Ανάλυση του Θεοδώρου Καλμούκου
Για το Ελληνικό Κολέγιο και τη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού Βοστώνης έχω γράψει αρκετές φορές στο πρότερο και πρόσφατο παρελθόν. Ο λόγος που επανέρχομαι σήμερα είναι ακριβώς η σπουδαιότητα και η χρησιμότητα της Σχολής για την Εκκλησία και την Ομογένεια της Αμερικής. Η Σχολή είναι sine qua none, δηλαδή εκ των ων ουκ άνευ ή πιο απλά είναι η σπονδυλική στήλη της Αρχιεπισκοπής και των κοινοτήτων που την συγκροτούν επειδή ακριβώς είναι το εκπαιδευτήριο και φυτώριο των ιερέων της.
Κι είναι αυτονόητο πως δεν μπορούν να υπάρξουν ενορίες, δηλαδή τοπικές εκκλησίες ή κοινότητες αν προτιμάτε, χωρίς τη χαρισματική και ευχαριστιακή παρουσία του ιερέα, διότι στην αντίθετη περίπτωση θα είναι απλώς θρησκευτικά σωματεία ή σύλλογοι.
Αναντίλεκτα η Σχολή έχει ταλαιπωρηθεί αφάνταστα τις τελευταίες δεκαετίες ξεκινώντας επί Αρχιεπισκοπίας Ιακώβου με τα διαρκή πειράματα και αποπομπή ικανών καθηγητών όπως οι αείμνηστοι Φλορόφσκι, Ρωμανίδης, Μαυράκης για να αναφέρω μερικούς, περνώντας στου Δημητρίου και μέχρι σήμερα, σε σημείο που κινδύνευσε να χάσει ακόμα και την ακαδημαϊκή της αναγνώριση.
Είναι έμπονο να το πει κάποιος, αλλά πραγματικότητα πως ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αμερικής και μετέπειτα Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας (Σπύρου) και οι πρωτοπόροι μας Ελληνες μετανάστες θα στριφογυρίζουν μέσα στους τάφους τους, διότι με το όραμα και τις θυσίες τους, όχι μόνο κατόρθωσαν και ίδρυσαν τη Σχολή, αλλά αγόρασαν και μάλιστα σε δύσκολους καιρούς αυτό το διαμάντι της Βοστώνης, το οποίο οι σημερινοί διάδοχοί τους είναι ανίκανοι να το διατηρήσουν.
Και για να μην επισημαίνω μόνο την κακοτυχία και τη συνεχιζόμενη κακομοιριά στη Σχολή, θα τολμήσω να παραθέσω δυο σκέψεις με στόχευση όχι μόνο τον προβληματισμό, αλλά κάποια πιθανή αλλαγή ρότας, ώστε όχι απλά να προληφθούν τα χειρότερα, αλλά να σημάνει μία τολμηρή και ουσιαστική ανασυγκρότηση της Σχολής. Αλλιώς λιμός επερχόμενος.
Κατ’ αρχήν ο χαμηλός αριθμός των 110 φοιτητών που υπάρχουν σήμερα σε αμφότερα τα Σχολεία, ήτοι στο Ελληνικό Κολέγιο και τη Θεολογική Σχολή αυτονόητα είναι οδυνηρά μικρός. Η δικαιολογία της πανδημίας και τα συν αυτής παράγωγα είναι δεκτή και κατανοητή μέχρις ενός σημείου, αλλά εδώ που τα λέμε ούτε και ο αριθμός των 154 προ της πανδημίας ή των 150 που ελπίζεται για το επόμενο ακαδημαϊκό εξάμηνο είναι ικανοποιητικός. Είναι θαρρώ δυσανάλογος για το κόστος των λειτουργικών τους εξόδων.
Εφόσον όλα αυτά τα χρόνια το Ελληνικό Κολέγιο σχοινοβατεί για την απόκτηση ταυτότητας, χρησιμότητας, οράματος και στόχου, να ληφθεί η γενναία απόφαση να κλείσει. Επώδυνο βέβαια, αλλά και αναγκαίο αφού δεν πάει πουθενά διότι δεν υπήρξε και δεν υπάρχει όραμα και ηγεσία, ξεκάθαρα πράγματα. Αν το Ελληνικό Κολέγιο είχε καταστεί κορυφαίο Κέντρο Ελληνικών Σπουδών στην Αμερική, τότε θα είχε λόγο ύπαρξης. Αλλά τώρα;
Δεν μπορεί να συνεχιστεί η σημερινή του κατάσταση, διότι αφ’ ενός κοστίζει πολλά χρήματα, αφ’ ετέρου αποτελεί όνειδος. Να παραμείνει μόνο η Θεολογική Σχολή, η οποία οφείλει να επανεύρει τον βηματισμό της, μόρφωσης και μορφοποίησης Ελληνορθόδοξων κληρικών με ήθος, αφοσίωση και θυσιαστικό πνεύμα κι όχι στυγνούς επαγγελματίες.
Να γίνει εκστρατεία στην Ομογένεια για εξεύρεση νέων, ικανών, ισορροπημένων παιδιών, να σπουδάσουν και να ιερωθούν. Προσοχή στο ποιόν των εισαγόμενων, αλλά και των αποφοιτούντων και χειροτονουμένων διότι τα προβλήματα στις κοινότητες ξεκινούν από τη Σχολή. Θα πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία της Σχολής και να πλησιάσει την Ομογένεια, από την οποία να αντλεί όχι μόνο οικονομική ενίσχυση, αλλά και ελληνόπουλα, όπως προανέφερα, με χαρακτήρα και να μην μαζεύει κάθε καρυδιάς καρύδι για να δείχνει αριθμούς.
Ιδιαίτερη προσοχή σε όσους χειροτονούνται άγαμοι, διότι η κάστα του Αρχιμανδριτισμού έχει επιφέρει πολλά δεινά στην Εκκλησία. Αφού επιλέγουν την αγαμία, τότε ας πηγαίνουν στα μοναστήρια, κι όχι μέσα στον κόσμο κοντά σε παιδιά, σε νέους και νέες. Νομίζω πως καταλαβαινόμαστε με αυτό.
Βλέποντας στον επίσημο ιστότοπο του Κολεγίου και της Σχολής όλους αυτούς τους διδάσκοντες και εργαζόμενους και επειδή συμβαίνει να γνωρίζω πρόσωπα και καταστάσεις, απλώς διερωτώμαι άραγε χρειάζονται όλοι και όλες αυτοί και αυτές ή μήπως η Σχολή τραβά αδειανά βαγόνια που δεν προσφέρουν ουσιαστική υπηρεσία αλλά απλά μισθοδοτούνται; Αποφεύγω να αναφερθώ σε συγκεκριμένα πρόσωπα και θέσεις για να μην θιγούν, αλλά είμαι σίγουρος πως οι διοικούντες γνωρίζουν ή οφείλουν να γνωρίζουν. Μ’ άλλα λόγια, πιο απλά, χρειάζεται μία τολμηρή αξιολόγηση και εκκαθάριση διότι η Σχολή δεν είναι το ίδρυμα του Αγίου Παντελεήμονα στο οποίο καταφεύγουν οι ανήμποροι.
Και λίγο πιο συγκεκριμένα, χρειάζεται ανασυγκρότηση το Σώμα της Εφορείας, η Διεύθυνση της φοιτητικής ζωής, το παρεκκλήσιο, οι γραμματείς και λοιποί υπογραμματείς και βοηθοί των βοηθών. Να τονίσω για μία ακόμα φορά πως είναι θέμα προσώπων. Οι θεσμοί βαδίζουν μέσα στον χρόνο και την ιστορία με τα βήματα προσώπων. Αν τα πρόσωπα χωλαίνουν, τότε μοιραία θα χωλαίνουν και οι θεσμοί. Κι είναι τα πρόσωπα που υποστασιάζουν τους θεσμούς.
Και κάτι ακόμα, η ηγεσία της Σχολής να είναι η κατάλληλη και ενδεδειγμένη και να μην ελέγχεται από τον οποιονδήποτε και το χειρότερο με νοοτροπία και επιβολή μικροδιαχείρισης ή micromanagement για να αναφέρω την αμερικανική ορολογία. Να αφεθεί ελεύθερη η ηγεσία να εφαρμόσει το πρόγραμμα της διοίκησης και πορείας της, το οποίο βέβαια θα έχει εκ των προτέρων μελετηθεί ενδελεχώς με την θεσμική διοίκηση της Αρχιεπισκοπής, αφού η Σχολή σκοπό έχει τη μόρφωση και μορφοποίηση κληρικών και χρηματοδοτεί γενναία τη λειτουργία της, αλλά και την Εφορεία η οποία επαναλαμβάνω οφείλει να συγκροτείται από σοβαρά πρόσωπα με οικονομικές και ακαδημαϊκές, διοικητικές γνώσεις και δόξα τω Θεώ η Ομογένεια μας έχει πλούτο τέτοιων ανθρώπων.
Φοβάμαι πως αν εξακολουθήσουν οι συνήθεις ρυθμοί και νοοτροπίες θα πρέπει να αναμένουμε «ιδείν το τέλος».
