ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: “ΒΑΡΥΣΗΜΑΝΤΑΙ” ΦΕΜΙΝΙΖΟΥΣΑΙ “ΑΙΛΟΥΡΟ-ΟΥΡΙΤΣΑΙ”

ὅτι αἱ γυναῖκες εἶναι ἄνθρωποι”. 

(C. Kramarae, P. A. Treichler) 

Hallo, Hallo, ἀκούσατε φίλοι καὶ οὔ. Ὡσὰν νὰ μὴν ἤρκουν τὰ πολύτιμα “δωρήματα” τῆς οὕτω καλουμένης φεμινιστικῆς κινήσεως καὶ θεολογίας εἰς ἅπασαν τὴν οἰκουμένην καὶ τούς “χυμώδεις” καρποὺς αὐτῆς, ἐνεφανίσθησαν ἐσχάτως εἰς τὴν γηραιὰν ἤπειρον νεήλυδές τινες θηλείου γένους, οἱονεὶ θεολογίζουσαι, αἱ ὁποῖαι ἔθεσαν, ὡς μὴ ὤφελεν, τὸ θέμα τοῦ ἐφοδιασμοῦ τῆς προσωνυμίας Θεὸς μετὰ ἑνὸς ἀστερίσκου (Gender Sternchen), δηλωτικοῦ τοῦ ἄ-φυλου τοῦ Θεοῦ, καθ’ ὅτι ριζοσπαστικοί τινες φεμινισταὶ-φεμινίστριαι τολμοῦν νὰ ἀποκαλοῦν τὸν Θεὸν καὶ Μητέρα, τοῦτ’ ἔστιν θεάν, ἀποδίδοντες εἰς αὐτὸν φῦλον ( π. Γ. Τσέτσης). 

Μὴ νομίσει δέ τις ὅτι ὁ ἰσχυριζόμενος ταῦτα τυγχάνει ἀντιφεμινιστής, ἐφ’ ὅσον μάλιστα ἀσχολεῖται καὶ μὲ τὴν τέχνην καὶ τὴν παραστατικὴν θεολογίαν εἰς τὴν ὁποίαν τὸ ἀνθρώπινο σῶμα τυγχάνει τὸ σπουδαιότερον θέμα αὐτῆς (Goethe). 

Ὅμως ὅλα δέον νὰ ἔχουν τὰ ὅριά των. Ἡ γυνὴ εἶναι γυνή, παραμένουσα ὡς τοιαύτη καὶ ἂν εἰσέτι φορεῖ στενότατας! περικνημίδας, ἔχει κόμμωσιν ala garçon κ.ἄ. καὶ ὁ ἀνὴρ ἀνήρ. Ὅταν ὅμως παραβιάζονται τὰ ὅρια, μεταλλάσσονται τὰ φύλα ὡς πρὸς τὴν προσωπικότητα οὐχὶ ἐκουσίως ἢ δι’ ἐπεμβάσεων. Ὅταν δῆλον ὅτι αἱ κυρίαι ἐπιθυμοῦν νὰ ὁδηγοῦν νταλίκας, τραῖνα, καθίστανται διευθυνταὶ ἐπιχειρήσεων καὶ ἡγετικὰ πολιτικά, ἐγωπαθῆ ἀνδρείκελα. Ὅταν προσπαθοῦν νὰ ἐμφανισθοῦν ὡς ἄνδρες διὰ νὰ ἀποδείξουν τί; Ὅτι δύνανται τὰ τῶν ἀνδρῶν ἅπαντα, καθιστάμεναι “ὑβριδικά” ἀδρογύναια μὲ ἀπώλειαν τῆς θηλυκότητός των καὶ τῆς σπουδαιοτάτης δι’ αὐτάς μητρότητος, τουθ’ ὅπερ οὐχὶ μόνον ἀφύσικον, ἀλλὰ καὶ ἀντιαισθητικὸν ἐξ ἀπόψεως τῆς πολυποθήτου ὡραιότητος. 

Οὕτως τὸ μικρὸν ἀστράκιον ὄπισθεν τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ, ἐμβάλλει τὸν ἀναγνώστην εἰς σκέψεις. Διότι ὁ Θεὸς δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ καταταγεῖ εἰς ἓν φύλον ἢ μίαν ἀνθρωπίνην κατηγορίαν. Ὁ Θεὸς εἶναι δῆθεν ἓν ἄνοιγμα κατ’ αὐτοὺς διὰ τὴν πολυμορφίαν. Διότι ἐξάγεται δι’ ἑνὸς ἀστερίσκου ἐκ τοῦ φυλετικοῦ πεδίου. Οὕτως μένει ἀνοικτὸν τὸ πῶς καὶ ποῖος εἶναι ὁ Θεός. 

Πάντα ὅμως τὰ ὁποῖα ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι σκεπτόμεθα, αἰσθανόμεθα καὶ ἐκφράζομεν, θὰ ἦσαν ἀνεπαρκῆ διὰ νὰ περιγράψωμεν τὸν Θεόν, τὸν ἀπερίγραπτον, ὑπερβατικὸν καὶ ἀκατάληπτον. Ἀκριβῶς δὲ δῆθεν τοῦτο, φησί, ἐκφράζεται διὰ τοῦ ἀστερίσκου. Καὶ εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφὴν ἀποκαλύπτεται ἄλλωστε ὁ Θεὸς πολυμόρφως, “πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως πάλαι ὁ Θεός” (Ἑβρ. 1, 1). 

Καὶ εἰς μὲν τὴν Π. Διαθήκην μᾶλλον ἀφηρημένος, εἰς δὲ τὴν Καινὴν διὰ τῆς ἐνανθρωπήσεως ἐν Χριστῷ, ὑπομιμνήσκων μίαν τριαδολογικὴν μᾶλλον ἀνδρικὴν εἰκόνα αὐτοῦ. Πρβλ. τὴν περίφημον ἱ. εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος τοῦ A. Rublev. 

Τὸ ἴδιον τοῦ Θεοῦ δύναται πάντοτε νὰ εἶναι μόνον τμηματικόν, καὶ δι’ ἓν χρονικὸν διάστημα. Διὸ καὶ ὁ ἀστερίσκος δῆθεν καθιστᾶ δυνατὴν τὴν διὰ περισσοτέρους ἀνθρώπους εἴσοδον διὰ μίαν ὁλοκληρωμένην σχέσιν πρὸς τὸν Θεόν, ὅπως οὗτος παρίσταται προσωπικῶς εἰς τὸν πλουραλιστικὸν κόσμον μας (A.-S. Kleine). 

Ἕτεροι ὅμως ἰσχυρίζονται, ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἔχει ἀνάγκην ἀστερίσκου. Διότι ἀφ’ ἑνὸς εἶναι ἡ “τελευταία λέξις πρὸ τῆς σιγῆς” (K. Rahner). Ἀφ’ ἑτέρου δὲ εἰς τὴν τριαδικήν του ἀγάπην, δυναμικὴ πολυμορφία, συνθετικότης καὶ ζωτικότης, ἡ ὁποία διαπερᾶ ἡμᾶς ὡς δημιουργικὴ δύναμις καὶ ἐξ αὐτῆς δυνάμεθα νὰ ὁμιλοῦμεν περὶ τοῦ Θεοῦ. 

Δέον λοιπὸν νὰ περιορίσωμεν τὴν ἀπείρως ὑπερβαίνουσαν ἡμᾶς πραγματικότητα τοῦ Θεοῦ μὲ ἕναν ἀστερίσκον; Ἀκόμη καὶ ἐὰν ἐν τῇ θρησκευτικῇ ἱστορίᾳ, ἡ προσφώνησις τοῦ Θεοῦ “Κύριος” (κυρίως διὰ τὸν Χριστόν), συνδέεται μὲ ἀνδρικὰς εἰκόνας αὐτοῦ. Ἀκόμη καὶ ἐὰν εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφὴν τονίζεται: Οὐκ ἔσονταί σοι θεοὶ ἕτεροι πρὸ προσώπου μου. Οὐ ποιήσεις σεαυτῷ εἴδωλον οὐδὲ παντὸς ὁμοίωμα, ὅσα ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω καὶ ὅσα ἐν τῇ γῇ κάτω καὶ ὅσα ἐν τοῖς ὕδασιν ὑποκάτω τῆς γῆς (Δευτ. 5, 7-8). “Θεόν (γὰρ) οὐδεὶς ἑώρακε πώποτε” (Ἰω. 1, 18) καί “εἶπεν· οὐ δυνήσῃ ἰδεῖν τὸ πρόσωπόν μου· οὐ γὰρ μὴ ἴδῃ ἄνθρωπος τὸ πρόσωπόν μου καὶ ζήσεται” (Ἔξ. 33, 20). 

Διότι ὁ Θεὸς εἶναι ἄρρην, θήλυς, διάφορος, νέος, γέρων ἐν πάσῃ ὡραιότητι τῶν πολλῶν χρωμάτων1. Τοῦτο μαρτυρεῖ καὶ ἡ παραστατικὴ θεολογία ἐμφανῶς, μὲ τὰ ἐπίθετα καὶ τὰς διαφόρους μορφάς των εἰς τὴν εἰκονογραφίαν, ὅπως: ΙΣ ΧΣ ὁ Παντοκράτωρ, ὁ Παλαιὸς τῶν Ἡμερῶν, ὁ Ἐμμανουήλ, ὁ Ἀναπεσών, ὁ Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος, ὁ Καλὸς Ποιμὴν κ.ἄ. 

A propos: Ὁ ἀστερίσκος, ἐπιτραπήτω μοι πρὸς θυμιδίαν ἀνακαλεῖ πως καὶ τὸν πολιόν, ταπεινόν, ἄκακον, ἀσκητικὸν καὶ μελίρρυτον τῇ ψαλμωδίᾳ ἀρχιερέα τοῦ Φαναρίου τῆς παλαιᾶς Σχολῆς –χαρίσματα σπάνια ἢ ἀνύπαρκτα σήμερον–, ὁ ὁποῖος ὡς εἷς “τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων” δὲν “ξεμπάρκαρε” ὅπως οὐκ ὀλίγοι σήμερον ἐνδυούμενοι βύσσον καὶ πορφύραν λαμπρῶς, ἀλλὰ ἠγόρασεν ἐκ τῆς ὀνομαστῆς ἀγορᾶς (Τσαρσίου) τῆς Βασιλευούσης ἀστερίσκους τῆς στολῆς τῶν “ἀξιωματικῶν”! παρακαλῶ, διὰ νά “κοσμήσει” τὸ στερέωμα τῆς Μίτρας αὐτοῦ, –ἓν στοιχεῖον διαθρησκειακῆς παραστατικῆς θεολογίας συμβαλούσης εἰς τὸν διάλογον– ἐμπαιζόμενος ὑπὸ τῶν περὶ αὐτόν “δελφίνων”. O tempora o mores. 

Αἰωνία του ἡ μνήμη!

____________