Στην Ίμβρο οι άνθρωποι μιλούν πολύ για σπίτια. Για σπίτια ζωντανά, για σπίτια μέσα στην εγκαταλείφθηκαν, για σπίτια που αναστηλώνονται, για σπίτια που αλλάζουν χέρια και γλώσσα. Για στιγμές που άνθισαν στα σπίτια των χωριών, για επιστροφές και ανταμώματα σε αυλές και σε ντάμια, για ιστορίες ενός παρελθόντος επίπονου, αλλά ειρηνικού και φωτεινού, φιλτραρισμένου από τη νοσταλγία και από τον πόθο της επιστροφής σε μια εποχή και σε μια ηλικία που πέρασε ανεπιστρεπτί, αλλά μένει ζωντανή μέσα τους.
Έτσι κι ο Σεφέρης. Πατρίδα για το Σεφέρη είναι το σπίτι. Μ’ αυτό συνδέεται ο άνθρωπος και η αποκοπή από το πατρικό σπίτι φέρνει βαθύ πόνο. Ούτως ή άλλως η λέξη Πατρίδα στην αφηρημένη της έννοια, συνδεμένη με τις έννοιες κράτος ή έθνος, διαμορφώνει το περιεχόμενό της πολύ πρόσφατα. Χαρακτηριστικά η λέξη πατρίδα εμφανίζεται στην ποίησή του Σεφέρη μόνο τέσσερις φορές. Ενώ η λέξη σπίτι, σαρανταοκτώ.
Νόστος, επομένως, είναι η επιστροφή του ανθρώπου στον περιορισμένο χώρο της κοινότητας και του πατρικού σπιτιού, σε μια ζωή ακέραια και αρμονική, όπου ο ενήλικας μπορεί να φτάσει με τη μνήμη και το όνειρο, με την κατά τον Προυστ εμπειρία ανάκτησης του χαμένου χρόνου.
Νόστος, επομένως, είναι η επιστροφή του ανθρώπου στον περιορισμένο χώρο της κοινότητας και του πατρικού σπιτιού, σε μια ζωή ακέραια και αρμονική, όπου ο ενήλικας μπορεί να φτάσει με τη μνήμη και το όνειρο, με την κατά τον Προυστ εμπειρία ανάκτησης του χαμένου χρόνου.
Αυτή την αντίληψη του Σεφέρη, τόσο βιωματικά οικεία στους μαθητές μας, επιδιώξαμε να παρουσιάσουμε στο βίντεο που δημιουργήθηκε για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ελληνικής γλώσσας στις 9 Φεβρουαρίου 2021 που οργάνωσε το Ελληνικό Προξενείο Κωνσταντινούπολης.
