«Αὕτη ἡ πίστις τῶν ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν οἰκουμένην ἐστήριξεν»** και εορτάζομεν.
Κυριακή της Ορθοδοξίας με συνεορτάζοντα τον Όσιο Αρτέμονα «Τύπος γινών τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύματι, ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ». (Α’ πρός Τιμόθεον, δ’12) Αρτέμων* και ο φλόκος* το σταθερό πανί της πλώρης του ιστιοφόρου το οποίο προσδίδει σταθερότητα στη πλεύση του. «Αρτέμων Φλόκος» και το Σεπτόν Αείφωτον Φανάριον το οποίο με τον αέρα της πίστεώς μας προσδίδει ευστάθεια πλεύσεως στην Ορθοδοξία, με τα «σκυλάκια»* που το κρατούν πάνω στο «γραντί»* όμοια με τους αρχιερείς και τον «skipper»,* τον Καπετάνιο, τον Οικουμενικόν μας Πατριάρχην ο οποίος χειρίζεται την «μπούμα»* προκειμένου να εξασφαλίζει την βέλτιστη, σταθερή, ασφαλή πλεύση, κρατώντας ταυτόχρονα τον μέγιστο αέρα μέσα του. Τον Οικουμενικόν Πατριάρχην ο οποίος πρόσφατα υμνώντας και δοξάζοντας τον Τριαδικόν Θεόν τον ευχαρίστησε διότι «ἠξιώθημεν νά διακονήσωμεν ἐν Φαναρίῳ ἐπί πέντε καί πλέον δεκαετίας, ἀπό τοῦ ἔτους 1991 ὡς Οἰκουμενικός Πατριάρχης, φυλάσσοντες τά ὅσια καί τά ἱερά τοῦ Γένους, τά προσκυνήματα καί τά πανίερα μνημεῖα μας, τόν Ὀρθόδοξον τρόπον τοῦ βίου, ἀγωνιζόμενοι διά τήν εὐστάθειαν τῆς Ὀρθοδοξίας, διά τήν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν καί τήν διαθρησκειακήν συνεργασίαν, διά τήν καλήν χριστιανικήν μαρτυρίαν εἰς τόν σύγχρονον ἄνθρωπον, ἐνώπιον τῶν σημείων τῶν καιρῶν, ἐν προσευχῇ καί καρτερίᾳ, ἐν ἐπιγνώσει τῆς ἀδιαπτώτου συνοχῆς καί τῆς συνεχείας τοῦ καθ᾿ ἡμᾶς πνευματικοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς παγκοσμίου ἐμβελείας του».
Κυριακή της Αναστηλώσεως των Ιερών εικόνων κατά πάσης αιρέσεως και εν μέσω καιρών κατά τους οποίους μαζί με το στάρι της ορθής πιστεώς μας επιχειρείται η ανάμιξή του, δυστυχώς, με ζιζάνια κακοδοξίας. Όλοι δοκιμάζονται· οι νεοσύλλεκτοι στρατιώτες στον κίνδυνο, οι έμπειροι ναυτικοί στην τρικυμία και ο χρυσός στο χωνευτήρι. «Οἱ δὲ βάρβαροι …. συστρέψαντος δὲ τοῦ Παύλου φρυγάνων πλῆθος καὶ ἐπιθέντος ἐπὶ τὴν πυράν, ἔχιδνα ἀπὸ τῆς θέρμης διεξελθοῦσα καθῆψε τῆς χειρὸς αὐτοῦ». Τὸ δὲ Πνεῦμα ῥητῶς λέγει ὅτι ἐν ὑστέροις καιροῖς ἀποστήσονταί τινες τῆς πίστεως, προσέχοντες πνεύμασι πλάνοις καὶ διδασκαλίαις δαιμονίων, ἐν ὑποκρίσει ψευδολόγων, κεκαυτηριασμένων τὴν ἰδίαν συνείδησιν, κωλυόντων γαμεῖν… (Προς Τιμοθ. Α 4 1-3). Ο σοφός λαός δια το της Παλαιάς Διαθήκης «Ὅν ἀγαπᾷ Κύριος παιδεύει, μαστιγοῖ δέ πάντα υἱόν ὅν παραδέχεται», μας επαναλαμβάνει «όποιους αγαπάει ο Θεός τους παιδεύει» εννοώντας ότι τους βασανίζει κι όχι το της Γραφής που είναι, τους παιδαγωγεί για να μπορούν να αντιμετωπίζουν το κακό και την αμαρτία και ότι για την Εκκλησία είναι μια δοκιμασία απέναντι στην Θεία αγάπη Του. Είναι αυτή η Εκκλησία, η νύφη του Χριστού, η οποία ανά τους αιώνες έχει δοκιμαστεί με διωγμούς, με μαρτύρια, με αιρέσεις, με κακοδοξίες, με ανταρσίες, με σχίσματα, με αποστασίες, με προδοσίες και κάθε ανθρώπινη κακία, αλλά πάντα αμυνόμενη, θριαμβεύει απέναντι στους ύπουλους κυκλωτές Της. Είναι αυτή η Εκκλησία που πάντα βγήκε καλλίνικος απ’ όλους τους διωγμούς κι απ’ όλες τις επιθέσεις χάρη στην θυσία πολλών τέκνων Της, «ὡς δὲ εἶδον οἱ βάρβαροι κρεμάμενον τὸ θηρίον ἐκ τῆς χειρὸς αὐτοῦ, ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους· πάντως φονεύς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος οὗτος, ὃν διασωθέντα ἐκ τῆς θαλάσσης ἡ Δίκη ζῆν οὐκ εἴασεν. ὁ μὲν οὖν ἀποτινάξας τὸ θηρίον εἰς τὸ πῦρ ἔπαθεν οὐδὲν κακόν· οἱ δὲ προσεδόκων αὐτὸν μέλλειν πίμπρασθαι ἢ καταπίπτειν ἄφνω νεκρόν. ἐπὶ πολὺ δὲ αὐτῶν προσδοκώντων καὶ θεωρούντων μηδὲν ἄτοπον εἰς αὐτὸν γινόμενον, μεταβαλλόμενοι ἔλεγον Θεὸν αὐτὸν εἶναι. (Πρ. 28 1-6)
Είναι γεγονός ότι ζούμε καιρούς κατά τους οποίους ηθελημένα κάποιοι δοκιμάζουν το κοσμικό πολίτευμα απέναντι στο Εκκλησιαστικό, αντιπαραθέτοντας την Παγκόσμια άνευ όρων παράδοση εις βάρος της Αποστολικής Παράδοσης, συσκοτίζοντας σελαγίζουσες διαθήκες. «Οἴδαμεν δὲ ὅτι καλὸς ὁ νόμος, ἐάν τις αὐτῷ νομίμως χρῆται, εἰδὼς τοῦτο, ὅτι δικαίῳ νόμος οὐ κεῖται, ἀνόμοις δὲ καὶ ἀνυποτάκτοις, ἀσεβέσι καὶ ἁμαρτωλοῖς, ἀνοσίοις καὶ βεβήλοις, πατρολῴαις καὶ μητρολῴαις, ἀνδροφόνοις, πόρνοις, ἀρσενοκοίταις, ἀνδραποδισταῖς, ψεύσταις, ἐπιόρκοις, καὶ εἴ τι ἕτερον τῇ ὑγιαινούσῃ διδασκαλίᾳ ἀντίκειται, κατὰ τὸ εὐαγγέλιον τῆς δόξης τοῦ μακαρίου Θεοῦ, ὃ ἐπιστεύθην ἐγώ» (Α Τιμοθ 1 8-11).
Λύκοι μπήκαν στο μαντρί για ν’ αρπάξουν ερίφια και να σκορπίσουν τα πρόβατα του Κυρίου, την ώρα κατά την οποία κάποιοι διεστραμμένα αποπλανούν κάνοντας την αλήθεια ψέμα, την ευλάβεια ασέβεια, το δίκιο άδικο, έχοντας στα χέρια τους προσχεδιασμένα μεθοδικά όπλα με τα οποία πολλές φορές κτυπούν «κάτω από το τραπέζι», αλλά και παγίδες τις οποίες στήνουν με κίνδυνο να πιαστούν οι ίδιοι σ΄ αυτές. «Προσέχετε ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ, ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ αἵματος τοῦ ἰδίου. οἶδα ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου, καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ἑαυτῶν· διὸ γρηγορεῖτε, μνημονεύοντες ὅτι τριετίαν νύκτα καὶ ἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετὰ δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον». (Πρ. κ. 28-31)
Εισερχόμεθα στην Αγίαν και Μεγάλην Τεσσαρακοστήν με προετοιμασία και δοκιμασία νηστείας προς καθαρμό, μέσω εγκρατείας, σώματος και ψυχής με προσευχή και μετάνοια χωρίς την φιλοδοξία να ποιμάνουμε ποιμένες, ούτε να κρίνουμε κριτές, ούτε να νουθετήσουμε νομοθέτες οδηγώντας την ψυχή μας σε ακαταστασία και βεβαίως σε ταραχή. Αξίζει να επιτρέψουμε στον ατελή και αμαρτωλό εαυτό μας, με ταπείνωση στα άδικα των ημερών μας, να οδηγηθεί σε αγάπη προς αλλήλους. Να παραμερίσουμε την επιθετικότητα στην πρόκληση, τις πίκρες, τους θυμούς, τις κραυγές της αγωνίας, χάρη της ευσπλαχνίας και ενδεδυμένοι με πανοπλία Θεού και με θώρακα δικαιοσύνης.
Εισερχόμεθα στην Αγίαν και Μεγάλην Τεσσαρακοστήν υπό το Πάνσεπτον πανορθόδοξον φως Φαναρίου. Ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης υπενθυμίζει σε όλους μας ότι «Ο σταυρός της Μ.τ.Χ.Ε. ευρίσκει και πάλιν τον Κυρηναίον του. Δεν δηλιώμεν διότι υπολογίζωμεν στην Θείαν Χάριν η οποία πάντοτε θεραπεύει τα ασθενή και τα ελλίποντα, αναπληρεί και διότι έχομεν εκλεκτούς Συνκυρηναίους αδελφούς αγάπης».
Εμείς Του υποσχόμαστε, ως μικροί και ατελείς συνκυρηναίοι Του, ότι θα επιμένουμε καθημερινά στον αγώνα της αναστηλώσεως και η κάθε Κυριακή του Ενιαυτού θα είναι για μας Κυριακή της Ορθοδοξίας. Του ευχόμαστε όπως ο ήρωας ως«Εἷς οἰωνὸς ἄριστος ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης.»*** ομοίως να χαίρεται ως Άριστος αμυνόμενος και αγωνιζόμενος, να διαφεντεύει το καλό της Ορθοδοξίας και του Γένους μας.
Ταπεινώς και υπερηφάνως, ο εκ Φερτεκίου γόνος της Αγιοτόκου και Αγιοτρόφου Καππαδοκίας
Κωνσταντίνος Β. Τερψίδης
* Όροι της ναυτοσύνης
** Συνοδικόν της Ορθοδοξίας §15
*** Ομήρου Ιλιάδα Μ 243
