Δρ. Συμεών Σολταρίδης
Όταν κλείνει ένας κύκλος, πρέπει να ανοίγει κάποιος νέος!
Πάρα πολλές ευχές έλαβα για τα γενέθλια μου. Όμορφες και συγκινητικές που μου θύμισαν τις παιδικές μου στιγμές. Φίλοι από το Δημοτικό και το Ζωγράφειο Γυμνάσιο μου έστειλαν φωτογραφίες από το χιονισμένο χωριό μας. Αλλά και φίλοι από το λύκειο στην Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Τα τρία σχολεία, στα οποία φοίτησα στην Πόλη, που το καθένα είχε το δικό του στίγμα. Μου άφησαν την δική τους σφραγίδα γνώσης, συμπεριφοράς και σεβασμού προς τον εαυτό μου και προς τον απέναντι μου. Μου έδωσαν τις βάσεις μέσα από την παιδεία, την οποία παρείχαν άξιοι δάσκαλοι και παιδαγωγοί τις/τους οποίες/οποίους ευγνωμονώ. Γιατί οι παιδαγωγοί μας δεν δίδασκαν μόνο τα γράμματα. Δίδασκαν την δύναμη εκείνη που έπρεπε να έχει ο κάθε Ρωμιός, ως μειονοτικός και όχι μειονεκτικός, για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες τις οποίες συναντούσε μέσα στην κυρίαρχη κοινωνία. Αυτήν την δύναμη λοιπόν, όπως όλοι οι Ρωμιοί που έλαβαν από τα σχολεία τους, την πήρα και εγώ. Τη χρειάστηκα στην γενέτειρα μου αλλά και στην νέα μου πατρίδα όταν έφυγα από το περιβάλλον όπου γεννήθηκα. Και πραγματικά την χρειάστηκα γιατί η ζωή του ανθρώπου δεν είναι πάντα ρόδινη και ας βρίσκεται σε περιβάλλον ομόγλωσσο, ομόθρησκο και ομόεθνο.
Όλα αυτά μου τα θύμισε η ευχή που μου έστειλε η φίλη και συνάδελφος Ρία, όταν μου ευχήθηκε «διαύγεια σκέψης και δύναμη ψυχοσωματική να μας «διδάσκεις». Γιατί πράγματι ο άνθρωπος δεν χρειάζεται μόνο «διαύγεια σκέψης», αλλά κυρίως «ψυχοσωματική δύναμη». Αυτή «διδάσκεται» όχι γνωσιολογικά αναλύοντας τους δύο όρους που την απαρτίζουν ή με φιλοσοφικές τεκμηριώσεις αλλά κυρίως με παραδείγματα ζωής ώστε να αποτελέσουν πρότυπο αγωνιστικότητας, δύναμης, υπομονής, προσαρμοστικότητας, προγραμματισμού. Δύναμη ψυχική την οποία πήραμε παιδευτικά παρακολουθώντας το Ρωμαίικο, την ιδεολογία του, το τι περιέχει και πώς αντιπαραβάλλεται στην κυρίαρχη ιδεολογία των κρατών. Πώς την δίδασκαν οι οικογένειες μας. Αλλά και σωματική για την αντοχή που θα έπρεπε να επιδείξουμε. Αυτά τα χαρίσματα έλαβα και εγώ, τα ψυχοσωματικά και τα πρόταξα όταν έπρεπε, για να μην «χαθώ» μέσα στην «φιλική ξένη». Και νομίζω ότι το πέτυχα. Τώρα, επιστρέψαμε στην Ιθάκη μας, από την οποία δεν προσμένουμε κάτι, παρά μόνο να ξαναζήσουμε μέσα στην κοινότητα που με ανέθρεψε, με γαλούχησε, με παίδευσε. Ενθυμούμενος ωραίες αναμνήσεις και αναζητώντας παιδικούς φίλους. Γιατί εδώ υπάρχουν ζωντανά ακόμα χάρις στους ανθρώπους που έμειναν και υπέμειναν, πολλά που σου θυμίζουν ότι ανδρώθηκες, ότι δυνάμωσες, ότι έμαθες να βιώνεις το πραγματικό Ρωμαίικο.
Είναι φυσικό στην ανθρώπινη ζωή να ανοίγουν και να κλείνουν κύκλοι. Αυτό συνέβη και σε μένα. Ίσως πολλοί προβληματίστηκαν, όταν πληροφορήθηκαν ότι μαζί με την γυναίκα μου επιστρέφουμε στην Πόλη, εγώ μετά 49 χρόνια και η Μαρία μετά από 10. Επιστρέψαμε για να κλείσουμε έναν κύκλο, που έμεινε ανοιχτός. Επιστρέψαμε όμως ανοίγοντας κι έναν καινούριο με «μελλοντικές στιγμές ευτυχίας». Γιατί έτσι είναι. Όταν κλείνει ο ένας, πρέπει να ανοίγει κάποιος άλλος. Ιδιαίτερα για μένα που την «λατρεμένη Πόλη» την ζούσα εκ του μακρόθεν, αφού δεν είχα αποκοπεί ποτέ από αυτήν. Ήθελα όμως να την ζήσω εκ του σύνεγγυς ως «σάρκα εκ της σαρκός της».
