Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
Στις 31 Αυγούστου η Εκκλησία γιορτάζει την ανακομιδή της τιμίας Ζώνης της Υπεραγίας Θεοτόκου από τα Ιεροσόλυμα στην Βασιλεύουσα Πόλη επί αυτοκράτορος Ιουστινιανού, σύμφωνα με το Συναξάρι.
Για το πότε ακριβώς έγινε η ανακομιδή της Τιμίας Ζώνης, ερευνά σχετικώς ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στον Συναξαριστή του.
Κατατέθηκε η τιμία Ζώνη «εν τω σεβασμίω οίκω της Θεοτόκου, τω όντι εν τοις Χαλκοπρατείοις». Ο βασιλιάς Λέων ο Σοφός άνοιξε την Αγία Σoρό, την θήκη που είχε την Ζώνη της Παναγίας, μετά από 410 χρόνια για να επικαλεσθεί την χάρη της, επειδή η σύζυγός του διακατεχόταν από «πνεύμα ακάθαρτο». Αφού λοιπόν την προσκύνησαν, ο Πατριάρχης άπλωσε την τιμία Ζώνη επάνω στη βασίλισσα και αμέσως ελευθερώθηκε από το δαιμόνιο.
Στην Πόλη η πανήγυρις της Αγίας Ζώνης τελείται στον Ναό της Παναγίας της Σούδας. Ένας Ναός κοντά στα ανάκτορα των Βλαχερνών και της Πύλης Εγρί Καπού. Μια ξυλόστεγη βασιλική, χτισμένη εκεί που παλιά υπήρχε βυζαντινός ναός.
Πήγα πριν κάμποσα χρόνια αυτή τη μέρα, της Αγίας Ζώνης. Χοροστατούσε ο Πατριάρχης. Την Εκκλησιά δεν την βλέπεις απ’ έξω. Ένας τοίχος την κρύβει, όπως όλες σχεδόν τις Εκκλησιές της Πόλης. Τότε που πήγα είχε μόλις ανακαινισθεί και ακτινοβολούσε!
Κάτω από το Ιερό Βήμα υπάρχει αγίασμα, ενώ παλιότερα στον περίβολο του ναού λειτουργούσε Ελληνική Σχολή καθώς και ιατρείο – φρενοκομείο, το οποίο έπαψε να λειτουργεί το 1839.
Κάτω από το Ιερό Βήμα υπάρχει αγίασμα, ενώ παλιότερα στον περίβολο του ναού λειτουργούσε Ελληνική Σχολή καθώς και ιατρείο – φρενοκομείο, το οποίο έπαψε να λειτουργεί το 1839.
Ο Πατριάρχης πηγαίνει, σχεδόν κάθε χρόνο, στην Παναγία της Σούδας για τον εορτασμό της Καταθέσεως της Τιμίας Ζώνης. Όλα γίνονται εκεί με μια αίσθηση βάθους της ιστορίας, επίγνωσης του παρόντος και ενατένισης επ’ ελπίδι του μέλλοντος. Τίποτα δεν παραλείπεται. Όλα γίνονται με μιαν ορμή της ιστορίας και του Πνεύματος. Νυν και αεί και εις τους αιώνας. Όπως τόσους αιώνες μέχρι τώρα.
Στην Πόλη ένιωσα τι σημαίνει να αληθεύει ο βίος. Στην Πόλη αλήθεια σημαίνει μνήμη. Μια μνήμη ολoζώντανη, διαρκής, δυναμική, που δεν έχει καμία σχέση με αναμνησιολογία.
Περιδιαβαίνω στα μικρά, στενά δρομάκια. που οδηγούν στο ναό της Παναγίας της Σούδας, δίπλα στα βυζαντινά τείχη και βλέπω τις ψηφίδες της μνήμης να συνθέτουν το μωσαϊκό μιας ιστορίας αιώνων που συνεχίζει να είναι Λαμπρή μες στην ταπεινοσύνη της τώρα. Μέσα στα άθλια στενοσόκακα ο ναός της Παναγίας της Σούδας και το αγίασμα της Τιμίας Ζώνης στέκουν και περιμένουν να αρχίσει η Λειτουργία.
Ο Πατριάρχης του Γένους, οι ρωμηοί της Πόλης και πιστοί από την Ελλάδα αποτελούν την ευχαριστιακή σύναξη. Μιλώντας ο πατριάρχης προς τους πιστούς διαδηλώνει το “υπάρχουμε”. Υπάρχει η Πόλις, υπάρχει η Μεγάλη Εκκλησία, Λιτανεύουμε σ’ αυτά τα δρομάκια της πόλης, του παλαιού Βυζαντίου, την μεγάλη ιστορία της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας. Λιτανεύουμε τα παθήματα, τις θυσίες της για το Γένος, τα μαρτύρια των προ ημών και εμπνεόμεθα από το παράδειγμά τους, αντλούμε δύναμη και διακονούμε, δίνουμε τη μαρτυρία”.
Περιδιαβαίνω στα μικρά, στενά δρομάκια. που οδηγούν στο ναό της Παναγίας της Σούδας, δίπλα στα βυζαντινά τείχη και βλέπω τις ψηφίδες της μνήμης να συνθέτουν το μωσαϊκό μιας ιστορίας αιώνων που συνεχίζει να είναι Λαμπρή μες στην ταπεινοσύνη της τώρα. Μέσα στα άθλια στενοσόκακα ο ναός της Παναγίας της Σούδας και το αγίασμα της Τιμίας Ζώνης στέκουν και περιμένουν να αρχίσει η Λειτουργία.
Ο Πατριάρχης του Γένους, οι ρωμηοί της Πόλης και πιστοί από την Ελλάδα αποτελούν την ευχαριστιακή σύναξη. Μιλώντας ο πατριάρχης προς τους πιστούς διαδηλώνει το “υπάρχουμε”. Υπάρχει η Πόλις, υπάρχει η Μεγάλη Εκκλησία, Λιτανεύουμε σ’ αυτά τα δρομάκια της πόλης, του παλαιού Βυζαντίου, την μεγάλη ιστορία της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας. Λιτανεύουμε τα παθήματα, τις θυσίες της για το Γένος, τα μαρτύρια των προ ημών και εμπνεόμεθα από το παράδειγμά τους, αντλούμε δύναμη και διακονούμε, δίνουμε τη μαρτυρία”.
