Του θεολόγου Γιώργου Βλαντή
Ο πολύς Κ. Θ. Δημαράς είχε εκφραστεί δηκτικά για «το πνεύμα του συναξαριού». Νομίζω κι εγώ ότι αυτό κάνει τους Έλληνες εύκολα να στήνουν βάθρα για ήρωες ή κρεμάλες για προδότες. Εν γένει, δημιουργούνται παρ᾽ ημίν αφηγήματα του ύψους ή του βάθους, μιλάμε για ήρωες ή αλήτες, δίχως να λαμβάνουμε υπ᾽ όψιν τις εντάσεις, εκκρεμότητες και αντιφάσεις μιας βιογραφίας. Κάθε χρόνο, του Πολυτεχνείου ανήμερα, πολλοί θυμούνται τη στάση του τότε επισκόπου Ανδρούσης Αναστασίου έναντι της χούντας, ο οποίος κατά την κατάληψη της Νομικής (Φεβρουάριος 1973) φέρεται να στάθηκε στο πλευρό των φοιτητών, μεταφέροντάς τους τρόφιμα και φάρμακα. Ο την εποχή εκείνη βοηθός επίσκοπος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και νυν αρχιεπίσκοπος Αλβανίας έχει τιμηθεί όσο ελάχιστοι ορθόδοξοι κληρικοί. Το περί αυτόν επιμελώς φιλοτεχνημένο αφήγημα είναι τόσο ατσαλάκωτο, ώστε υποψιάζει. Χωρίς να αμφισβητώ τη στάση του στο Πολυτεχνείο, σημειώνω ότι εν έτει 2019 μιλάει για τον «εμπνευσμένο» αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Α’, τον εκλεκτό ιεράρχη της χούντας. Στην ίδια παρέμβασή του, ο Αλβανίας Αναστάσιος πλέκει το εγκώμιο της «Ζωής», της οποίας τη στάση επί δικτατορίας αρκετοί γνωρίζουν. Θα μπορούσα να μνημονεύσω και άλλα στοιχεία, περιορίζομαι όμως στην παράθεση κειμένου του αρχιεπισκόπου, δημοσιευμένου στην ιστοσελίδα της Εκκλησίας της Αλβανίας, η οποία τους τελευταίους μήνες εξειδικεύεται στις επιθέσεις προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Σε κάθε περίπτωση, το παρατιθέμενο κείμενο δείχνει ακριβώς ότι χρειαζόμαστε πολύ πιο προσεκτικές αποτιμήσεις της προσφοράς κάποιων, στη μακρά ζωή των οποίων δεν έλειψε ο έπαινος. Τόσο πολύ, ώστε να γίνονται αλλεργικοί στην κριτική, στην άλλη άποψη, σε ό, τι θα αμφισβητήσει φανταχτερά, όσο και μάταια κουρέλια.
