ΝΙΚΟΛΑΟΣ Ο ΜΑΓΓΙΝΑΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ

Ένα πρόσωπο μοναδικό κι ανεπανάληπτο, φωτογραφίες χιλιάδες, πράγματι αμέτρητες κι όλες σπουδαίες, ιστορικές, ζωντανές. Ο Νικόλαος ο Μαγγίνας, η ζωή και το φωτογραφικό έργο του, οι άσβηστες φωτογραφίες του, με τις οποίες αποθανάτισε καθημερινές, μα πρωτίστως τις πιο επίσημες και σημαντικές στιγμές του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου και της Α.Θ. Παναγιότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, εντός του Φαναρίου, μέσα στον πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό, στην παμβασιλεύουσα Πόλη, μα και στα τόσα ταξίδια της Θεολέκτου των Ορθοδόξων Κορυφής, όπου γης, στα πέρατα της χριστιανικής και ευρύτερα πάσης της οικουμένης. 

Άριστος δημοσιογράφος, δεξιοτέχνης φωτογράφος, αφού ο φακός του «κατά ριπάς» μας χάρισε τόσες πολύτιμες στιγμές, μνήμες από Πρόσωπα και γεγονότα και ιδιαίτερα δυσεξαρίθμητα φωτογραφικά στιγμιότυπα της Α.Θ. Παναγιότητος. 

Προσωπικά τον γνώρισα στο Φανάρι, αλλά είχα ακούσει τόσα τόσα καλά και φυσικά κατενόησα ενωρίς, περί της δυσεύρετης ποιότητος, του αλήστου πλέον μνήμης Προσώπου του. Υπέροχος άνθρωπος, πρόσχαρος, εύστροφος, εφυής, ευγενής, ετοιμόλογος, δίκαιος, γλυκύς, εργατικός, αγαθός, έμψυχον μωσαϊκόν αρετών και χαρισμάτων, τέχνης και ανθρωπιάς.
Προσωπικά ομολογώ ότι μου έκανε αμέσως δυσεπανάληπτη εντύπωση η Προσωπικότητά του, ο χαριτωμένος τρόπος με τον οποίο φωτογράφιζε την Α.Θ.Π., πόσο ευέλικτα και με τι αυθεντικό σεβασμό και διάκριση εκινείτο εντός του πανσέπτου Ναού και γενικότερα εις τους χώρους του Πατριαρχείου. Πρόπερσι στο ιδιαίτερο γραφείο του Πατριάρχου εσυναντήθημεν για τελευταία δυστυχώς φορά και τότε του είπα: – Αγαπητέ μου Νίκο, κατά κανόνα εσύ φωτογραφίζεις, αλλά κατ´ οικονομίαν επίτρεψέ μου να σε βγάλω κι εγώ μια φωτογραφία. Απλά χαμογέλασε και έλαβε ολιγολέπτως στάση προφίλ πλησίον της προσωπογραφίας της Α.Θ.Π., οπότε τον έβγαλα δύο φωτογραφίες, τις οποίες είχα κατά νου, σχετικό αφιέρωμα ζωής να του κάνω, γράφοντας για την πολυσχιδή προσωπικότητά του. Πράγματι κάτι λίγα πρόλαβα και δημοσίευσα, ελάχιστα όμως για τον Μέγα Νικόλαο, γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο νωρίς κι «εξάφνως» θα «έφευγε» ο Νίκος μας. Απίστευτο! Κατά την σύνταξη του επισήμου δελτίου της Εκκλησίας Κρήτης «Απόστολος Τίτος», όσες φορές τον παρεκάλεσα για φωτογραφίες της Α.Θ.Π., προκειμένου να τις τοποθετήσω στο εν λόγω περιοδικό, ουδέποτε αρνήθηκε, πάντοτε πρόθυμος και μας παραχώρησε πολλές. Θα περίμενα για πολλά πολλά χρόνια κι άλλες πολλές, αλλά δυστυχώς ο θάνατος άδικος, αναπάντεχος, απρόσμενος. Όχι, τέτοιο Πρόσωπο δεν ξεχνιέται, τέτοιος Νικόλαος δεν χάνεται! Πώς γίνεται να φύγει ο λίαν τοις πάσι αγαπητός Μαγγίνας από το σεπτό Κέντρο των ορθοδόξων; Αδύνατον να έφυγε! Θα ακούμε την ανεξίκακη φωνή του, για μέρες, μήνες, χρόνια! Θα βλέπουμε τις ασίγαστες φωτογραφίες του, να υπενθυμίζουν το αθόρυβο φωτογραφικό κι όχι μόνον, έργο του. Ο ήχος της μηχανής του ηχεί ακόμη ακούραστα εις τα ώτα μας, το φλάς της θαμπώνει δακρυσμένα τα μάτια μας, μα καθαρές, ζωντανές, επιτυχημένες όλες του οι φωτογραφίες και κρατάμε ειλικρινά πολλές από αυτές στο νου, στη μνήμη, στη καρδιά μας. Ευχαριστούμε όλοι το μακαριστό Νικόλαο για όσες «φωτοστιγμές», γενναιόδωρα κι απλόχερα, μας χάρισε. 

Η μνήμη του σαν μια ζωντανή φωτογραφία τελικά παραμένει αιωνία εις τους αιώνας των αιώνων. 

Ο Θεός να τον αναπαύσει μετά των Αγίων και των Δικαίων, εν Χώρα Ζώντων! Μακαριστέ Νικόλαε πολύ σε ευχαριστούμε για όλα, για φωτογραφίες και αναμνήσεις υπεράγαθες! 

Αυθόρμητα, αυτοσχέδια, αδιόρθωτα, σαν ανεπεξέργαστες φωτογραφίες, μερικά δίστιχα-μαντινάδες στον αείμνηστο Νικόλαο, ανιδιοτελώς κι ευγνωμόνως μέσα από την ψυχή μου.