Του Δρ Συμεών Σολταρίδη
«Εποίησε σελήνην εις καιρούς ο ήλιος έγνω την δύσιν αυτού, έθου σκότος και εγένετο νύξ», με τα μάτια κλειστά και αναπολώντας τις πνευματικές στιγμές, ακούοντας το «Θεοτόκε Παρθένε» και «το Βαπτιστά του Χριστού», ευρίσκομαι το δείλι στην τροφό μας Σχολή συμμετέχοντας στον Κατανυκτικό Εσπερινό στο Μπαλίνο στις 7 Απριλίου, στον Δ’ Εσπερινό της Συγγνώμης, παρουσία της Α.Θ.Π του Οικουμενικού μας Πατριάρχη, ομογάλακτου αδελφού.
«Της μετανοίας άνοιξον μοι, πύλας Ζωοδότα», ψάλλει ο Υμνωδός και παρακαλούμε τον Κύριο και Ζωοδότη να μας βοηθήσει, να μας στηρίξει καθ’ όλη την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και να μας παράσχει άφεση αμαρτιών.
Αυτή την περίοδο της πνευματικότητας ζούσαμε στην Σχολή μας καθώς συμμετείχαμε στις Ακολουθίες και αντλούσαμε διδάγματα από την Εκκλησιαστική ζωή. Διότι η Σχολή μας, ως φυτώριο διδαχών, ήθους και ορθοφωνίας, μελωδίας, μουσικής και απόδοσης των ύμνων, μας γαλουχούσε και μας μεταλαμπάδευε την ιερά επιστήμη της Θεολογίας και την φιλοσοφία του ανθρωπισμού κατά τον κυρό Νεοκαισαρείας Χρυσόστομο.
«Τί δεν οφείλουμε στην Εκκλησία της Σχολής μας. Πόσα δεν μας ενέπνευσαν οι κατανυκτικοί εσπερινοί, η θεία λειτουργία, αι εικόνες, το ακοίμητο κανδήλι του Εσταυρωμένου, η συμπαθής εικών του Νυμφίου, στημένη αντίκρυ στο θρόνο κατά την τριήμερη ομώνυμη ακολουθία Του» σημειώνει ο Σχολάρχης μας κυρός Σταυρουπόλεως Μάξιμος.
Οι δάσκαλοι μας, τους οποίους πρόσφατα ανέφερε ο Αντώνης Χατζόπουλος σε σημείωμά του για τους διδάσκοντες μας, με το κύρος και τις γνώσεις τους μας οδηγούσαν σε μια πνευματική ζωή, ενώ κατόρθωναν να συνδυάσουν το πνεύμα με την ύλη και να μας διδάσκουν το γνωστό «τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίσει τον κόσμον όλον και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού»!
Βιώναμε τα κηρύγματα των τελειοφοίτων οι οποίοι ομιλούσαν για την συγγνώμη και την μετάνοια και σημείωναν ότι ο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν άνθρωπος γίνεται «κατά χάριν Θεός» αφού θα φθάσει στην άκρα ταπείνωση. Και αυτό μας το δίδασκε η Σχολή μας. Μας δίδασκε την αγάπη, την ισότητα και τον σεβασμό.
Για όλους εμάς η προσφώνηση «ομογάλακτοι» αποτελεί φιλοσοφία ζωής. Όλοι όσοι έχουν φοιτήσει στα έδρανά της και φιλοξενηθήκαμε στους κοιτώνες της, όσοι μελετήσαμε στη βιβλιοθήκη της και περπατήσαμε στους κήπους της, εκεί στον λόφο της Ελπίδας, όλοι εμείς αποτελούμε μια οικογένεια και σαν οικογένεια κρατάμε τους δεσμούς μας. Αυτοί οι δεσμοί είναι που μας ενώνουν εδώ, στην Παναγία του Μπαλίνου, απόψε κάτω από το βλέμμα του Πρώτου, του Οικουμενικού μας Πατριάρχη.
“Το «ομογάλακτοι» είναι πάνω από εθνικές, φυλετικές και κοινωνικές σχέσεις και διαφορές”, γράφει ο Σχολάρχης μας στις «Αναμνήσεις του από την Ιερά Θεολογική Σχολή». Αγκαλιάζει ένα σύνολο ανεξάρτητο από ηλικίες και χρώματα. Σημαίνει όλους αυτούς και συνδέει όλους αυτούς που συγκινούνται και συγκλονίζονται στο όνομα της Χάλκης που συνδέεται με την Θεολογική Σχολή». Ενώ αναφερόμενος στην Σχολή μας συμπληρώνει: «Και έπειτα πότε ομιλεί κανείς καλύτερα για την Σχολή, όταν ομιλεί ή όταν σιωπά; Αυτοί που δεν την εγνώρισαν, ασφαλώς σιωπούν, αφού δεν έχουν τίποτε να πουν, αλλά αυτοί που τη γνωρίζουν πώς μπορούν να σιωπούν; Πάντως ένα είναι βέβαιον, ότι αυτοί που την εγνώρισαν δεν ημπορούν παρά να ομιλούν για την Σχολή. Και ομιλούν με πολύ συναίσθημα και πάθος».
Αυτό το συναίσθημα με κυριαρχεί και αυτό το πάθος με κυριεύει καθώς γράφω τα λίγα για την Σχολή μας η οποία μας παίδευσε και μας οδήγησε στην κοινωνία.
Εκφράζω τις προσωπικές μου ευχαριστίες στην Α.Θ.Π τον Πατριάρχη μας, μια και την ημέρα αυτή, με την σύμφωνη γνώμη του, θα παραβρισκόμαστε και στο μέλλον εδώ, στο Μπαλίνο, όσοι περισσότεροι Χαλκίτες μπορούμε, που διαμένουμε στην Πόλη και Ίμβρο, για να υμνούμε και να δοξάζουμε τον Θεό που μας αξίωσε να ανεβούμε στον λόφο της Ελπίδας και να καταστούμε συμμέτοχοι των ιερών διδαγμάτων της.
