Του Αρχιμανδρίτου του Οικουμενικού Θρόνου Γεράσιμου Φραγκουλάκη
Αννόβερο Γερμανίας
Εκείνο που προσπαθούν να κάνουν τα τελευταία χρόνια οι πολέμιοι της Εκκλησίας, είναι να απαξιώσουν το λόγο της και να κλονίσουν την εμπιστοσύνη των πιστών και εν πολλοίς το έχουν καταφέρει με ευθύνη κυρίως του πιστού λαού ο οποίος με μεγάλη ευκολία κλείνει τα αυτιά του στη φωνή της Εκκλησίας του και τα έχει ανοιχτά στους διάφορους «εκκλησιαστικούς» ρεβιζιονιστές, οι οποίοι εμφανίζονται μεταξύ άλλων και ως υπέρμαχοι της Ορθοδοξίας. Ανάμεσά τους υπάρχουν και κληρικοί και λαϊκοί οι οποίοι για να πετύχουν το στόχο τους προτάσσουν την ιδιότητά τους οι κληρικοί και την σχέση τους με την Εκκλησία οι λαϊκοί, δημιουργούν θύλακες προσωπικής εξουσίας και καταξιώνονται από το «χρηστό» έργο που επιτελούν ως ιερείς ή ως εκκλησιαστικοί επίτροποι ή με οποιαδήποτε άλλη εκκλησιαστική ιδιότητα, μέχρι που φτάνει η ώρα της αποκάλυψης των πραγματικών τους στόχων που κινούνται κυρίως μεταξύ παράνομου πλουτισμού και διαστροφής και τότε χαλάει ο κόσμος, όλες οι αρνητικές συνέπειες πέφτουν στην Εκκλησία, η οποία εμφανίζεται ως ο κύριος φταίχτης, ενώ εμείς ο λαός είμαστε εκείνοι που συμπεριφερόμαστε όπως τις μύγες οι οποίες πάνε και κάθονται όπου υπάρχει ακαθαρσία. Τα παραδείγματα είναι πολλά πάμπολλα, μα εμείς εκεί, επιμένουμε παρόλο που τείνει να γίνει κανόνας πως κάθε «έργο» που παρουσιάζεται ως σχετιζόμενο με την Εκκλησία αλλά δεν πραγματοποιείται από αυτή, αποδεικνύεται τις περισσότερες φορές σάπιο και αμαρτωλό.
Δεν υποστηρίζουμε σε καμιά περίπτωση πως όλα μέσα στην Εκκλησία που αφορούν στα μέλη της είναι τέλεια. Υπάρχουν και εντός της Εκκλησίας ανθρώπινες παθογένειες, ταυτοχρόνως όμως υπάρχουν και οι μηχανισμοί εκείνοι που βοηθούν στην θεραπεία αυτών των παθογενειών και στην αυτοκάθαρση της Εκκλησίας.
Η Εκκλησία μας εδώ και χρόνια γίνεται προσπάθεια να αλωθεί εκ των έσω και σε αυτό συντελεί το διογκωμένο ρεύμα «νεογεροντισμού» που υπήρξε και συνεχίζει να υπάρχει, η δημιουργία διαφόρων ομάδων που εξελίσσονται σε οργανώσεις και συνήθως «αδελφοποιούνται» στην πορεία με διάφορες ακροδεξιές οργανώσεις, στην ύπαρξη διαφόρων σωματείων και βεβαίως και ο λεγόμενος «αντιοικουμενισμός» ο οποίος τι είναι στην ουσία; Είναι η προσπάθεια νομιμοποίησης προσωπικών ή ομαδικών αντιλήψεων και εμμονών, ενίοτε και παρακρούσεων οι οποίες μάχονται δήθεν για την Ορθοδοξία κι έτσι έχουν την αίσθηση ότι νομιμοποιούνται κατά κάποιο τρόπο, διότι δεν διαθέτουν απολύτως κανένα θεολογικό ή λογικό έρεισμα. Όλη αυτή η κατάσταση έχει ως αποτέλεσμα να λιγοστεύουν στην Εκκλησία μας οι πιστοί και να αυξάνονται οι θρήσκοι και οι αδιάφοροι.
Οι ουμανιστικού χαρακτήρα ασκούμενη φιλανθρωπία από «εκκλησιαστικά» πρόσωπα, ουδεμία σχέση έχει συνήθως με την φιλανθρωπία που διδάσκει η Εκκλησία μας και στοχεύει συνήθως στο ανθρώπινο συναίσθημα και όχι στην αποτελεσματικότητα των ενεργών Χριστιανικών χαρισμάτων, τα οποία αποτελούν δωρεές του Αγίου Πνεύματος. Οι επιδιώξεις καθαρά υλιστικές καθιστούν το «φιλανθρωπικό» εγχείρημα επιχείρηση και η θεραπεία των αναγκών που προσφέρει είναι συνήθως αμφιλεγομένης αποτελεσματικότητας και αμφιβόλου επίσης ηθικής.
Ίσως αυτές οι σκέψεις από κάποιους να χαρακτηρισθούν αβάσιμες. Μια βόλτα όμως στο παρελθόν και η συνάντηση με κάποια σβησμένα ή παραποιημένα είδωλα θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε όλα αυτά που προαναφέρθηκαν. Και σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να χωνέψουμε πως στο χώρο των ανθρώπων και μέσα στην Εκκλησία «ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός».
