Ο Σχολάρχης Σταυρουπόλεως Μάξιμος

Ο μελετηρός Μελέτιος Στεφανάτος, ο φέρελπις και ασκητικός χαλκίτης διάκονος επιμελήθηκε το φετινό Ημερολόγιο της Σχολής μας με εντολή του δυναμικού και σώφρονος Ηγουμένου της Μονής και Σχολής Επισκόπου Αραβισσού Κασσιανού. Τίμησε έτσι η Σχολή μας τον αείμνηστο Σχολάρχη Μητροπολίτη Σταυρουπόλεως Μάξιμο Ρεπανέλλη, αφιερώνοντας το καλαίσθητο Ημερολόγιο 2021 της Σχολής στην τριακοστή επέτειο της κοιμήσεώς του. 

Διετέλεσε Σχολάρχης του σοφού και μεγάλου Πατριάρχου μας Βαρθολομαίου και πολλών εξ ημών, που τον ενθυμούμεθα με αγάπη. Άριστος θεολόγος, σεμνός και μεγαλοπρεπής ιερουργός του Υψίστου, ο Σχολάρχης μας ήταν γνωστός διανοούμενος και φιλόσοφος, αλλά παράλληλα και παιδαγωγός. Διεκρίνετο για το πηγαίο χιούμορ του και την οξυδερκή σκέψη του. Ενέπνεε φόβο και σεβασμό, αλλά ταυτοχρόνως αγαπούσε τους μαθητάς υποστηρίζοντας πάντα το δίκαιο. Έζησε την δόξα και την ακμή, αλλά και την θλίψη και μοναξιά της Σχολής, μετά το άδικο κλείσιμο της 4ετους Ακαδημίας και εν συνεχεία και του Λυκείου της. Υπέστη στεναχώριες πολλές, όπως η απαγόρευση εκδόσεως διαβατηρίου, που είχε ως αποτέλεσμα την τηλεφωνική παρακολούθηση στην Πόλη της κηδείας του ιερέως πατρός του σε Ναό των Αθηνών. Και εμείς οι μαθηταί ζήσαμε αρκετές δυσάρεστες στιγμές στους χαλεπούς εκείνους χρόνους. 

Ενθυμούμαι την τότε είδηση της εφημερίδας «Απογευματινή» της Πόλης που χαρμπώθηκε αίφνης στις καρδιές μας: «Κλείει η Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης, αύτη θα λειτουργήση μόνον ως Γυμνάσιον». Όλοι οι μαθητές φυσικά κάτι έχουν να θυμούνται από την προσωπικότητα του Μαξίμου, η οποία δίδασκε κάθε στιγμή τρόπους, ευγένεια, χακλκίτικο ήθος, πίστη και αγάπη. Οι ομιλίες του στην τράπεζα μετά το δείπνο, οι προσκλήσεις στο γραφείο όλων των μαθητών για οδηγίες παιδαγωγικές, οι χιουμοριστικές του ατάκες, αλλά και ο αυτοσαρκασμός του και το χαμόγελό του θα μας μείνουν αξέχαστα. Από την άλλη αξέχαστη και οδυνηρή παραμένει για λίγους μαθητάς και η ακριβής εφαρμογή του ρητού «ὃς φείδεται τῆς βακτηρίας μισεῖ τὸν υἱὸν αὐτοῦ» Παρ. Σολ. 13,24, το οποίο τύγχανε φυσικά καθολικής χρήσεως στα Σχολεία την εποχή εκείνη. Σε κάποια σύναξη μας είχε μιλήσει για μία γνωριμία σε Υπουργείο, όπου του συστήθηκε κάποιο στέλεχος δίνοντας το χέρι του και λέγοντας το όνομά του: Χαίρετε, καλώς ήρθατε Μαρουλίδης! Ο Σχολάρχης αντί του Μητροπολίτης κτλ. απάντησε: ευχαριστώ πολύ .. Ρεπανέλλης!! και συμπλήρωσε «η συνάντηση λαχανικού και ρίζας». 

Είχε ρωτήσει κάποτε χαμογελώντας τον υπογράφοντα: βγε Χατζόπουλε τι νούμεγο παπούτσια φογάς;; 45 απάντησα, ε ναι και οι μαούνες στην Χάλκη είναι στο 50 νούμεγο! Του είμαι ευγνώμων γιατί, ο επιβλητικός φαναριώτης Ιεράρχης Σταυρουπόλεως Μάξιμος με ευεργέτησε τα μέγιστα αναθέτοντάς μου αιφνιδιαστικά- μετά το κλείσιμο της Σχολής- όντα εισέτι μαθητή και ημιμαθή ως προς την ψαλτική, το δεξιό αναλόγιο του Ναού. Είχα χάσει την άδεια της Κυριακής και την οικογένεια, αλλά κέρδισα ένα «χρυσό βραχιόλι» στη ζωή, όπως συνήθιζε να μας λέει ο δάσκαλός μας Πρωτοψάλτης Β. Νικολαΐδης.