Ακολουθεί το Μήνυμα του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου προς την Α. Αγιότητα τον Πάπα Ρώμης:
Τῷ Ἁγιωτάτῳ Πάπᾳ τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης Φραγκίσκῳ, χαίρειν ἐν Κυρίῳ.
Συνεορτάζοντες μεθ᾿ Ὑμῶν τήν πανίερον μνήμην τοῦ Πρωτοκορυφαίου τῶν Ἀποστόλων Πέτρου καί τοῦ Κήρυκος τῶν Ἐθνῶν καί «Ἀποστόλου τῆς ἐλευθερίας» Παύλου, τῶν ἐν Ρώμῃ χριστοτερπῶς ἐξαγγειλάντων τό Εὐαγγέλιον τῆς πανσωστικῆς Θείας Οἰκονομίας καί μαρτυρικῶς ἐν αὐτῇ τελειωθέντων, ἀπευθύνομεν τῇ Ὑμετέρᾳ Ἁγιότητι ἐγκαρδίους εὐχάς καί κατασπαζόμεθα Αὐτήν φιλήματι ἁγίῳ.
Ἡ σοβοῦσα πανδημία τοῦ νέου κορωνοϊοῦ COVID–19 κατέστησεν ἀνέ-φικτον τήν ἀποστολήν καί παρουσίαν τῆς ἐπισήμου Ἀντιπροσωπείας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν Καθέδραν Ὑμῶν κατά τήν Θρονικήν Ἑορτήν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης, ὡς συμβαίνει κατά τάς τελευταίας δεκαετίας. Συμμετέχομεν ἐκ τοῦ μακρόθεν εἰς τήν χαράν τῆς ἑορτῆς καί προσκυνοῦμεν μετ᾿ εὐλαβείας τά ἱερά λείψανα τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς Ἐκκλησίας Ὑμῶν Πέτρου, τοῦ καί αὐταδέλφου τοῦ ἡμετέρου Πάτρωνος Πρωτοκλήτου τῶν Ἀποστόλων Ἀνδρέου, τά προφρόνως δωρηθέντα, ὑφ᾿ Ὑμῶν εἰς τήν Κωνσταντινουπολίτιδα Ἐκκλησίαν, ἐξ ὧν καί ἀντλοῦμεν ρῶσιν καί εὐλογίαν.
Προσευχόμεθα καί ἐργαζόμεθα ἀδιαλείπτως, Ἁγιώτατε Ἀδελφέ, διά τήν πρόοδον τοῦ διμεροῦς θεολογικοῦ διαλόγου μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν καί τῆς πορείας πρός τήν ἑνότητα. Τήν διαδικασίαν ταύτην ἐμπλουτίζουν αἱ κοιναί πρωτοβουλίαι καί αἱ κοιναί διακηρύξεις, ἐνώπιον τῶν μεγάλων συγχρόνων προκλήσεων καί παγκοσμίων προβλημάτων. Ἔχομεν κοινάς ἐκτιμήσεις διά τά θέματα αὐτά, αἱ ὁποῖαι εἶναι τεθεμελιωμέναι «ἐπί τήν πέτραν» τῆς πίστεως καί τῶν κεφαλαιωδῶν χριστιανικῶν ἀρετῶν τῆς ἀγάπης καί τῆς δικαιοσύνης. Ἡ «κατ᾿ εἰκόνα» Θεοῦ δημιουργία καί ὁ ἐν Χριστῷ αἰώνιος προορισμός τοῦ ἀνθρώπου προσδίδουν εἰς αὐτόν ἀνυπέρβλητον ἀξίαν.
Καθ᾿ ὅλην τήν περίοδον τῆς πανδημίας συγκλονίζουν ἡμᾶς τά δεινά ἀναριθμήτων συνανθρώπων μας καί ἡ αὐτοθυσία καί ὁ ἡρωϊσμός τῶν ἰατρῶν καί τῶν νοσηλευτῶν. Ἐνωτιζόμεθα τήν κραυγήν τῶν ἀσθενῶν καί τῶν οἰκείων των καί συναισθανόμεθα τήν ἀγωνίαν τῶν ἀνέργων καί τῶν ἐν περιστάσεσι, λόγῳ τῶν οἰκονομικῶν καί κοινωνικῶν ἐπιπτώσεων τῆς κρίσεως. Ἐνώπιον τῆς ἐπωδύνου ταύτης καταστάσεως ἡ Ἐκκλησία καλεῖται νά δώσῃ τήν ἰδικήν της μαρτυρίαν, λόγῳ καί ἔργῳ.
Τά κείμενα τῆς Καινῆς Διαθήκης εἶναι πλήρη ἀφηγήσεων περί ἰάσεως ἀσθενῶν, ἡ ὁποία παραπέμπει εἰς τήν ὑπαρξιακήν πληρότητα καί τήν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Χριστός εἶναι «ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων», καί συγχρόνως Ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος «τάς ἀσθενείας ἡμῶν ἔλαβε καί τάς νόσους ἐβάστασεν» (πρβλ. Ματθ. η’, 17). Εἰς τήν θεολογικήν γλῶσσαν, ἡ ἁμαρτία περιγράφεται ὡς νόσος, χρησιμοποιεῖται δέ εὐρέως ἰατρική ὁρολογία διά τήν περιγραφήν τῆς ἐντάξεως καί τῆς ἀνακαινίσεως τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἡ ὁποία εἶναι θεραπευτήριον καί ἰατρεῖον ψυχῶν καί σωμάτων. Οἱ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχουν καί λειτουργοῦν «πρός ψυχῶν θεραπείαν καί ἰατρείαν παθῶν» (Β’ Κανών τῆς ἐν Τρούλλῳ Συνόδου). Ἡ θεραπεία καί ἡ ὑγεία εἶναι δι᾿ ἡμᾶς τούς χριστιανούς, πρόγευσις τῆς ὁριστικῆς νίκης τῆς ζωῆς ἐπί τῆς φθορᾶς καί τῆς τελικῆς ὑπερβάσεως καί καταργήσεως τοῦ θανάτου. Δέν εἶναι τυχαῖον, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀξιολογεῖ τήν προσφοράν τοῦ ἰατροῦ ὡς ἱερόν ἔργον, ὅτι δίδει ἔμφασιν εἰς τήν σχέσιν ἐμπιστοσύνης μεταξύ ἰατροῦ καί ἀσθενούς, καί ὅτι ἀπορρίπτει ἄρδην τήν θεώρησιν τοῦ ἀσθενοῦς ὡς ἀπροσώπου μονάδος, ὡς «ἀντικειμένου» και «περιπτώσεως».
Ἐν τῷ αὐτῷ πνεύματι, ἡ Ἐκκλησία προσεγγίζει καί τά οἰκονομικά καί κοινωνικά προβλήματα, ἀναδεικνύουσα τάς ἀρνητικάς ὄψεις τοῦ κυριάρχου σήμερον προτύπου οἰκονομικῆς δραστηριότητος καί ἀναπτύξεως, πυρήν τοῦ ὁποίου εἶναι ἡ «μεγιστοποίησις τοῦ κέρδους». Ἐάν ἡ ἀρχή αὐτή ἰσχύσῃ ὡς «μονόδρομος» καί κατά τήν φάσιν τῆς ἀντιμετωπίσεως τῶν οἰκονομικῶν συνεπειῶν τῆς πανδημίας, ἡ ἀνθρωπότης θά ὁδηγηθῇ εἰς πρωτοφανῆ ἀδιέξοδα. Τό μέλλον δέν εἶναι δυνατόν νά ἀνήκῃ εἰς τόν οἰκονομισμόν καί εἰς τήν «παραγωγήν χρήματος διά τοῦ χρήματος», ἄνευ ἀναφορᾶς εἰς τήν πραγματικήν οἰκονομίαν. Ἀνήκει εἰς μίαν βιώσιμον οἰκονομίαν, ἐπί τῇ βάσει τῶν ἀρχῶν τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης καί τῆς ἀλληλεγγύης. Ἡ λύσις δέν εἶναι τό «ἔχειν» καί τό «πλέον ἔχειν», ἀλλά τό «εἶναι», τό ὁποῖον εἶναι πάντοτε «συνεῖναι». Ἡ Ἐκκλησία κηρύττει τήν προτεραιότητα τῆς «σχέσεως» ἔναντι τῆς «κτήσεως».
Μετά τούτων τῶν σκέψεων καί μετ᾿ εἰλικρινῶν ἀδελφικῶν αἰσθημάτων, εὐχόμεθα ταχεῖαν ὑπέρβασιν καί τῶν προβλημάτων, τά ὁποῖα ἐδημιούργησεν ἡ πανδημία εἰς τήν ἐκκλησιαστικήν ζωήν, καί χαρμόσυνον τήν εὔσημον ἡμέραν τῆς Θρονικῆς Ὑμῶν Ἑορτῆς, δεόμενοι δέ τοῦ Δοτῆρος παντός ἀγαθοῦ, ὅπως χαρίζηται Ὑμῖν, προσφιλέστατε Ἀδελφέ, πρεσβείαις τῶν Ἁγίων ἐνδόξων καί πανευφήμων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, ὑγείαν ἀκλόνητον, μακροημέρευσιν καί πᾶσαν ἄνωθεν εὐλογίαν, ἐπ᾿ ἀγαθῷ τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, τῆς χριστιανικῆς μαρτυρίας ἐν τῷ κόσμῳ καί τῆς ἀνθρωπότητος ὅλης, διατελοῦμεν μετά τιμῆς ἐξιδιασμένης καί βαθείας ἐν Κυρίῳ ἀγάπης.
,βκ’ Ἰουνίου κθ’
Τῆς Ὑμετέρας Ἁγιότητος
ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός
