντία) ψευδόμεθα.
Ὁ λόγος τοῦ Ἡρακλείτου φανερώνεται ὡς ἡ ψυχὴ τῆς ζωῆς του. Καὶ ἡ διαγωγή του ὡς διαβεβαίωσι τῆς πίστεώς του.
Ἐνθουσιάζει αὐτοὺς ποὺ ἀπορρίπτει. Καὶ συγκεντρώνονται δίπλα του αὐτοὶ ποὺ δὲν μιλιοῦνται μεταξύ τους.
Γιὰ νὰ κρατήση ὅλους μαζί του, ἐλεύθερους καὶ ζωντανούς, τοὺς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸν ἑαυτό του καὶ τοὺς στέλνει στὸν κοινὸ καὶ θεῖο Λόγο ποὺ εἶναι ὁ ἀληθινὸς ἑαυτός του.
Δι’ ὅσων λέει καὶ πράττει παρέχει ἐνέργεια ζωῆς, γιὰ νὰ μπορῆ ὁ ἄλλος νὰ ἀκούση τὸν κοινὸ καὶ θεῖο Λόγο καὶ νὰ μιλήση.
Θεωρεῖται θεμελιωτὴς τῶν πιὸ ἀντιθέτων θεωριῶν καὶ πνευματικὸς πατέρας τῶν ἀλληλοαναιρουμένων ἐρευνητῶν.
Ὅταν ζοῦσε ἦταν ἀκατανόητος καὶ σκοτεινός. Ὅσο περνᾶ ὁ καιρὸς γίνεται πιὸ φωτεινὴ ἡ παρουσία του καὶ φιλικὴ ἡ συντροφιά του γιὰ αὐτοὺς ποὺ ζητοῦν τὰ τίμια.
Οἱ ρήσεις του δὲν εἶναι σχόλια γιὰ πράγματα φθαρτά, ποὺ ἀφήνουν ἀδιάφορο τὸν ἀναγνώστη τους, ἀλλὰ ἐξομολόγησι πυρακτωμένης ψυχῆς ποὺ ἀναγκάζουν τὸν σχολιαστή τους νὰ μιλήση ἐξομολογητικὰ φανερώνοντας αὐτὸ ποὺ ὁ ἴδιος εἶναι καὶ όχι ἐκεῖνο ποὺ θεωρεῖται ὅτι εἶναι.
