Γράφει ο Δρ Κωνσταντίνος Ζορμπάς
Λέμε συχνά-πυκνά ότι στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί καλοί φίλοι που την αγαπούν και την έχουν σαν δεύτερη πατρίδα τους, αλλά πάντα θα υπάρχουν και οι καλύτεροι. Υπάρχουν, ζουν και είναι ανάμεσά μας χωρίς να ενοχλούν παρά μόνο να προσφέρουν. Ανάμεσα σε αυτούς και ο κ. Joost van der Meent με τους δικούς του φίλους από την Ολλανδία που επισκέπτονται κάθε χρόνο την Κρήτη και διαμένουν στα Μεσκλά του Δήμου Πλατανιά (Eva Bengtsson-βιολί, Boukje Raes-βιολί, Wouter Schmidt-βιόλα, Eveline Rosenhart -βιολοντσέλο -η οποία όμως δεν μπόρεσε να έλθει φέτος στην Κρήτη και αντικαταστάθηκε από την Χανιώτισσα Δέσποινα Βαϊγκούση).
Ο κ. Joost van der Meent είναι ένας καταξιωμένος πιανίστας και ο καθείς μπορεί να βρει πολλές πληροφορίες στο διαδίκτυο, τόσο για τον ίδιο, όσο και για τους φίλους μουσικούς από την Ολλανδία, το μουσικό του σχήμα “The Classical Cruise Quintet”. Φέτος χάρισε μαζί με την αγάπη του προς το Δήμο Πλατανιά και δύο μουσικές βραδιές με κομμάτια από Vivaldi, Mozart, Chopin, Rachmaninov κ.ά. Οι μουσικές αναφορές επιλεγμένες και σε σχέση πάντα με την ιστορία, την ομορφιά και την παράδοση της Κρήτης.
Η πρώτη συναυλία κλασικής μουσικής πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου Vector Kolymbari Meeting 2024 στην Ορθόδοξο Ακαδημία Κρήτης και η δεύτερη στο γραφικό πευκόδασος στη θέση Λιμνί Πολεμαρχίου του Δήμου Πλατανιά, με την επιμέλεια του Αντιδημάρχου Πολιτισμού κ. Πολυχρόνη Σημαντιράκη.
Στην ανάλυση των παραπάνω μουσικών εκδηλώσεων υπάρχουν δύο οπτικές γωνίες: η πρώτη, η οποία υπάρχει σε πολλές περιπτώσεις, ιδιαίτερα το Καλοκαίρι, οδηγεί σε ένα φολκλορισμό τρόπο, για διασκεδαστικό και μόνο χαρακτήρα, οδηγεί σε πόλωση, σε δήθεν παράδοση, χωρίς να πηγαίνει στο βάθος και τελικά να οδηγείται στην καταστροφή. Υπάρχει όμως και η άλλη οπτική, αυτή των αυθεντικών ανθρώπων, γιατί έχουν μία άλλη οπτική των πραγμάτων, την οπτική της καρδιάς… όπου η μουσική ενώνει τους ανθρώπους με διαφορετικά ακούσματα, ψυχαγωγεί ακόμη και εάν δεν υπάρχει κοινή συναντίληψη. Η μουσική είναι μία εκδήλωση αλήθειας που ψάχνει να βρει αυτό που μας ενώνει και όχι αυτό που μας χωρίζει.
Ο τόπος της δεύτερης εκδήλωσης έξω από το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής μου θύμισε το ευαγγελικό «Και υμνήσαντες εξήλθον εις το Όρος των Ελαιών» (Μτθ. 26,30). Αυτή η φράση σημαίνει πώς η μουσική υπήρξε συνηθισμένη απασχόληση του Χριστού και των Μαθητών του. Είναι βέβαιο πως η συνήθεια αυτή συνεχίστηκε και μετά την Ανάληψη. Άλλωστε, η μουσική αποτελούσε χαρακτηριστικό της λατρείας όλων ανεξαιρέτως των θρησκευτικών κοινοτήτων της εποχής. Κατά την περίοδο των χρόνων της Καινής Διαθήκης ήταν δεδομένο πως η μουσική, είτε με τη μελωδία, είτε με τον ρυθμό, συγκινούσε την καρδιά του ανθρώπου και συνέβαλλε στην ενεργοποίηση της ευλάβειας, της κατάνυξης και της προσοχής κατά την διάρκεια της θρησκευτικής λατρείας. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει: «Αν εκπαιδεύουμε τη γλώσσα να ψάλλει, η ψυχή νιώθει να ενισχύεται στο να επιλέγει αυτά που την ωφελούν». Δεν είναι εξάλλου αδιάφορο από την προβληματική αυτή ο Αντόνιο Λούτσιο Βιβάλντι (Antonio Lucio Vivaldi, 1678 – 1741), γνωστός και με το προσωνύμιο “Il Prete Rosso” (=ο κοκκινομάλλης παπάς), λόγω του χρώματος των μαλλιών του, ήταν Ιταλός συνθέτης (μουσουργός), δεξιοτέχνης βιολονίστας και ιερέας της εποχής του Μπαρόκ, ενώ συνέθεσε για το γυναικείο μουσικό σχήμα του Ospedalle della Pietà, το οποίο ουσιαστικά ήταν ένα ορφανοτροφείο για εγκαταλειμμένα κορίτσια. Είναι μία άλλη διάσταση της φιλανθρωπίας και της προσφοράς της ζωής της Εκκλησίας μέσα στον κόσμο…
Με άλλα λόγια ο πολίτης, με μία ευρεία παιδεία, «οικοδομεί πόλιν», βάζει γερά θεμέλια κάτω από την πόλη, είναι ευτυχισμένος και δημιουργεί ο ίδιος πολιτισμό! Δημιουργεί τον άνθρωπο οραματιστή, τον άνθρωπο με το χάρισμα σας προφητείας, εκείνον που στοχάζεται πέρα από την καθημερινότητα, που αρνείται να συμβιβαστεί με την καταστροφή του ανθρωπίνου προσώπου και αγωνίζεται για μια βαθιά αλλαγή των συνθηκών του ανθρώπινου βίου, σύμφωνα με τον ευαγγελιστή Ιωάννη «Ιδού καινά ποιώ πάντα» (Αποκάλυψις, 21:5)! Ο πολιτισμός είναι αποτέλεσμα μιας ευημερούσας κοινότητας, όπου μπορεί να γίνεται δημιουργική και να «χρωματίζει» τον σκοπό της ύπαρξής μας και φυσικά να αντιστέκεται στον πολιτισμό της αντι-σκέψης δημιουργώντας τον πολιτισμό της ευθύνης.
Και του χρόνου με υγεία!
