«Ο γαρ ζυγός Του χρηστός και το φορτίον ελαφρόν εστί» (κατα Ματθ.)
Ο κουτσοφλέβαρος του πολύ δύσκολου ’40 έκανε κουράγιο σαν δίσεκτος και περπάτησε στην 29η μέρα του για ν’ αφήσει ακόμα πιο πίσω τη χειμωνιά και να φέρει την άνοιξη και μαζί της Εσάς, Παναγιώτατε. Ανθός Ίμβριας αμυγδαλιάς, χιονοστολισμένος, που άντεξε την παγωνιά και μοσχοκάρπισε καρπό ανθεκτικό, με περίβλημα απαλό αλλά εξωκάρπιο σκληρό, επικίνδυνο για όποιον προσπαθήσει να το σπάσει με τα δόντια και εσωτερικό σπέρμα γλυκό κι εύγεστο, ενίοτε πικρό. Γλυκός ή πικρός, καρπός πολυωφέλιμος και πολυχρήσιμος, σε βάθος χρόνου φαρμακευτικά θεραπευτικός, όπως κι Εσείς, Άγιε Πατέρα μας.
Έτσι ο πιο μικρός μήνας φλέβισε κι εξαγνίστηκε (februare) φέρνοντας το τρίτο παιδί της οικογένειας που έμελε να γίνει ένας μεγάλος, δυνατός άνδρας.
«Ράβδω ισχυρά της πρεσβείας σου Κύριε εκδίωξον, τον αόρατον τον καθ’ Αυτού, ωρυόμενον»*
Μέρα που είναι, Πανσεβάσμιε Πατέρα της καρδιάς μας, θ’ αναπολείτε τα χρόνια που πέρασαν απαριθμώντας ταυτόχρονα κι εκείνα που έφυγαν μαζί τους και είναι παρελθόν, αν και δυστυχώς κάποια ξαναέγιναν παρόν. Να ξέρετε, όμως, ότι αυτά είναι πολύ λιγότερα από εκείνα που μας φέρατε και είναι παρόν και μέλλον. Έφυγαν γονείς, δάσκαλοι, συμμαθητές, φίλοι, συνεργάτες, πνευματικοί Σας γονείς ακόμα και πνευματικά Σας παιδιά. Κανέναν όμως δεν ξεχάσετε. Τους μνημονεύετε όλους δίνοντας στο κεκοιμημένο τέλος τους συναισθηματική συνέχεια σωτηρίας, όπως πρόσφατα που Σας έζησα από κοντά να ψάχνετε μέσα στο σούρουπο, τους δύο ιερείς στο χορταριασμένο κοιμητήριο του Σχοινουδίου για να τους κάνετε τρισάγιο και ν’ αφήσετε ένα λουλούδι στον τάφο τους όπως και στον αδικοχαμένο συμμαθητή Σας Δημητρό Πινήρο.
«Υπέρτερον τον νου Του, δείξον Θεοτόκε, εκ λογισμών του χείρονος, και την καρδίαν θείας ελλάμψεως»*
Κοιτάτε προς τα πίσω τα 81 δύσκολα χρόνια Σας, αλλά είναι βέβαιο ότι αυτή η δυσκολία τους Σάς κάνει να τα βλέπετε ωραία. Δεν δειλιάσατε, δεν αποφύγατε τις κακουχίες, πονέσατε και Σας πόνεσαν, συμπονάτε και Σας πονούν. Έτσι όμως ανδρωθήκατε. Αυτό επιβάλλει ο Θρόνος Σας και έτσι μπορέσατε να κάνετε πολλά και να μας αφήσετε περισσότερα από όσα παραλάβατε. Δίκαια αποκτήσατε φήμη γιατί κινήσατε γη και ουρανό, με σύνεση και ταπεινότητα γνωρίζοντας ότι «το πουλί ψηλά πετάει μα στη γη θα βρει να φάει». Θα υπήρξαν και απογοητεύσεις στην προσπάθειά Σας. Αλλοίμονο, όμως, αν δεν προσπαθούσατε για το καλό της Μ.τ.Χ.Ε και της Ορθοδοξίας.
Δευτέρα είν’ του Κασσιανού, κι Εσείς γερός κι ογδονταένα
ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΔΩΡΙΣΜΕΝΑ
Πετύχατε τα καλύτερα γιατί προσπαθήσατε για κάποια που πολλοί θεωρούσαν αδύνατα. Εσείς και μόνο εσείς γνωρίζεται τι κρύβεται πίσω από ένα μειδίαμα επιτυχίας Σας, γιατί από μικρό Σάς έμαθαν και μάθατε «να τραβάτε κουπί και να ιδρώνετε τη φανέλα» με πίστη πάντα στον Πανάγαθο τον Οποίο πάντα και παντού ευχαριστείτε γιατί Σας έδωσε πολύ περισσότερα απ’ αυτά που ελπίζατε και φανταζόσασταν.
«Αιτείτε και δοθήσεται υμίν, ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε και ανοιγήσεται υμίν.» (κατά Ματθ.)
Σας εύχομαι ο Πάνδωρος Θεός, να Σας δίνει ευεξία και ευποιία για να μας φέρετε κι άλλα πολλά για το καλό όλων μας, της Ομογένειας, του Γένους μας, της Ορθοδοξίας, όλης της Οικουμένης. Να αξιωθείτε να δείτε να υλοποιούνται οι απραγματοποίητες επιθυμίες Σας για τις οποίες αγωνίζεστε και προσεύχεστε νυχθημερόν, όπως η ειρήνη στον κόσμο, η επαναλειτουργία της εις τον λόφο της Ελπίδας Θεολογικής Σχολής και η επαναφορά των εκκλησιών μας στον Γαλατά στους κτήτορές τους. Να αξιωθείτε να δείτε να ωριμάζουν οι καρποί των κλώνων του δένδρου Σας. Να είστε βέβαιος ότι αυτοί οι καρποί θα είναι η συνέχειά Σας, θα έχουν τη γεύση Σας. Μακάρι να αξιωθώ να είμαι και εγώ ένας από αυτούς.
«Διάσωσον, Τον προσιόντα τη θεία σου προστασία, πάσης βλάβης και νοσημάτων και θλίψεων»*
Πολλοί μίλησαν για τα πολλά που έπραξε ο Βαρθολομαίος. Επιτρέψτε μου να σταθώ σ’ ένα. Μας διδάξατε με τη ζωή Σας ότι πρέπει να αγαπάμε την πατρίδα μας. Όχι απλά γιατί γεννηθήκατε στην Ίμβρο αλλά γιατί σεβαστήκατε και τιμήσατε τις οικουμενικές αξίες της, τα βάσανα και τους καημούς της. Σε μέρες που πατρίδες παραβιάζονται και πάλι, αυτός ο σεβασμός επάξια σας δίνει τον τίτλο του Οικουμενικού.
Σας ευχαριστώ γιατί αγαπήσατε ιδιαίτερα και τη δική μου πατρίδα, την Καππαδοκία.
«Το ιερόν Φανάριον, Θεοτόκε φύλαττε απαύστως, ταις θαυμασταίς προστασίαις σου»*
Όταν εσείς ερχόσασταν Πάνσοφε Παππού μας ένας άλλος, ο Ποιητικός Παππούς μας, Κωστής Παλαμάς έφευγε αφήνοντας ένα ποίημα το οποίο σας αφιερώνω έχοντας ζήσει από κοντά την παραδειγματική για όλους μας καρτερία και λαχτάρα για τη γενέτειρά Σας, με την απόλυτη βεβαιότητα πλέον ότι θα αισθανθείτε το Ομηρικόν: «Ως ουδέν γλύκιον της πατρίδος ουδέ τοκήων γίνεται».
Ἠ νήσος ποὺ γεννήθηκα κι ἂς τήν πατοῦν οἱ ξένοι,
στοιχειὸ εἶναι καὶ μὲ προσκαλεῖ· ψυχή, καὶ μὲ προσμένει.
Ὀ οἷκος ποῦ μέ γέννησε ὁ ἴδιος στὴν ἴδια στράτα
στὰ μάτια μου ὅλο ὑψώνεται καὶ μ’ ὅλα του τὰ νιάτα.
Οἱκία μου, ἂς σοῦ νοθέψανε τήν πόρτα καὶ τὸ χρῶμα·
καὶ ἀνόθευτη καὶ ἀχάλαστη, καὶ μὲ προσμένεις ἀκόμα.
Ἂς ἦρθαν τὰ γεράματα κι ἂς κύλησαν οἱ χρόνοι·
ἀπ’ τὸ ψιμύθρι* τοῦ ἀλλασμοῦ** κι ἀπ’ τοῦ χαμοῦ τὴ σκόνη
καὶ ἀπείραχτη καὶ ἀνέγγιχτη στὴ Μοῖρα ἀγνάντια στέκεις,
κι ἀπὸ τὸν κῆπο σου γιὰ μὲ χλωρὰ στεφάνια πλέκεις.
Τοῦ κάκου οἱ ἔγνοιες, οἱ καιροί, πληγές καρδιῶν καί τόπων.
Τά μάτια μου ἄλλα, κι ἄλλα εἶναι τά μάτια τῶν ἀνθρώπων.
εἰς ἣν δ᾿ ἂν οἰκίαν εἰσέρχησθε, πρῶτον λέγετε· εἰρήνη τῷ οἴκῳ τούτῳ
δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία (κατά Λουκά)
ο με την δική Σας ευλογία
για πάντα δικός Σας
Κωνσταντίνος Β. Τερψίδης
εκ Φερτεκίου Καππαδοκίας
*Ψιμμύθιον, λευκός μόλυβδος που τον χρησιμοποιούσαν για να λευκαίνουν τα πρόσωπα.
**αλλαγή
* Αποσπάσματα από τον Παρακλητικό Κανόνα εις τον Οσιομάρτυρα Άγιο Εφραίμ, τον Θαυματουργό του Γερασίμου Μοναχού Μικραγιαννίτου.
