Δρ Συμεών Σολταρίδης
Χθες, Πέμπτη 22 Αυγούστου 2024, πήγα στον Εσπερινό της Παναγίας της Μαυρομωλίτισσας στο χωριό μου, στο Μέγα Ρεύμα του Βοσπόρου. Ο Ταξιάρχης φεγγοβολούσε, καθαρός, η καμπάνα κάλεσε τους πιστούς, οι ιερείς και ο διάκονος ντυμένοι με τα άμφια τους και ο Μεγαρευμιώτης στην καταγωγή Δεσπότης Τράλλεων Βενιαμίν στον θρόνο, έψελναν το “Φως Ιλαρόν”.
Μετρημένοι στα δάκτυλα οι πιστοί. Από ένα χωριό που την δεκαετία του 1960 ήταν περίπου 330 οικογένειες. Τέσσερις Ελλαδίτες, τέσσερις Μεγαρευμιώτες, δυο Αντιοχείς και δυο από το Πέρα. Εγώ ήμουν πανευτυχής. Παρακολουθούσα τον Εσπερινό καθισμένος στο στασίδι της μάνας μου Ελένης. Παρακολουθούσα την Αρτοκλασία και έβλεπα νοερά κατάμεστη την Εκκλησία.
Συγκινημένος έβλεπα στα στασίδια τις Νεαπολιτάκη, Κάλφογλου, Ντουβαρτζή και στα στασίδια της επιτροπής τον Παιδα, τον Φωτιάδη, τον Ξανθόπουλο, τον Μαρούλη και στα αναλόγια τον Ιωσηφίδη, τους δομεστίχους και κανονάρχους, τον Μποσταντζόγλου και τους δομεστίχους και τους κανονάρχους. Και στο Ιερό Βήμα να λέει ο π. Αλέξανδρος το “Δι’ ευχών”, ευχόμενος χρόνια πολλά στους χωριανούς.
Αυτά και αλλά τόσα σκεφτόμουνα όταν άκουσα τον εξ Ελλάδος παπα Γιώργη να λέει “Δι’ ευχών του Αγίου Δεσπότου”. Με επανέφερε στην πραγματικότητα η γυναίκα μου, Μαρία Δήμου, οπότε πήγα να πάρω τον άρτο με το ανασόνι που μου αρέσει πολύ.
Και του χρόνου λοιπόν. Αλλά περισσότεροι για να τιμήσουμε την Μαυρομωλίτισσα.
