Το μεγαλύτερο ξύλινο κτίριο στην Ευρώπη και το δεύτερο μεγαλύτερο στον κόσμο, παρά το γεγονός ότι βρίσκεται στον κατάλογο με τα απειλούμενα μνημεία ευρωπαϊκής πολιτιστικής κληρονομιάς, λόγω των δύσκολων συγκυριών υποκύπτει στη φθορά του χρόνου και σε σχετικές αναρτήσεις στα social media (24-9-2020) φάνηκε ότι κατέρρευσε μεγάλο μέρος του.
Ωστόσο η κατάρρευση αφορά ένα μόνο μέρος της οροφής.
Από το 1964 που είχε εγκαταλειφθεί μέχρι σήμερα δεν είχε γίνει καμία εργασία για τη συντήρηση του 120 ετών εξαώροφου κτηρίου που σχεδιάστηκε από τον Γάλλο αρχιτέκτονα Αλεξάντρ Βαλορί για την εταιρεία που επίσης διαχειριζόταν το γνωστό Όριεντ Εξπρές.
Οι εργασίες ολοκληρώθηκαν το 1898. Όμως, η λειτουργία του ως καζίνου – ξενοδοχείου εμποδίστηκε από τον σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίντ Β’, ο οποίος αρνήθηκε να παραχωρήσει την απαιτούμενη άδεια.
Το κτίριο αγοράστηκε από την Ελένη Ζαρίφη που ήταν σύζυγος πλούσιου Έλληνα τραπεζίτη που ζούσε στην Κωνσταντινούπολη, η οποία το δώρισε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Το 1903 το κτίριο έγινε ορφανοτροφείο και σπίτι για περίπου 5.800 ελληνόπουλα της μειονότητας από το 1903 έως το 1964, όταν αναγκάστηκε να κλείσει, θύμα της έντασης μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας.
Το κτίριο, το οποίο είχε κατασχέσει η Τουρκική Κυβέρνηση το 1997, επανήλθε στο Πατριαρχείο μετά από απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων το 2010.
Το κτίριο ανήκει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και καταβάλλονται μεγάλες προσπάθειες για την αποκατάστασή του, η οποία απαιτεί υψηλό προϋπολογισμό και αρκετό χρόνο.
