Τελέσθηκε σήμερα, 6η Δεκεμβρίου 2022, στον εν Βενετία Καθεδρικό Ναό του Αγίου Γεωργίου των Ελλήνων, η Χειροτονία του Εψηφισμένου Επισκόπου Κοτυαίου κ. Διονυσίου, προεξάρχοντος του οικείου Ποιμενάρχου, Σεβ. Μητροπολίτου κ. Πολυκάρπου, συλλειτουργούντων δε των Σεβ. Μητροπολιτών Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου, Ελβετίας κ. Μαξίμου και Σισανίου και Σιατίστης κ. Αθανασίου.
ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΙΤΑΛΙΑΣ κ. ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΙΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΝ ΤΟΥ ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ ΕΨΗΦΙΣΜΕΝΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ
ΤΗΣ ΠΑΛΑΙ ΠΟΤΕ ΔΙΑΛΑΜΨΑΣΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΚΩΤΥΑΙΟΥ κ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
(Ἱερός Καθεδρικός Ναός Ἁγίου Γεωργίου τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων)
Θεοφιλέστατε ἐψηφισμένε Ἐπίσκοπε τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Κωτυαίου κύριε Διονύσιε!
Κατόπιν προτάσεως τῆς Ταπεινότητός μου, ὡς τοῦ κυριάρχου Μητροπολίτου καί Ποιμενάρχου σου καί ἐγκρίσεως τοῦ προσκυνητοῦ Αὐθέντου καί Δεσπότου μας, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κυρίου Κυρίου Βαρθολομαίου, ψήφων δέ κανονικῶν τῶν Σεβασμιωτάτων Ἁγίων Ἀρχιερέων τῶν συγκροτούντων τήν περί τήν Αὐτοῦ Θειοτάτην Παναγιότητα Ἁγίαν καί Ἱεράν Σύνοδον, ἐξελέγης Ἐπίσκοπος τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Κωτυαίου, διά νά διακονήσῃς ἐν τοῖς ἐφ’ ἑξῆς ὡς βοηθός μου ἐπίσκοπος μέ ἓδραν τήν Βολωνίαν.
Ὁ τίτλος αὐτός ἐπελέγη ἀπό τήν ἐλαχιστότητά μου διότι κατά τό ἣμισυ ἐκ μητρός κατάγεσαι ἐκ Κωτυαίου, τῆς σημερινῆς Κιουταχείας, πόλεως τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἡ ὁποία κατά τήν περίοδον μεταξύ τοῦ 9ου μ.Χ. αἰῶνος καί τοῦ 1453, ἐχρημάτισεν ἓδρα ἐπισκοπῆς, ἀρχιεπισκοπῆς καί μητροπόλεως τοῦ πανσέπτου Οἰκουμενικοῦ Θρόνου εἰς τήν Ἀνατολικήν Ρωμαϊκήν Αὐτοκρατορίαν. Κατά τό ἓτερον ἣμισυ ἐκ μητρός κατάγεσαι ἀπό τήν Σηλυβρίαν τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης, τῆς γενεθλίου πόλεως τοῦ θαυματουργοῦ Ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως τοῦ ἐν Αἰγίνῃ, μάλιστα δέ φέρεις τό ὂνομα Διονύσιος πρός τιμήν τοῦ ἀπό Ἐλευθερουπόλεως Μητροπολίτου Σηλυβρίας Διονυσίου Β’ τοῦ Σταυρίδου, τοῦ ὁποίου ἀνεψιός ἐξ ἀδελφῆς ἦτο ὁ πάππους σου ἐκ μητρός. Ἐκ πατρός δέ ἒλκεις τήν καταγωγήν ἐξ ὁλοκλήρου ἐκ Φαράσων τῆς ἁγιοτόκου Καππαδοκίας, τήν γενέθλιον κώμην τῶν θαυματουργῶν συγχρόνων Ἁγίων Γερόντων Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκου καί Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου. Βαρεῖα, ὂντως, ἡ κληρονομία τῆς καταγωγῆς σου ἐκ τῶν ἀλησμονήτων ἁγιοτόκων πατρίδων, πού πρίν ἑκατόν (100) ἀκριβῶς ἒτη ἐχάθησαν, “κρίμασιν οἷς Κύριος οἶδεν”, διά τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν καί τό Γένος μας. Ὃμως, “ἡ Ρωμανία κι ἂν πέρασεν, ἀνθεῖ καί φέρει κι ἂλλο”. Ζεῖ καί συνεχίζεται ἐντός τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, τοῦ ταπεινοῦ καί ἀρχοντικοῦ καί ἀειφώτου Φαναρίου, τοῦ ὂντως Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μας.
Θεοφιλέστατε ἐψηφισμένε,
Ἐντός ὀλίγων λεπτῶν θά λάβῃς διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τῆς Ταπεινότητός μου καί τῶν συλλειτουργῶν μου Ἀδελφῶν ἁγίων Ἀρχιερέων τόν γ’ βαθμόν τῆς φρικτῆς Ἱερωσύνης καί θά κατασταθῇς Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί μάλιστα τῆς μαρτυρικῆς Μητρός καί Τροφοῦ τοῦ Γένους τῶν Ρωμαίων Ἁγιωτάτης Μεγάλης Ἐκκλησίας, τῆς Μεγάλης Σχολῆς τοῦ Φαναρίου, διά νά χρησιμοποιήσω μίαν ἐπιτυχῆ καί ἱστορικήν ἒκφρασιν πού εἰπώθη εἰς παρομοίαν μέ αὐτήν περίστασιν ὑπό τοῦ μεγαλυτέρου Φαναριώτου Ἱεράρχου τῶν κάτω χρόνων ἀειμνήστου Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος Χατζῆ. Καί ποῖον τό ἲδιον τοῦ Φαναρίου καί τοῦ γνησίου Φαναριώτου κληρικοῦ καί μάλιστα Ἀρχιερέως; Μᾶς ἀπαντᾷ ὁ μεγάλος καί ἀνεπανάληπτος Γέρων τῆς Χαλκηδόνος: “ἐκ τοῦ χείρονος, νά ἐξάγῃ τό βέλτιστον”. Τοῦτο σημαίνει Φανάριον˙ τοῦτο σημαίνει Μεγάλη Ἐκκλησία˙ τοῦτο σημαίνει γνήσιος Ρωμηός κληρικός καί δή Ἀρχιερεύς.
Ἒχεις ὃλα τά ἐχέγγυα νά ἀναδειχθῇς ἂξιος Ἀρχιερεύς εἰς τό Ἰταλιωτικόν Μετόχιον καί Ἀμπελῶνα τῆς Μητρός Μεγάλης Ἐκκλησίας. Ἀνέφερον ἀνωτέρω τἠν μικρασιατικήν καταγωγήν σου καί συνεχίζω μνημονεύων τῶν λυπαρῶν θεολογικῶν σπουδῶν σου, πρῶτον εἰς τό Ἀριστοτέλειον Πανεπιστήμιον τῆς Θεσσαλονίκης καί ἀκολούθως εἰς τήν Βενετίαν καί τήν Βολωνίαν, λαβών μεταπτυχιακόν δίπλωμα (master) καί δοκτορᾶτον ἀντιστοίχως, κατασταθείς ἐπισκέπτης καθηγητής εἰς διαφόρους Ρωμαιοκαθολικάς Πανεπιστημιακάς Θεολογικάς Σχολάς τῆς Ἰταλίας. Ἀλλά τό σημαντικότερον καί ἀσφαλέστερον ἐχέγγυον ἀποτελεῖ τό θαυμάσιον ἐκκλησιαστικόν ἒργον σου ὡς Ἐφημερίου εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Θεσσαλονίκης ἀρχικά καί ἀκολούθως εἰς τήν Ἰταλίαν. Ἰδιαιτέρως δέ εἰς τήν δευτέραν ὡς ἱδρυτής, ἐφημέριος καί ἀνακαινιστής τῆς Ἑλληνορθοδόξου Ἐνορίας μας εἰς τήν Βολωνίαν καί ὡς Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἐμιλίας-Ρωμανίας, καί ἐπί τῶν ἡμερῶν μου καί ὡς Ὑπεύθυνος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας διά τάς διεκκλησιαστικάς σχέσεις εἰς πανεθνικόν ἐπίπεδον, μέ ὑπακοήν, πιστότητα καί ἀφοσίωσιν πρός τόν κυριάρχην Μητροπολίτην καί Ποιμενάρχην σου, ἀθόρυβα καί ταπεινά, ὃπως ἂλλωστε ἁρμόζῃ.
Ἐπιστρέφω ὀπίσω εἲκοσι τέσσαρα (24) ἒτη καί σέ ἐνθυμοῦμαι τόν Αὒγουστον τοῦ 1999, πού ἀφιχθείς εἰς τήν Γαληνοτάτην σέ παρέλαβον καί σέ ὡδήγησα εἰς τόν ἂμεσον Προκάτοχόν μου ἀείμνηστον Μητροπολίτην Γεννάδιον, καθώς καί τήν ἐνταῦθα συναναστροφήν καί ἐπικοινωνίαν μας, ὃταν ἐπραγματοποίεις τάς μεταπτυχιακάς σπουδάς σου εἰς τό ὂπισθεν τοῦ Καθεδρικοῦ τούτου Ναοῦ κείμενον Ἰνστιτοῦτον Οἰκουμενικῶν Σπουδῶν “San Bernardino”, τοῦ Ποντιφικοῦ Ἀντωνιανοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ρώμης. Ἐνθυμοῦμαι τάς μακράς συζητήσεις μας διά τό μέλλον τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τήν Ἰταλίαν καί ἡμῶν προσωπικῶς ὡς κληρικῶν της εἰς αὐτήν τήν Χώραν. Καί ἐνθυμοῦμαι, ἀκόμη, ὃτι μαζί μετέβημεν εἰς τήν Βολωνίαν διά νά ἲδωμεν καί ἐπιθεωρήσωμεν τόν Ναόν πού παρεχωρήθη εἰς τήν ἀρτισύστατον καί νεοπαγῆ τότε τοπικήν Ἐνορίαν μας τοῦ Θεσσαλονικέως Ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλήτου καί Θαυματουργοῦ. Μαζί ἀρχίσαμεν νά καθαρίζωμεν καί νά τακτοποιῶμεν τόν ἐπί πολλά ἒτη κλειστόν ἐκεῖνον Ναόν, τόν ὁποῖον ἀνέδειξες, ἐκ τοῦ μηδενός, καί ἐν μέσῳ πολλῶν δυσκολιῶν καί ἀντιξοοτήτων, ἓνα πραγματικόν ἑλληνορθόδοξον κόσμημα εἰς τήν Βολωνίαν καί εἰς ὁλόκληρον τόν Ἰταλικόν Βορρᾶν.
Ὃπως ἐκ Βενετίας σέ ἐσυνώδευσα πρό εἲκοσι τεσσάρων (24) ἐτῶν, ὡς Πρωτοσύγκελλος καί συμπρεσβύτερος, εἰς τήν Βολωνίαν διά νά ἀναλάβῃς ἐφημέριος τῆς τοπικῆς μας Ἐνορίας, ἒτσι καί τώρα σέ ἀποστέλλω ἐκ νέου εἰς τήν πρωτεύουσαν τῆς Ἐμιλίας-Ρωμανίας, ὡς Μητροπολίτης καί Ποιμενάρχης σου, μέ τήν ἰδιότητα τοῦ βοηθοῦ μου ἐπισκόπου αὐτήν τήν φοράν καί Ἀρχιερατικῶς Προϊσταμένου αὐτόθι, παράλληλα πρός τά ἂλλα καθήκοντα διοικητικῆς καί ποιμαντικῆς ὑφῆς πού πρόκειται νά σοῦ ἀνατεθοῦν μελλοντικῶς εἰς τήν Βόρειον καί τήν Κεντρικήν Ἰταλίαν.
Θεοφιλέστατε ἐψηφισμένε,
Σέ ἐγνώρισα, σέ συνανεστράφην καί διέγνωσα τά χαρίσματα καί τά τάλαντα πού σέ ἐπροίκισεν ὁ Πανάγαθος Θεός, πρό πάντων δέ ἐξετίμησα τήν ὑπακοήν καί τήν ἀφοσίωσίν σου εἰς τά κελεύσματα τῆς Ἐκκλησίας, ὡς αὐτά ἐκφράζονται διά τοῦ κυριάρχου Μητροπολίτου καί Ποιμενάρχου σου. Διά τοῦτο μετά τόν π. Γεώργιον τῆς Νεαπόλεως, τόν Ἀδελφόν ἃγιον Κρατείας, ἐπέβλεψα εἰς Σέ διά τήν θέσιν τοῦ β΄ βοηθοῦ ἐπισκόπου τῆς ἐλαχιστότητός μου. Βεβαίως, ἒχε πάντοτε ὑπ’ ὂψιν σου ὃτι καθιστάμενος Ἐπίσκοπος δέν παύεις οὒτε στιγμήν νά εἶσαι διάκονος. Μάλιστα, καθίστασαι κατ’ ἐξοχήν διάκονος, διακονῶν καί βοηθῶν ἀρχιερατικῶς τόν κυριάρχην Μητροπολίτην καί Ποιμενάρχην σου. Γνωρίζεις καλῶς τάς ἰδιαιτερότητας, ἀλλά καί τάς δυσκολίας καί τά προβλήματα, τῆς κατά τήν Ἰταλικήν Χερσόνησον καί τάς Νήσους αὐτῆς στρατηγικῆς ταύτης Ἐπαρχίας τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἡ ἳδρυσις τῆς ὁποίας συνιστᾷ τήν πρώτην κανονικήν πρᾶξιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριάρχου Κυρίου Κυρίου Βαρθολομαίου, ὁ Ὁποῖος ἀγαπᾷ καί προσέχει τήν ἐν Ἰταλίᾳ κληρουχίαν τοῦ πανσέπτου Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ὡς συνδεόμενος ἰδιαιτέρως μετά τῆς ὡραίας ταύτης Χώρας καί τῆς ὁποίας τυγχάνεις πολίτης καί ὑπήκοος.
Εἶμαι σίγουρος ὃτι θά τά καταφέρῃς εἰς τήν νέαν ἐπισκοπικήν πλέον διακονίαν σου. Μέ ὃπλον τήν ταπείνωσιν, τήν σώζουσαν ὑπακοήν καί τήν υἱϊκήν ἀφοσίωσίν σου, θά ἠμπορέσωμεν νά ἀνταπεξέλθωμεν μαζί νικηφόρως τάς παρουσιαζομένας ἑκάστοτε δυσκολίας καί ἀντιξοότητας καί προβλήματα, ἀλλά καί πειρασμούς καί σταυρούς. Εἶπον καί ἐτόνισα ἀνωτέρω ὃτι ἲδιον τοῦ γνησίου Φαναριώτου Ἀρχιερέως εἶναι νά ἐξάγῃ ἐκ τοῦ χείρονος τό βέλτιστον. Ἂλλωστε, ἡ ζωή τοῦ Ἓλληνος Ὀρθοδόξου κληρικοῦ, καί ἰδιαιτέρως τοῦ Ἓλληνος Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου, εἰς τήν Ξένην, εἶναι ἓνας διαρκής ἀγών διά τήν προάσπισιν τῶν ἱερῶν καί δικαίων συμφερόντων τῆς Μητρός Ἐκκλησίας καί τοῦ εὐσεβοῦς Γένους μας, πολλῷ δέ μᾶλλον εἰς στρατηγικάς περιοχάς διά τούς δύο τούτους πανιέρους Θεσμούς, ὡς εἶναι ἡ Ἰταλική Χερσόνησος καί αἱ Νῆσοι αὐτῆς, γεωγραφικός χῶρος ὁ ὁποῖος δέν δύναται νά χαρακτηρισθῇ “διασπορά” μέ τήν ἒννοιαν πού ἐκλαμβάνεται εἰς τό σημερινόν πανορθόδοξον γίνεσθαι ὁ ὃρος αὐτός, ἀφοῦ κατά τό ¼ περίπου ταυτίζεται μέ τήν ἒνδοξον Μεγάλην Ἑλλάδα. Παράλληλα πρός τόν ἀνωτέρω ἐκτεθέντα ἀγῶνα, ὑπάρχει καί ἓνας ἂλλος, πλέον σημαντικός, ἀγών, ὁ ὁποῖος εἶναι κατ’ ἐξοχήν ἀγών, ἀλλά καί ἀγωνία, τοῦ Ἐπισκόπου. Εἶναι αὐτός τῆς διαφυλάξεως καί τῆς μεταδόσεως εἰς τό ἀκέραιον τῆς ἀμωμήτου Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας καί τῶν προγονικῶν παραδόσεών μας. Ὁ ἀγών αὐτός καθίσταται ἀκόμη περισσότερον δύσκολος καί τραχύς, λόγῳ τοῦ ὃτι ζῶμεν εἰς ἀποκαλυπτικούς καιρούς, καιρούς ἀποστασίας ἀπό τήν μνοναδικήν πηγήν τῆς ἀληθοῦς ζωῆς καί χαρᾶς καί εὐτυχίας, πού εἶναι ὁ Μέγας Ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων καί μοναδικός Σωτήρ καί ἀληθινός Θεός τοῦ κόσμου, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός.
Εἲσελθε, λοιπόν, ἀγαπητέ ἐψηφισμένε π. Διονύσιε, εἰς τά ἐνδότερα τοῦ Ἁγίου Θυσιαστηρίου διά νά λάβῃς τήν γ΄ Χάριν τῆς φρικτῆς Ἱερωσύνης καί κατασταθῇς Ἐπίσκοπος, μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης. Εὒχομαι καί προσεύχομαι αὐτά τά τρία, ἢτοι ὁ φόβος Θεοῦ, ἡ πίστις καί ἡ ἀγάπη, νά σέ χαρακτηρίζουν πάντοτε, μαζί μέ τήν σώζουσαν ὑπακοήν, τήν ἀφοσίωσιν καί τήν ταπείνωσιν. Ἀθεόφοβος καί ἀνυπάκουος καί ὑπερήφανος κληρικός καί μάλιστα Ἐπίσκοπος, δέν εἶναι λειτουργός τοῦ Ὑψίστου, ἀλλά θεοπαίκτης. Ὁ μεγάλος Ἃγιος Πατήρ καί Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας μας Νικόλαος, Ἀρχιεπίσκοπος Μύρων τῆς Λυκίας ὁ Θαυματουργός, τοῦ ὁποίου τήν ἱεράν μνήμην τιμῶμεν σήμερον καί ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ β΄ προστάτης ἃγιος τῶν Ἑλληνορθοδόξων τῆς Γαληνοτάτης, νά εἶναι πάντοτε εἰς τό πλευρόν σου, μαζί μέ τήν Παναγίαν Μητέρα μας, τήν Κυρίαν Θεοτόκον, καί τόν προσωπικόν σου προστάτην Θαυματουργόν Ἃγιον Διονύσιον, Ἀρχιεπίσκοπον Αἰγίνης, τόν ἐν Ζακύνθῳ. Εἲθε ἡ ἀρχιερατική σου ζωή νά εἶναι ἓνα συνεχές νῖκος τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ὡς δηλοῖ καί σημαίνει τό ὂνομα “Νικόλαος”, καθιστάμενος ὡς ὁ σημερινός μεγάλος Ἃγιος Πατήρ καί Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας μας κανών πίστεως καί εἰκών πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλος, κατακτῶν μέ τήν ταπείνωσιν τά ὑψηλά καί μέ τήν πτωχείαν τά πλούσια καί μέ τήν ὑπακοήν τήν σωτηρίαν.
Σέ συνοδεύουν ἡ σεπτή Πατριαρχική εὐχή καί εὐλογία. Ὁ Παναγιώτατος σέ ἐγνώρισεν ἐκ τοῦ πλησίον κατά τάς διελεύσεις Αὐτοῦ ἐκ Βολωνίας καί Ἰταλίας καί σέ ἐξετίμησεν ἰδιαιτέρως, διά τοῦτο καί ἐπευλόγησε τήν πρόκρισίν σου εἰς τόν ἐπισκοπικόν βαθμόν. Σέ συνοδεύουν, ἐπίσης, αἱ εὐχαί καί προσευχαί τοῦ Πρυτάνεως τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος κύρ Ἐμμανουήλ, τῆς Ταπεινότητός μου, τῶν συλλειτουργῶν Ἀδελφῶν ἁγίων Ἀρχιερέων καί ὃλων τῶν παρισταμένων συγγενῶν, φίλων καί γνωστῶν σου, κληρικῶν καί λαϊκῶν. Ἀπό τόν οὐρανόν σέ συνοδεύουν αἱ εὐχαί καί προσευχαί τῶν ἐκ τῶν ἀλησμονήτων ἁγιοτόκων πατρίδων μας εἰς τήν Ἀνατολήν πάππων σου καί τῶν γονέων σου Ἠρακλέως καί Ἀντωνίας, οἱ ὁποῖοι χαίρονται καί ἀγάλλονται διά τήν σημερινήν ἡμέραν τῆς προσωπικῆς Πεντηκοστῆς τοῦ ἐγγονοῦ καί υἱοῦ αὐτῶν Διονυσίου, Ἐπισκόπου Κωτυαίου.
Καιρός τοῦ ποιῆσαι τῷ Κυρίῳ! Εἲσελθε εἰς τά Ἃγια τῶν Ἁγίων διά νά λάβῃς Πνεῦμα Ἃγιον καί κατευθύνῃ ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς Κύριος καί Θεός καί Σωτήρ μας Ἰησοῦς Χριστός τά διαβήματά σου εἰς πᾶν ἒργον ἐγαθόν καί εὐάρεστον καί σωτήριον! Ἐργάσου πιστῶς, εὐόρκως καί θεοφιλῶς, μέ ἀπόλυτον ὑπακοήν καί ἀφοσίωσιν καί ταπείνωσιν, εἰς τόν ἐν Ἰταλίᾳ Ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου μας διά νά προγεύεσαι ἢδη ἀπό τῆς γῆς τῆς ἐπουρανίου Βασιλείας Του. Ἀμήν!
