Του πολιού Άρχοντος της Μ.τ.Χ.Ε. Αριστείδη Πανώτη,
θεολόγου, Εκκλησιαστικού ιστορικού
Ένα σημαντικό ιστορικό σύγγραμμα εκδόθηκε με την Ανατολή του 20ου αιώνα ρωσικά το 1904 στην Αγία Πετρούπολη από τον καθηγητή Ιβάν Ιβάνοβιτς Σοκολόφ περί την «Ιστορία του Οικουμενικού Πατριαρχείου τον 19ον αιώνα». Αυτό εκδόθηκε και στις αρχές του 21ου αιώνα το 2011, στα ελληνικά, στη Θεσσαλονίκη από το Uninersity StudioPress. Την επιμέλεια αυτής της εκδόσεως είχε ο καθηγητής Αιμίλιος-Αντώνιος Tαχιάος και μετά ειδικός Σλαβολόγος φίλος μου με οποίον ως Θεολόγοι το 1956-1958 συμπληρώσαμε τις σπουδές μας στο Θεολογικό Ινστιτούτο του Αγίου Σεργίου των Παρισίων κοντά στον μύστη της Εκκλησιαστικής Ιστορίας της Ρωσίας και πρώην υπουργό Αντώνιον Καρτασώφ.
Ο Σοκολόφ εργάστηκε ως ιστοριοδίφης επί πρωτογενών εγγράφων του πατριαρχικού αρχείου του Φαναρίου τα τέλη του 19ου αιώνα με στόχο να στηρίξει τον αγώνα για την επάνοδο στην πατριαρχία της Μητροπόλεως Μόσχας, που είχε καταργήσει για να «εκσυγχρονίσει» το ρωσικό κράτος με τη Δύση ο Μέγας Πέτρος και επέβαλε στα της εν Ρωσία Εκκλησία επί δύο περίπου αιώνες (1721-1917) την απόλυτη πολιτειοκρατία του κράτους. Η επιρροή της σκέψεως του Ιβάν Σοκολόφ μεγάλως συνέβαλε στην αποκατάσταση της πατριαρχίας του Μόσχας Τύχωνα και εξ αυτού υπέστη ισόβια σοβιετική εξορία μέχρι το 1939 που απεβίωσε ως ένας απλός δάσκαλος των ελληνικών! Όμως οι αλήθειες που κατέθεσε ο Σοκολόφ ενέπνευσαν και τους νεώτερους Ρώσους θεολόγους παγκόσμιου κύρους, όπως ήταν ο Φλωρόφκυ, ο Ευδοκίμωφ και ο Μέγεντορφ κ.α. και υποστήριξαν ότι αν οι συνοδικοί Πατέρες δεν είχαν θεσπίσει τα προνόμια του Πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως, αυτά και τώρα θα έπρεπε να θεσπιστούν «χάρη της ενότητος της Ορθοδοξίας». Την έκδοση του πολύτιμου αυτού συγγράμματος στην ελληνική γλώσσα προλογίζει η Α.Θ.Π. ο πατριάρχης Βαρθολομαίος, αξιολογώντας το σύγγραμμα του μακαριστού καθηγητή Σοκολόφ ότι: «πρόσφερε την μαρτυρίαν του ως ανεκτίμητο εργαλείο στην Εκκλησία τα συμβάντα της Ιστορίας του Οικουμενικού Θρόνου τον 19ον αιώνα», αλλά και το τι εστί «Οικουμενικός Πατριάρχης στην καθ’ ημάς Ανατολή» αφού προσωπικά ο ίδιος επεξεργάστηκε τις αυθεντικές πηγές των εγγράφων και η αλήθεια των κατατεθέντων στο σύγγραμμα αυτό μαρτυριών του «είναι ατράνταχτη.1
Ο καθηγητής Ιβάν Σοκολόφ, αγωνίστηκε το 1917 για την αναστύλωση της πατριαρχίας στη Ρωσία γιατί αντλούσε εμπειρίες από την Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως. Όμως προ εκατονταετίας ο Μαρξισμός-Λενινισμός επέβαλε δια της βίας το «κόκκινο» κράτος του. Στο Κίεβο τότε την εξουσία ανέλαβε η «Κεντρική Ράντα» (Τσεντράλνα), δηλαδή το νέο «Κοινοβούλιο» της χώρας που επιδίωκε με ψήφισμα του λαού στις 9 Νοεμβρίου 1917 να γίνει εντελώς ανεξάρτητο κράτος. Προς υπεράσπιση του θελήματος του λαού της Ουκρανίας σχηματίστηκε το Αρχηγείο του «Λευκού Στρατού» που θα υπερασπιζόταν το κράτος των Ρως που δεν ήθελαν σχέση με τους βίαιους υπερβόρειους Σλάβους και άρχισε η αναμέτρηση μεταξύ του «Λευκού» και του «Κόκκινου» Στρατού. Τότε η Ελλάδα μαζί με άλλα ευρωπαϊκά έθνη έστειλε το 1919 το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Νικόλαο Πλαστήρα κατά του «Κόκκινου Στρατού» των Μπολσεβίκων που βοηθούσαν τον Κεμάλ. Όμως οι Ουκρανοί νικήθηκαν και έφθασαν πρώτα στην Ελλάδα υπό τον μητροπολίτη Κιέβου Αντώνιο που τίμησε το κράτος μας για να μην καμφθεί ποτέ η πατροπαράδοτη ορθόδοξη ευσέβεια του. Την άνοιξη του 1932 ο Στάλιν ξεκίνησε τον λιμός του ουκρανικού λαού, πριν την ύπαρξη του «Ναζισμού», που ήταν η μεγαλύτερη εθνική καταστροφή στη σύγχρονη Ιστορία γιατί συνοδεύτηκε από το θάνατο 10 εκατομμυρίων και 2500 εκτελέσεων από τους βαρβάρους σοβιετικούς.2 Τον Σεπτέμβριο του 1943 ο Στάλιν με το πρόσχημα της «Πανρωσικής ενότητας» έριξε το δόλωμα της αδείας για νέα πατριαρχική εκλογή στην τριμερή τοποτηρητεία της Μόσχας των μητροπολιτών Σεργίου, Αλεξίου και Νικολάου. Από τότε επιδιώχθηκε πονηρότερα με την λεγόμενη «Ιστορική Συμφωνία» ο πλήρης έλεγχος της Εκκλησίας στη Ρωσία δια των μυστικών υπηρεσιών του «αθεϊστικού» κράτους. Συνεστήθη το «Επιτροπάτο του λαού για τη Θρησκεία» με ρασοφορεμένα όργανα στις ανώτατες εκκλησιαστικές θέσεις της γνωστής μας Γκα-κε-Μπε (KGB) που «διέπρεψαν» στον εγκλεισμόν των Ορθοδόξων Εκκλησιών στο «Σιδηρό Παραπέτασμα» κατά την περίοδο του «Ψυχρού Πολέμου». Οι διεκκλησιαστικές σχέσεις νεκρώθηκαν και η Μόσχα ως «αχάριστη και μικρόψυχη θυγατέρα» έθεσε σε ενέργεια το καταχθόνιο σχέδιο της υποκαταστάσεως του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Το 1968 η Μόσχα επιχείρησε μια «Πανορθόδοξη παρασυναγωγή» δήθεν χάρη των «500 ετών της «αυτοκεφαλίας» της Ρωσικής Εκκλησίας (1448-1948)». Αυτή όμως από σοβαρούς ιστορικούς επιστήμονες αποδείχθηκε ανιστόρητη πλαστογραφία που στηριζόταν στις φαντασίες των τσαρικών κύκλων 15ου αιώνα για να τονώσουν τα δήθεν δικαιώματα της «Τρίτης Ρώμης»!
Όμως οι Ορθόδοξες Εκκλησίες κατάλαβαν την γελοία σκηνοθεσία και έστειλαν μερικούς παρατηρητές μόνον για να μάθουν τις κρύφιες Μοσχόβιες κακοβουλίες. Μάλιστα σε λίγο χρόνο εκδόθηκαν σε δύο τόμους γαλλικά και τα δήθεν πορίσματα του συνεδρίου «που δεν έγινε» με το σφοδρό «αντιδυτικό παραλήρημα» του Κρεμλίνου. Τότε η Δύση κατάλαβε το μένος των σοβιετικών ρασοφόρων και φυσικό ήταν οι «Παγκόσμιοι Οργανισμοί» να διακόψουν κάθε επαφή με την Μοσχόβια πατριαρχία. Η διεθνής απομόνωση της Ρωσίας ανάγκασε τον Ρώσο πατριάρχη Αλέξιος Α’ παρακλητικά να μεσολαβήσει ο πατριάρχης Αθηναγόρας για να γίνει δεκτός στη Γενεύη Ρώσος αντιπρόσωπος στο Π.Σ.Ε. και εξ αυτού ήλθε στο Φανάρι το 1960 για να τον ευχαριστήσει. Όμως είναι πολυδιήγητες οι μεταλλάξεις του status στις εκκλησιαστικές επαρχίες της Ανατολικής Ευρώπης με υπόδειξη του Σταλινικού αθεϊστικού καθεστώτος προς το Μοσχοβίτικο Πατριαρχείο προκειμένου να αποψιλωθούν τα κανονικά δικαιώματα του Οικουμενικού Πατριαρχείου επί των θυγατρικών Εκκλησιών του. Στόχος, προφανώς, ήταν να αποκοπούν αυτές οι εκκλησιαστικές διοικήσεις από την αξία του θεσμικού κέντρου της Νέας Ρώμης και να υπαχθούν στην σφαίρα επιρροής και ελέγχου του μοντέλου του κράτους της «Τρίτης Ρώμης» της σοβιετικής επικυριαρχίας, μιας Ιδεοληψίας που είναι ενδημούσα στο βαθύ κράτος του Κρεμλίνου. Δεν πρέπει να μας διαφεύγουν οι προσπάθειες προς διόγκωση στο Άγιον Όρος εκ Ρωσίας μοναχών που ανάγκασαν την ελληνική κυβέρνηση σε απελάσεις ρώσων διπλωματών.
Ένα ορατό θέαμα ρωσικής επιρροής είναι οι τρούλλοι οι «βολβόσχημοι» εκεί μάλιστα που ανθεί η πολύκλιτη βυζαντινή ναοδομία.
Ένα άλλο άθλιο αποτέλεσμα υποχθόνιας συναλλαγής είναι οι φωνασκίες των ενταύθα «ωνητών» ιστότοπων προς κατασυκοφάντηση των αποφάνσεων τής Μεγάλης Συνόδου της Κρήτης, επειδή απήχαν εσκεμμένως οι Μοσχοβίτες και οι γνωστοί από μακρού δορυφόροι τους. Αυτοί στην Εκκλησιαστική Ιστορία των νεότερων χρόνων έχουν καταγραφεί ως οι πλέον πείσμονες εκτελεστές του σχεδίου μεταβολής της Εκκλησίας τους σε θρησκευτικό μόρφωμα της εκάστοτε πολιτικής του ρωσικού κράτους τους. Εξ αυτού ο έξοχος και εμβριθής θεολόγος Ιεροσολύμων Δοσίθεος Β’ ο Νοταράς (1669-1707) είναι ο μόνος αψευδής μάρτυρας του δόλιου θελήματος της υπαγωγής της Μητροπόλεως Κιέβου στη Μόσχα με την υποκλοπή του δικαίου της εκλογής και χειροτονίας και της αποκοπής της μνημονεύσεως του κυρίαρχου της δικαιοδοσίας Οικουμενικού Πατριάρχη! Ο τότε πατριάρχης της Αγίας Πόλεως Δοσίθεος Β’ διερωτώμενος έγραψε στον Μόσχας Ιωακείμ: «Μήπως θέλεις να σου πλένουμε και τα πόδια;» Με την ειρωνεία αυτή ο σοφός Προκαθήμενος επισήμανε την ακόρεστη αδηφαγία του Μόσχας για την αρπαγή της Μητροπόλεως Κιέβου!
Σήμερα στην Ουκρανία «σταυρώνεται» η φιλοπατρία των ορθοδόξων χριστιανών για να εξοντωθούν και υποταχτούν οι Κιεβινοί Ρως που αναμείχθηκαν με τους Έλληνες μετανάστες της Κριμαίας και των παραλίων της Αζοφικής και της Μαύρης Θάλασσας. Όταν ο αντιτσάρος Μπόρις Γκουντούνωφ το 1589 ζήτησε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Ιερεμία Β’ την ανύψωση της Μητροπόλεως Μόσχας σε πατριαρχία δήλωσε ότι θέλει να: «διαπλατύνει την Ορθοδοξία στην επικράτειά του κράτους του και όχι να καταστήσει την Εκκλησία του Χριστού εργαλείο υποταγής των πλησίον των Ρώσων εθνών». Αυτό αποφασίστηκε το 1590-1593 υπό τον βασικόν όρο: «Ότι πάντα θα αναγνωρίζει ως κεφαλή της Ορθοδοξίας το Οικουμενικόν Πατριαρχείον». Αυτό φέρει τέσσερις υπογραφές: του Αλεξανδρείας Μελετίου, του Αντιοχείας Ιωακείμ και του Ιεροσολύμων Σωφρονίου που προΐσταντο στις Γενικές αυτές Συνόδους. Πουθενά δεν αναφέρεται στα πρακτικά της Μεγάλης Συνόδου του 1593 στην «Παναγία της Παραμυθίας» στο Βλαχ-Σαράϊ ότι: «Η Ορθοδοξία υπηρετεί το κοσμικό κράτος της Ρωσίας κατά τις φαντασιώσεις του περί Τρίτης Ρώμης και μάλιστα όπου δεν επικρατεί ο Μοσχόβιος «λόγος» υπάρχει και η μάχαιρα του!
Μετά την περεστρόϊκα υφίσταται στη Ρωσία μια νεοσοβιετική διπρόσωπη δικτατορία πλουτοκρατών εναλλασσόμενου «Ιανού» των Πούτιν-Γκουντιάγιεφ, που επιτήδεια υποκρύπτει το αδελφοκτόνο πάθος του Κάϊν! Προς αυτούς τους ρασοφορούντες και μη αιμοδιψείς Κάϊν, ο Βιβλικός «Λόγος του Θεού» ερωτά: «Τι εποίησας»;
«Η φωνή αίματος του αδελφού σου βοά προς με εκ της γης και νυν επικατάρατος συ από της γης …το αίμα του αδελφού σου βοά προς με εκ της χειρός σου » (Γεν.δ 10-11). Όσοι «εβλασφήμησαν τον Θεόν» (Αποκ. ιστ’.11) είναι «επικατάρατοι» και ο ευσεβής ορθόδοξος λαός διερωτάται:
Μπορεί να «μνημονεύεται» στα Δίπτυχα της Ορθοδόξου Εκκλησίας» ένας «επικατάρατος» ο οποίος μάλιστα εξ ιδίου θελήματος παραμένει από τετραετίας «ακοινώνητος»!
Ο «επ’ Εκκλησίες λόγοις και έργοις» επικατάρατος και συνένοχος στις αδελφοκτονίες στην Ουκρανία Κύριλλος Γκουντιάεφ, που με εωσφορικό τύφο εμφανίζεται ως «πατριάρχης». Επιτρέπεται ένα τέτοιο πρόσωπο να «μνημονεύεται» στα Ιερά Δίπτυχα της Ορθοδόξου Εκκλησίας; Εκείνος που «ου φιλεί τον Κύριον Ίησούν Χριστόν και ήτω ανάθεμα. μαράν αθά», παραγγέλλει στα έθνη ο Απόστολος Παύλος. (Α’ Κορ.ιστ’. 21).
Α.Π.
1.Από τον κλητεύσαντα με εξ απαλών ονύχων στην Θεολογία καθηγητή Γρηγόριο Παπαμιχαήλ γνωρίζω πως ο καθηγητής Σοκολόφ ήταν αυτός που ως ο αρμόδιος καθηγητής του έστρεψε το ενδιαφέρον του, κατά τις σπουδές του στην Ακαδημία της Πετρουπόλεως, τόσον στην έρευνα της Θεολογίας περί της θείας Χάριτος του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά, όσον και για την μαρτυρική δοκιμασίας του Μάξιμου Γραικού στη Ρωσία, επειδή υπερασπιζόταν την κανονική τάξη της Ορθοδοξίας.
2. Το «αμάρτημα» των Ουκρανών ήταν ότι ο Χίτλερ, για τους λόγους του, μόλις κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατέλαβε την Ουκρανία άνοιξε τις Εκκλησίες στην Ουκρανία και χάλασε το σχέδιο του αθεϊσμού των μπολσεβίκων που έκλεισαν τις Εκκλησίες και δολοφόνησαν τον Κιέβου Βλαδίμηρο. Τότε εξέλεξαν οι Κιεβινοί αρχιερείς τον μητροπολίτη Χάρκοβου Αντώνιο στην Μητρόπολη Κιέβου που δεν πρόλαβαν να τον εκτελέσουν γιατί διέφυγε από την Οδησσό αρχικά στο Φανάρι και μετά στην Αθήνα που τον τίμησε η Ελλάδα με τον μεγαλόσταυρο του Σωτήρα και δεκάμηνη διαμονή στο Άγιο Όρος μέχρι που τον πήραν κοντά τους οι Σέρβοι και τον μετέβαλλαν σε «υπερόριο» μητροπολίτη κανονικής αταξίας.
