Δρ Αντώνιος Χατζόπουλος
Άρχων Ιερομνήμων της Μ.τ.Χ.Ε.
Εδώ και αρκετά χρόνια υπερπλήρης ο νους και η διάνοια, δυστυχώς ουκ ολίγων, με διαρκές όχι σε όλα και σε όλους. Ο κοινούς νους κατέστη πλέον σπάνιος ως η ευφυΐα και η αφροσύνη αντικατέστησε την ευφροσύνη. Ο αντι-λογικός λόγος κυριαρχεί ως πνεύμα αντιλογίας με ναρκισσιστική υπεροχή του ατομικού αλαθήτου. Πέραν της ελευθερίας του λόγου και της ελευθερίας του προσώπου που είναι καθ’όλα σεβαστά αγαθά, η εμμονική μηδενιστική και βλαπτική άρνηση δίχως επιχειρήματα και ερείσματα εξανεμίζει ό,τι έχει απομείνει από τον πολιτισμό. Το πολλαπλό όχι με διάφορες καταστροφικές εκφάνσεις ζει και βασιλεύει σε όλους τους τομείς ήδη από την δεκαετία του 1990 και συνεχίζεται εν πολλοίς εν ετέρα μορφή μέχρι σήμερα. Σταχυολογώ σποραδικώς: όχι στην ΕΕ και τα διευθυντήρια της Ευρώπης, όχι στην καταδίκη των σφαγέων της πρώην Γιουγκοσλαβίας, όχι στον διάλογο για το μακεδονικό, όχι στον ελλονοτουρκικό διάλογο, όχι στην επίλυση κυπριακού, όχι στις νέες ταυτότητες, όχι στους μετανάστες και στους διαφορετικούς, όχι στους μη ομόφρονες, όχι στον διάλογο των Εκκλησιών, όχι στο διάλογο των θρησκειών, όχι στις μάσκες, όχι στην αποδοχή της πανδημίας, όχι στα εμβόλια, όχι στην υποχρεωτικότητα, όχι, όχι όχι… Δεν απαιτούνται κοπιώδεις και απεγνωσμένες προσπάθειας πειθούς που κάνουν πολλοί, προκειμένου να αναιρέσουν και να αντιμετωπίσουν όλα τα παραπάνω, αλλά μόνο μια καθαρή ματιά στο σήμερα, στο οποίο αντικατοπτρίζονται πιστεύω τα παντελώς αντίθετα και εκ του ματαίου «όχι» προσδοκώμενα.
«Αντίδοτα» του αντι-λογικού σκέπτεσθαι αποτελούν φρονώ ταπεινώς και τα μνημεία του πολιτισμού μας, αλλά και αυτά των άλλων πολιτισμών, κυρίως τα θρησκευτικά εξ αυτών. Τα σιωπηλά μνημεία όλων των μονοθεϊστικών θρησκειών εδώ στην Πόλη-στις φωτογραφίες που παραθέτω σε πολύ μικρή απόσταση από το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο στο Φανάρι- το ένα δίπλα στο άλλο, είναι οι αψευδείς μάρτυρες της συν-ύπαρξης και του ναι. Ο θρησκευτικός φανατισμός, ο χειρότερος όλων, παροτρύνει πολλές φορές στον άκριτο αρνητισμό, στο διαρκές όχι σε πολλούς τομείς, ενώ η ιστορική και η σημερινή πραγματικότητα επιβεβαιώνει την αξία του ναι, καθώς η ειρηνική συμβίωση και η παραδοχή της ιστορίας και της επιστήμης είναι προϋποθέσεις επιβιώσεως όλων. Η αποδοχή της κοινωνικής και κάθε είδους ειρήνης, αλλά και η διαχρονικότητα του ναι στις επιστήμες αναβλύζουν-όσο και αν φαίνεται παράδοξο- μέσα από την σιωπή των ιστορικών μνημείων, αρκεί κανείς εντρυφώντας στις πηγές της ιστορίας να κατανοήσει την αλληλεπίδραση των θρησκειών, την αλληλεπίδραση των διαφόρων–θρησκευτικών και μη τεχνών (αρχιτεκτονική, μουσική, λογοτεχνία, ζωγραφική) και τέλος την διαχρονική αλληλεπίδραση και συνύπαρξη της Ιατρικής εντός των διαφορετικών θρησκειών και παραδόσεων.
Πόλη, Νοέμβριος 2021
