Μητροπολίτου πρ. Χαλκηδόνος Ἀθανασίου
“ὅριον ἔθου, ὅ οὐ παρελεύσονται, οὐδέ ἐπιστρέψουσι καλύψαι τήν γῆν!”
Ἰδιαιτέρως κατά τήν προβληματικήν καί ἐκφοβίζουσαν ἐποχήν μας συχνάκις ἐνωτιζόμεθα τήν ἔκφρασιν “ἄνευ ὁρίων” χρησιμοποιουμένην ὑπό ἰατρῶν, ἐπιστημόνων, διδασκάλων, καλλιτεχνῶν, μουσικῶν, δικηγόρων, τεχνικῶν, ἐργατῶν καί ἄλλων.
Οὗτοι λησμονοῦν ὅμως τό τοῦ ἀρχαίου σοφοῦ Κλεοβόλου τοῦ Λινδίου “(Πᾶν) μέτρον ἄριστον”!
Τί εἶναι ὅμως ὅρια; Ποῦ ἀρχίζουν, ποῦ τελειώνουν, τί εἶδους εἶναι αὐτά, καλά ἤ κακά, ποῖος τά ὁρίζει, ποῖος τά τηρεῖ καί ἄλλα.
“Ὅριον” εἶναι τό σημεῖον τό εὑρισκόμενον εἰς τήν ἄκρην ἤ εἰς τινα ἀκρότατον τόπον ὅτι διαχωρίζει πράγματα, καταστάσεις, χρονικάς περιόδους κλπ., ἤ εὑρίσκεται μεταξύ των.
Τά σύνορα ὁρίζουν γεωγραφικά ὅρια ὀντοτήτων ἤ νομικῶν ἁρμοδιοτήτων ὅπως κυβερνήσεις, κράτη ἤ τοπικάς διοικητικάς περιοχάς ἐντός ἑνός κράτους. Ὁρισμένα εἶναι πλήρως ἤ μερικῶς ἐλεγχόμενα.
Τά κατωτέρω ἀναφερόμενα ἠμποροῦν νά ἔρχονται εἰς ἀντίθεσιν πρός τά γραφόμενα καί εἰς τό ἄρθρον “Στρατός καί Ἐκκλησία”[1]. Ἐκεῖ δηλ. τονίζεται ἡ αὐστηρά τάξις ἡ ὁποῖα δέον νά δεσπόζει εἰς τόν κλῆρον τούς μοναχούς καί τόν στρατόν διαχρονικῶς ἐπί τῇ βάσει τῶν τεθέντων ἀρχαιόθεν ὁρίων, διότι ἄνευ αὐτῶν θά ὑπάρξει διάλυσις τῶν θεσμῶν εἰς τούς ὁποίους πρέπει νά ὑπάρχει σεβασμός, πρός τάς παραδόσεις, τήν ἱεραρχικήν τάξιν καί ὀργάνωσιν, αὐστηρότης εἰς τήν διοίκησιν, προσήλωσις πρός τάς ἀρχάς καί τά ἰδεώδη, ὑπακοή κυρίως εἰς τάς ἐντολάς καί πιστότης εἰς τάς νόμους.
Καί ταῦτα διότι κατά τήν ἐποχήν κατά τήν ὁποίαν ζῶμεν, ἔνθα κυριαρχεῖ ἡ “νέα τάξις τοῦ κόμου”, ἐνεφανίσθησαν ἕνεκα τῆς φύσεως, ἡλικίας, ἐνασχολήσεων αὐτῶν καί ἄλλων “νεολαῖοι” οἱ ὁποῑοι ἀντιτίθενται εἰς τήν καθεστηκυῖαν τάξιν, τά ἤθη καί ἔθιμα θέλοντες νά κρημνίσουν αὐτά. Ἀποτελοῦν δηλονότι ἕν εἶδος “ἐπαναστατῶν” ἄνευ ὁρίων, μεταξύ τῶν ὁποίων ὐπάρχουν καί ἱερεῖς κινούμενοι κατά τῶν “σαθρῶν” ἄρθρων καί καταστάσεων δεομένων ἀνακαινίσεων, πρᾶγμα τό ὁποῖον διαρκῶς συζητεῖται σήμερον εἰς τήν Δύσιν, διά νά ζήσει καί εἰς τό μέλλον ἡ Ἐκκλησία.
Καί ἐρωτῶμεν: δέν εἶναι ἄνευ ὁρίων οἱ διαπρεπεῖς καί παθολογικῶς ὑγιεῖς κυβερνήται Πρόεδροι, πολιτικοί, ἐπιστήμονες, καλλιτέχναι, μουσικοί, τεχνικοί καί ἄλλοι, οἱ ὁποῖοι ἤνοιξαν νέας ὁδούς, ἐξετέλεσαν μεγάλα ἔργα, εὗρον νέας θεωρίας σημαντικάς, αἱ ὁποίαι ἀνέτρεψαν πολλά καί διεκρίθησαν ἀπό πολλούς.
Διατί λοιπόν νά μήν ὑπάρχουν καί ἄνευ ὁρίων ἐπίσκοποι, πρωτοπόροι, ρηξικέλευθοι (Pionier), νεωτερισταί, εὑρηματικοί, τούς ὁποίους χρειάζεται ἐπειγόντως ἡ ἐκκλησία, οἱ ὁποῖοι θά λαμβάνουν βεβαίως ὑπ᾿ ὄψιν τάς ἀρχάς καί τήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας.
Καί ἰδοῦ ἕν ἀκραῖον ὅμως παράδειγμα:
Εἷς ἐπίσκοπος ἄνευ ὁρίων ὁ Jaques Gaillot. Οὗτος ἐρωτηθεῖς τί φρονεῖ διά τήν ἀνανέωσιν τῆς Ἐκκλησίας ἀπήντησεν: “Διατί ὄχι;” Διά τήν ἄρσιν τῆς ἀγαμίας, τήν ἱερωσύνην τῶν γυναικῶν, τόν γάμον τῶν Homo: “Διατί ὀφείλει τοῦτο νά μήν εἶναι δυνατόν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ;” ὁ Gaillot ἀπεφάνθη δημοσίως ὑπέρ αὐτοῦ, μετελάμβανε μετά τῶν Λουθηρανῶν, ηὐλόγει ὁμοφυλόφυλα ζεύγη καί διγάμους κεχωρισμένους ἐξεπαίδευε γυναῖκας ὡσαύτως ὡς ὑπευθύνους εἰς τάς κοινότητας.
Μέτρον δι᾿ αὐτόν δέν ἧτο τό δίκαιον τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά τό Εὐαγγέλιον καί τά ἀνθρώπινα δικαιώματα. Ὡς πρόεδρος τῶν ἀριστερῶν πολιτικῶν συνδέσμων συνεργάζετο ὑπέρ τῶν ἀστέγων μετά Ἀθεϊστῶν, σοσιαλιστῶν, φιλελευθέρων καί Μουσουλμάνων καί ἐγένετο “ἐπίσκοπος ἄνευ ὁρίων”. Τά ΜΜΕ ἐχαρακτήριζον αὐτόν ὡς ἐπαναστάτην τῆς Ἐκκλησίας, ἀνακαινιστήν, ταραχοποιόν τῆς εἰρήνης. Ἀπό τό 1982 ἧτο ἐπίσκοπος Evreux καί ὑποστηρικτής τῆς λαϊκιστικῆς Δημοκρατίας. Ἧλθεν εἰς σύγκρουσιν μέ τήν Ἐπισκοπικήν συνέλευσιν τοῦ 1983 καί μετά συντηρητικῶν ὑπουργῶν, οἱ ὁποῖοι περιόριζον τό δίκαιον τοῦ ἀσύλου.
Εἶτα ἔγινε ἐπίσκοπος Partenia ἐκβληθείς τοῦ θρόνου τῆς Evreux. Ἐτόνιζεν ὅτι ἅγιος εἶναι καί ὁ ἄνθρωπος. Δέν ἐπεθύμει μίαν ἀνεξάρτητον ἐκ τῆς Ρώμης Ἐκκλησίαν ἀνακαινίσεως.
Τά ἀνωτέρω καί ἄλλα ἐμβάλλουν σκέψεις τινάς καί διά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν: θά παραμένει δηλ. αὕτη διαρκῶς ἀμετάβλητος ἐν πάσιν, ὅταν ἡ Ρ/Καθολική φαίνεται νά κάνει ὁρισμένας ὑποχωρήσεις, ἔστω καί ἐξ ἀνάγκης, ὡς τήν χειροθεσίαν τῶν διακονισσῶν, τήν εὐλογίαν τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων, τήν ἐσωτερικήν καί ἐξωτερικήν ἀμφίεσιν τοῦ κλήρου, ὅταν οἱ ναοί τῆς Δύσεως κρημνίζονται, πωλοῦνται, ἐνοικιάζονται, μετατρεπόμενοι εἰς χώροις ἀνιέροις καί ἰταμούς, ὅταν οἱ νέοι δέν προσέρχονται ἀρκούντως εἰς τήν ἱερωσύνην, καί ὑπάρχει ἔλλειψις κληρικῶν, ὅταν καθυβρίζονται ἀνώτατοι λειτουργοί τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν αἱ “σεξουαλικαῖ μειονότητες” ἀνθίζουν (Homo, Bi, Transexual κ.ἄ.) καίτοι δέν διελευκάνθη πλήρως ἡ αἰτία τοῦτων ἐπιστημονικῶς, ὅταν ἡ κατάστασις αὕτη θεωρεῖται φυσική καί σύμφορος πρός τήν ἐλευθερίαν καί τά δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν ὑπάρχουν ὁμοφυλόφιλοι ἐπίσκοποι καί κληρικοί ἐπισήμως διακηρύττοντες τοῦτο,
Ὅταν, ὅταν, ὅταν,
ἡμῶν ὑπνωττόντων τόν ὕπνον τοῦ δικαίου!
καί λεγόντων: “ἐρῶ τοιγαροῦν ἐμὀν οὐδέν” (Δαμασκ.).
————-
– Ἀ. Παπᾶ, Χαλκηδόνος, Ρινήματα ἀπό τόν Βόσπορο 5, Θεσσαλονίκη 2015, 147-154.
