Ὁ Σεβ.
Μητροπολίτης Ἰταλίας κ. Πολύκαρπος δέχθηκε τό ἑσπέρας τῆς Πέμπτης 24ης
Ἰουνίου στό γραφεῖο του τό Γενικό Γραμματέα Ἀπόδημου Ἑλληνισμοῦ καί Δημόσιας
Διπλωματίας τοῦ ΥΠΕΞ ἐξοχ. καθ. κ. Ἰωάννη Χρυσουλάκη, ὁ ὁποῖος εὑρέθη στήν
Βενετία στά πλαίσια τοῦ Διεθνοῦς Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου: ”Παροικιακός Ἑλληυνισμός
καί Ἑλληνική Ἐπανάσταση” (25-27 Ἰουνίου 2021) πού διοργάνωσε τό Ἑλληνικό Ἰνστιτοῦτο
Βυζαντινῶν καί Μεταβυζαντινῶν Σπουδῶν Βενετίας (πρώην Φραγγίνειον Ἑλληνομουσεῖον),
στήν Sala del Capitolo τῆς μεγαλωνύμου
καί παλαιφάτου Κοινότητος τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων Βενετίας, στό ἱστορικό καί
μοναδικό Campo dei Greci τῆς Γαληνοτάτης. Ἡ συνάντηση διεξήχθη σέ πολύ ἐγκάρδιο
κλῖμα καί ὁ κ. Γενικός Γραμματεύς ὑποσχέθηκε κάθε δυνατή συμπαράσταση τῆς Ἑλληνικῆς
Πολιτείας πρός τούς ἐν Βενετίᾳ ἑδρεύοντες θεσμούς τοῦ Γένους, ἢτοι τήν Ἱερά
Μητρόπολη Ἰταλίας, τήν Ἑλληνορθόδοξη Κοινότητα καί τό Ἑλληνικό Ἰνστιτοῦτο.
Ὁ
Σεβασμιώτατος, τό ἑσπέρας τῆς Παρασκευῆς 25ης Ἰουνίου, ἀπηύθυνε
χαιρετισμό (βλ. κατωτέρω) κατά τήν τελετή ἒναρξης τοῦ Συνεδρίου, τήν ὁποία ἐκήρυξε
ὁ κ. Γενικός Γραμματεύς. Τό πρωΐ τοῦ Σαββάτου 26ης Ἰουνίου εἶχε ἰδιαίτερη
συνάντηση μέ τόν ἐξοχώτατο Πρέσβυ καί Ἂρχοντα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου κ. Ἀλέξη Ἀλεξανδρῆ,
ἐκ Κωνσταντινουπόλεως ὁρμωμένου, καί στήν συνέχεια παρηκολούθησε τίς ἐργασίες
τοῦ Συνεδρίου.
Τήν Κυριακή 27 Ἰουνίου, τῶν Ἁγίων Πάντων, ὁ Σεβασμιώτατος τέλεσε
στά πλαίσια τοῦ Συνεδρίου Ἀρχιερατική Θεία Θεία Λειτουργία στόν μεγαλώνυμαο, ἱστορικό
καί περικαλλῆ Ἱερό Καθεδρικό Ναό τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῶν Ἑλλήνων Βενετίας, τό
καύχημα καί ἀγλάϊσμα τῆς Ἑλληνορθοδόξου Διασποτρᾶς. Τό ἑσπέρας τῆς ἰδίαις ἡμέρας
παρηκολούθησε τίς ἐργασίες καί τήν λήξη τοῦ σημαντικοῦ τούτου καί λίαν ἐπικαίρου
Διεθνοῦς Συνεδρίου.
ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΙΤΑΛΙΑΣ κ. ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ
”ΠΑΡΟΙΚΙΑΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ”
(Βενετία, Ἑλληνικό Ἰνστιτοῦτο Βυζαντινῶν καί Μεταβυζαντινῶν
Σπουδῶν,
25 -27 Ἰουνίου 2021)
Συνήθως ὃταν ἑορτάζονται σημαντικές ἐπέτειοι, ὃπως αὐτή
τοῦ 1821, κατά κανόνα, ἐκτός ἐξαιρέσεων, τώρα τελευταῖα, δέν ἐπισημαίνονται καί
ἀναδεικνύονται στόν ταλαίπωρο λαό μας, ἀπό αὐτούς πού θά ἒπρεπε, ἐκεῖνα τά
θεμελιώδη στοιχεῖα πού ἒκαναν δυνατή τήν Ἐξέργεση καί τήν τελική Νίκη.
Ἒτσι ἂλλα
πρόσωπα καί γεγονότα ἀγνοοῦνται, ἂλλα συκοφαντοῦνται, ἂλλα διαστρεβλώνονται, ἐνῶ
προβάλλονται καί ὑποστηρίζονται, μέ διάφορες μεθόδους, ἑρμηνεῖες ἐπηρεασμένες ἀπό
ἰδεοληψίες καί κοσμοθεωρίες μέ τίς ὁποῖες δέν εἶχαν καμία σχέση οἱ πραγματικοί
πρωταγωνιστές καί ἀγωνιστές τοῦ 1821, ὡς ἂλλωστε καί ὁ ἁγνός λαός μας,
συμπεριλαμβανομένου καί αὐτοῦ τῆς Διασπορᾶς, πού συνεχίζοντας τήν Ρωμαίϊκη
παράδοση τοῦ εὐσεβοῦς Γένους μας ἳδρυσε καί ὀργανώθηκε σέ Ὀρθόδοξες Ἑλληνικές
Κοινότητες, καί ὂχι ἁπλῶς ἑλληνικές, μέ κέντρο τόν Κοινοτικό Ναό, μέ ἐπικεφαλῆς
τήν πρύτανιν αὐτῶν μεγαλώνυμη καί ἱστορική ”Ἀδελφότητα τοῦ Ἁγίου Νικολάου
καί Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων Βενετίας”, στήν Sala del Capitolo τῆς ὁποίας βρισκόμαστε αὐτή τήν στιγμή.
Ἐκεῖνο πού
ξεσήκωσε τούς Ἓλληνες, Τουρκοκρατούμενους καί τῆς Διασπορᾶς, στόν ἂνισο ἀγῶνα ἐναντίον
τῆς πανίσχυρης Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, ἦταν ἡ πίστη στόν Χριστό, ἡ ἀγάπη στήν
Πατρίδα, ἡ κοινή γλῶσσα, ἡ ἒνδοξη ἱστορική κληρονομιά, ὁ μεγάλος πολιτισμός
τους. Αὐτή ἡ ζωντανή συλλογική μνήμη ἓνωσε τίς καρδιές τους, ὃπλισε τά χέρια
τους καί ρίχθηκαν στόν Ἀγῶνα ”γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν ἁγία καί τῆς
Πατρίδος τήν ἐλευθερία”. Αὐτή ἡ μεγάλη καί ἀδιαφιλονίκητη ἀλήθεια προβάλλει
ἀνάγλυφα ἀπό τίς πρῶτες κιόλας γραμμές τῶν Συνταγμάτων πού ψηφίσθηκαν στίς Ἐθνοσυνελεύσεις
τῶν Ἀγωνιστῶν καί καθόρισαν τό προσωρινό πολίτευμα τῆς ἐπαναστημένης Ἑλλάδας: ”Ὃσοι
αὐτόχθονες τῆς Ἐπικρατείας τῆς Ἑλλάδος πιστεύουν εἰς Χριστόν εἰσίν Ἓλληνες”,
διεκήρυξαν ἀπό τήν πρώτη στιγμή.
Ὁ κίνδυνος νά συνεχισθεῖ ἡ παραχάραξη τῆς Ἱστορίας, νά ἀγνοηθεῖ
ἡ θυσιαστική αὐταπάρνηση τῶν Ἀγωνιστῶν τοῦ ’21 καί συνολικά τό γεγονός τῆς Ἐξέγερσης
κατά ἀλλόθρησκου βάρβαρου κακτακτητή δέν βρίσκεται πρό τῶν πυλῶν, ἀλλά, δυστυχῶς,
ἐντός, μέ ἰδιαίτερη μάλιστα στόχευση τήν ἀμφισβήτηση τῆς προσφορᾶς τῆς Ἐθναρχούσης
Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῶν λειτουργῶν της: ἐπισκόπων, ἱερέων, μοναχῶν.
Ἐκεῖνοι πού
προσπαθοῦν νά ἀποδομήσουν τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἐπειδή ἒχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπό
τούς κόλπους της, φαίνεται νά ἀγνοοῦν τήν διαπίστωση-διακήρυξη τοῦ μεγάλου Ἂγγλου
ἱστορικοῦ βυζαντινολόγου σέρ Στῆβεν Ράνσιμαν: ”Ἡ Ἐκκλησία κατώρθωσε νά ἐπιβιώσει
στήν διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας. Κι ὃσο ἡ Ἐκκλησία ἐπεβίωνε, τό Ἒθνος δέν μποροῦσε
νά πεθάνει”. Τά στοιχεῖα ἐπιβεβαιώνουν αὐτό πού παραδέχεται καί ὁ μεγάλος
μας ἱστορικός Κωνσταντῖνος Παπαρρηγόπουλος: ”Τό Ἒθνος τοῦ 1821 ἦτο τό ἲδιον
καί ἀπαράλλακτον μέ τό Ἒθνος τοῦ 1453”, παρά τίς λυσσώδεις προσπάθειες τοῦ
βάρβαρου κατακτητή νά ἐξισλαμίσει ἢ νά ἐξοντώσει μέ ποικίλους τρόπους τούς Ἓλληνες
Ὀρθόδοξους Χριστιανούς.
Στήν διάσωση
τοῦ ὑπόδουλου Γένους, ἀλλά καί αὐτοῦ στήν Διασπορά, πρωτοστάτησε ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία,
μέ ἐπικεφαλῆς τήν μαρτυρική Μητέρα καί Τροφό τοῦ Γένους τῶν Ρωμαίων, τό Οἰκουμενικό
Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως-Νέας Ρώμης. Αὐτό διαφύλαξε τήν ὀρθόδοξη πίστη,
τήν ἑλληνική γλῶσσα, τήν παράδοση, τά ἢθη καί τά ἒθιμα. Χάρη στήν εὐφυΐα τῶν ἐκκλησιαστικῶν
ἀνδρῶν ἐξασφαλίσθησαν ἀπό τόν κατακτητή ἐκεῖνα τά προνόμια, πού ἐπέτρεψαν, ἐν
μέσῳ πολλῶν κινδύνων καί θυσιῶν, νά προφυλάξουν τόν λαό μας ἀπό τίς βαρειές
συνέπειες τῆς πολυ-αιώνου σκλαβιᾶς. Κανείς δέν μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει ὃτι οἱ
μεγάλοι Διδάσκαλοι τοῦ Γένους, οἱ στυλοβάτες τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, ἦταν εἲτε
μορφωμένοι κληρικοί, εἲτε ἂνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας, πολλοί δέ ἀπό αὐτούς
συνδέονταν μέ τήν Ἑλληνορθόδοξη Διασπορά. Ὁ ἱστορικός καθηγητής Ἐμμανουήλ
Πρωτοψάλτης ἒγραψε ὃτι ”ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀπέβη ἓνας ἐκ τῶν κορυφαίων
παραγόντων τῆς πολιτικῆς ἀποκαταστάσεως τοῦ ὑποδουλοθέντος Ἒθνους μας”, ἐνῶ
ὁ δογματολόγος καθηγητής Χρῆστος Ἀνδροῦτσος ἐπισημαίνει ὃτι ”ἡ ἀποδοχή τῆς Ὀρθοδοξίας
εἶναι συγχρόνως καί ἐθνοποίησις-ἐλληνοποίησις, καί ὃποιος ἀλλάζει θρησκεία, ἀλλάζει
καί ἐθνικότητα”. Ἒχοντας τοῦτο ὑπόψει τους ὃσοι – δικοί μας καί ξένοι – ἐπιβουλεύονται
τήν Χριστιανική Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα μας, ἐπιδιώκουν νά ἀπομακρύνουν τόν ταλαίπωρο
καί ἁγνό λαό μας ἀπό τήν Μητέρα Ἐκκλησία του μέ ποικίλους τρόπους καί
τεχνάσματα. Ἡ εὐθύνη ὃλων ἐκείνων πού ἐπιδιώκουν νά στερήσουν τήν σύνδεση τοῦ Ἑλληνικοῦ
Λαοῦ μέ τήν Μητέρα Ἐκκλησία του εἶναι τεράστια. Καί ἂν ἐπιτραπεῖ νά συμβεῖ αὐτό,
τότε τό μέλλον εἶναι ἐξαιρετικά δυσοίωνο, καθ’ ὃσον ἀποχριστιανοποίηση,
σημαίνει ἀπελληνοποίηση.
Μέ αὐτές τίς
σκέψεις, σκέψεις ἂλλωστε ἀπόλυτα δικαιολογημένες γιά ἓνα Ἓλληνα Φαναριώτη Ἱεράρχη
τῆς Διασπορᾶς, ἂν καί ἡ Βενετία, τό ”σχεδόν ἂλλο Βυζάντιο”, καί ἡ μισή
σχεδόν Ἰταλία, ἀπό Νεαπόλεως καί κάτω δέν ἀποτελοῦν ”διασπορά”, ἀλλά ἀναπόσπαστο
κανονικό ἒδαφος τῆς Μητρός Ἐθναρχούσης Μεγάλης Ἐκκλησίας τῆς
Κωνσταντιπουπόλεως-Νέας Ρώμης, συγχαίρω ἐγκαρδίως τούς διοργανωτές καί τούς
συμμετέχοντες στό σπουδαῖο καί ἐπίκαιρο αὐτό διεθνές ἐπιστημονικό συνέδριο τοῦ Ἑλληνικοῦ
Ἰνστιτούτου Βενετίας μέ θέμα: ”Παροικιακός Ἑλληνισμός καί Ἑλληνική Ἐπανάσταση”.
Καί τούς συγχαίρω ἀκόμη περισσότερο γιά τήν εὒστοχη ἐπιλογή διοργανώσεώς του
στό μεγαλώνυμο, ἱστορικό καί μοναδικό Campo dei Greci τῆς Γαληνοτάτης τῶν Ἑνετῶν Πολιτείας, ὃπου ἡ ἓδρα τῆς Ἱερᾶς
Ὀρθοδόξου Μητροπόλεως Ἰταλίας, συνέχεια τῶν ἐνταῦθα ἐπί διακόσια ἒτη ἑδρεύοντων
Μητροπολιτῶν Φιλαδελφείας καί Προέδρων Βενετίας, τῆς ἱστορικῆς Κοινότητος τῶν Ὀρθοδόξων
Ἑλλήνων καί τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἰνστιτούτου Βυζαντινῶν καί Μεταβυζαντινῶν Σπουδῶν, τοῦ
πρώην ”Φλαγγινείου Ἑλληνομουσείου”.
Καλή ἐπιτυχία
καί εἰς ἂλλα παρόμοια στό ἐγγύς μέλλον! Εὐχαριστῶ!
