Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
Αναχώρησε για την αιωνιότητα ο όντως Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας π. Γεώργιος Τσέτσης (1934-2024). Μια πραγματικά μοναδική περίπτωση και για μένα αναντικατάστατος.
Ο π. Γεώργιος, αληθινά αρχοντικός και αξιοσέβαστος, δεν είχε καμία πόζα, καμία επιτήδευση, καμία απολύτως υπεροχική διάθεση έναντι του ανθρώπου τον οποίον συναναστρεφόταν.
Την ώρα που ουκ ολίγοι «παιδαριογέροντες» κληρικοί σού …πετάνε στα μούτρα το χέρι τους για να τους το φιλήσεις, ο π. Γεώργιος το …έκρυβε…
Η συνομιλία μαζί του ήταν μία πνευματική απόλαυση. Ο λόγος του δεν είχε ίχνος διδακτισμού και ο τόνος της φωνής του ήταν απολύτως φυσιολογικός, χωρίς τον παραμικρό στόμφο.
Μια αξιοσημείωτη λεπτομέρεια: Ο π. Γεώργιος δεν υπέγραφε ποτέ και πουθένα ως “π. Γεώργιος”, διότι γνώριζε πολύ καλά ότι το “πατήρ” δεν μπορεί να το αποδίδει ο ίδιος στον εαυτό του, αλλά ο άλλος, ο οποίος αναγνωρίζει την πνευματική του πατρότητα (αντιστοίχως το ίδιο συμβαίνει και με το “κύριος”).
Μπορούσες άνετα να συνομιλήσεις μαζί του για μία απίστευτη ποικιλία θεμάτων. Από το Φανάρι (όπου ανδρώθηκε πνευματικά) και το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (όπου υπηρέτησε επί σειρά ετών ως εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου), ως την όπερα και τις εκτελέσεις του Nikolaus Harnoncourt στους «Επτά λόγους του Χριστού στον Σταυρό» του Χάϋδν.
Από την πατριαρχική ψαλτική παράδοση και λειτουργική πράξη του Φαναρίου (των οποίων υπήρξε γνήσιος φορέας) ως την ευρωπαϊκή λογοτεχνία, την ορειβασία και το σκι στις Άλπεις!
Έζησε μια ζωή στη Γενεύη, ως γνήσιος Φαναριώτης.
Ο π. Γεώργιος Τσέτσης μας δίδαξε με τα κείμενα του για την Εκκλησία ένα ήθος που σπανίζει – φευ – στον καιρό μας. Ήταν η νήφουσα συνείδηση της Εκκλησίας. Δεν αδιαφορούσε, αλλά γρηγορούσε. Δεν προσπερνούσε τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό, αλλά τον κατήγγελλε ευθαρσώς, αντιτάσσοντας τον οικουμενικό χριστιανοανθρωπισμό. Με σύνεση έκανε ανατομία της πραγματικότητας, καθώς είχε μάθει να την προφέρει σωστά. Ο ρεαλισμός του ήταν διάχυτος, αλλά ο λόγος του ήταν προφητικός, δηλαδή μάχαιρα του πνεύματος.
Την ώρα που οι πολλοί λουφάζουν στην ανία τους, ο π. Γεώργιος Τσέτσης ανεδείχθη «δρακοντοκτόνος». Συνέτριψε τας κεφαλάς των αοράτων δρακόντων: της υποκρισίας, της αναλγησίας, της αδιαφορίας, της στρέβλωσης, της προπαγάνδας.
Κι όλα αυτά τα έκανε φυσικά. Χωρίς κραυγές, χωρίς βερμπαλισμούς, χωρίς ανασφάλειες (που αφθονούν και στον εκκλησιαστικό χώρο). Καμιά λέξη δεν περισσεύει στα αυστηρά αρχιτεκτονημένα κείμενά του. Των αναγκαίων υπολαμβάνει. Μακριά από αυτόν οι ανέξοδες ρητορείες και οι πάσης φύσεως υστερίες. Τα κείμενα του π. Γεωργίου αποτελούν οδοδείκτες. Πώς σκέφτεται, γράφει και ζει ένας εκκλησιαστικός ανήρ και δη Φαναριώτης. Πολύτιμες είναι και οι παρατηρήσεις του για τη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας, που πλήττεται βάναυσα στις μέρες μας από κάθε λογής υπερβολές και παραχαράξεις.
Αποτελεί μεγάλη τιμή για το «Φως Φαναρίου» και την «Ιδιωτική Οδό» το γεγονός ότι πολλά κείμενά του πρωτοδημοσιεύτηκαν στους ιστοτόπους μας (αρκετά από αυτά συμπεριλήφθηκαν στο τελευταίο του βιβλίο, με τίτλο “Σταχυολογήματα περί Πόλης και Φαναρίου” Εκδόσεις Τσουκάτου, 2023).
Το τελευταίο κείμενό του, μόλις πριν μία εβδομάδα (26/5/2024), με τίτλο “Νεοφανείς Λειτουργικές Παρατυπίες”, το δημοσιεύσαμε στο Φως Φαναρίου.
Ευγνώμων Γέροντα μου, για όλα!
Αιωνία σας η μνήμη!
