Πανσεβάσμιε Οικουμενικέ Πατριάρχη μου,
Στον απόηχο των υπερηχητικών συναισθημάτων τα οποία μου δωρίσατε ανοιχτόκαρδα στην Ίμβρο, ηθελημένα ή άθελα άνωθεν, και τα οποία μετά από κάθε μου επαφή μαζί Σας με κάνουν να αισθάνομαι ακόμα πιο υπερήφανος για Τον Πατριάρχη μας και πιο κοντά Του, είναι το γεγονός ότι εμπράκτως αποδείξατε ότι Είστε Πρώτος στ’ αλώνια Πρώτος και στα σαλόνια, Πρώτος στους καθεδρικούς, Πρώτος και στα ξωκλήσια.
Πρώτος στα ξωκλήσια ψηλά στις κορφές σαν αετός, Πρώτος και στα ξωκλήσια στις έρημες ακροθαλασσιές σαν γλάρος, πετούμενος πάντως με δυνατά φτερά κάτω από τα οποία απαγκιάζουμε όλοι εμείς. Πρώτος στις χαρές Πρώτος και στις λύπες μας.
Εμείς σας καμαρώνουμε ως Πρώτο μεταξύ των μεγάλων αλλά το σημαντικότερο, Εσείς μας κάνετε, εμάς τους μικρούς, να αισθανόμαστε πρώτοι όταν βρίσκεστε ανάμεσά μας. Το καλόμοιρο πετούμενο άσπονδο περιστέρι της μέρας μας αλλά και η πάνσοφη εν επιφυλακή κουκουβάγια της νύκτας μας. Η στρουθοκάμηλος που παρακολουθεί την επώασή μας από μακριά αλλά άγρυπνα.
Όπως ο ομοθάλασσός Σας, ασπροθαλασσίτης ποιητής Ελύτης, τον οποίο και μνημονεύσατε κατά την ημέρα της Ελληνικής γλώσσας, στοχάστηκε, μπορεί, άγιε Πρώτε της Ορθόδοξης Οικουμένης, κάποιοι να μας πιάνουν στις ξόβεργές τους σαν πουλιά αλλά η δική Σας ξόβεργα, την οποία εξ αρχής ο Πανάγαθος Σάς χάρισε, είναι αυτή που μπορεί και πιάνει το κελάηδημα της καρδιάς μας.
ο με την δική Σας ευλογία,
για πάντα δικός Σας
Κωνσταντίνος Τερψίδης
