 |
| Θηλυκός κένταυρος. Ψηφιδωτό δάπεδο Πέλλα,τέλος 4ου-αρχές 3ου αι. π.Χ. |
ὑπὸ
Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου
“Αἱ γυναῖκες εἶναι οἱ στῦλοι τῆς Ἐκκλησίας”.
Ὡς γνωστόν, οἱ Κένταυροι ἀποτελοῦν ἓν τῶν πλέον ἐντυπωσιακῶν πλασμάτων τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς Μυθολογίας. Συνδέονται δὲ ἀμέσως πρὸς τὴν βίαν κατὰ τῶν γυναικῶν, περὶ ὧν ἐνταῦθα ὁ λόγος. Πολλά γὰρ ὑποφέρουν καὶ σήμερον αἱ σύντροφοι τοῦ Ἀδάμ εἰσέτι. Μεταξὺ δὲ αὐτῶν, ἰδίως ἀπὸ τὴν σεξουαλικὴν βίαν.
Οἱ κένταυροι ἄρρενες καὶ θήλεις, κατὰ τὸν Πίνδαρον κατήγοντο ἀπὸ τὸν Ἰξίονα καὶ τὴν Νεφέλην. Ἐξ αὐτῶν ἐγεννήθη ἓν τέρας, ποὺ ἀπὸ τὴν σχέσιν του μὲ τὰ ἄλογα τοῦ Πηλίου ἀπέκτησε τέκνα, ὁμοιάζοντα μὲ ἄλογα ἀπὸ τὴν ὀσφὺν καὶ κάτω καὶ μὲ ἄνθρωπον πρὸς τὰ ἐπάνω, ἔδιδον τὴν ἰδέαν ἀπεικονίσεως τῶν ἐντόνων καιρικῶν φαινομένων. Ὁ Ὅμηρος τοὺς περιγράφει ὡσὰν δασυτρίχους, ἀγρίους ποὺ ἔζων στὰ θεσσαλικὰ βουνὰ μέχρι τὴν ἐποχὴν τῆς ἥττας των κατὰ τὴν κενταυρομαχίαν ἀπὸ τοὺς Λαπίθους, ἡ ὁποία συμβολίζει τὴν πάλην τῶν πολιτισμένων Ἑλλήνων κατὰ τῶν βαρβάρων. Ἔτρωγαν κρέας ὠμόν, ὅπως οἱ Αἰθίοπες. Εἶχον διάφορα ὀνόματα, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ τοῦ σοφοῦ Χείρωνος, διδασκάλου τῶν μεγαλυτέρων ἡρώων, ὅπως τῶν Ἀσκληπιοῦ καὶ Ἡρακλέους, βοτανοθεραπευτοῦ καὶ ἀσχολουμένου μὲ τὸ κυνήγιον καὶ τὴν μουσικήν. Εἶχον δὲ ἐμπλακεῖ εἰς πράξεις βιασμοῦ καὶ λεηλασίας. Δὲν φαίνεται νὰ ἦσαν ψυχολογικῶς ἀρκετὰ ἰσορροπημένοι, καὶ μᾶλλον πρωτόγονοι, συχνάκις ἐρωτευόμενοι, ἄγνωστον διατί. Τοὺς περισσοτέρους ἐξόντωσεν ὁ Ἡρακλῆς.
Τὰ ὑβριδικὰ αὐτὰ ὄντα σχετίζονται καὶ μὲ τόν “Κενταυρισμόν”, τοῦτ’ ἔστιν τὴν σεξουαλικὴν βίαν κατὰ τῶν γυναικῶν, συλλογικοῦ χαρακτῆρος, τῶν ὁποίων ἡ μεταμόρφωσις ἐκ τοῦ ζώου πρὸς τὸν ἄνθρωπον δὲν εἶχεν ὁλοκληρωθεῖ. Οὗτοι ἔζων εἰς τὸ περιθώριον τοῦ πολιτισμοῦ καὶ δι’ αὐτοὺς δὲν ὑπῆρχεν οὐδεμία διαφορὰ μεταξὺ σεξουαλικῆς ζωῆς καὶ βίας, καὶ δὴ ἄνευ οὐδεμίας σκέψεως ἐνοχῆς!
Ἡ συναίσθησις σεξουαλικῆς ἱκανότητος καὶ ἰσχύος γενικῶς ἐξ ἄλλου εἰς μίαν ὁμάδα, ἐθεωρεῖτο ἐνίσχυσις τῆς ἰδίας ἀνδρικῆς ταυτότητος, ἡ ὁποία εἶναι ἀσθενεστέρα αὐτῆς τῶν γυναικῶν. Ἔχομεν δηλονότι ἐνταῦθα τὸ φαινόμενον τῆς “συλλογικῆς παθολογίας”, ὡς εἰς τὸν πόλεμον.
Οἱ ψυχολόγοι ἀπὸ μακροῦ διεπίστωσαν ὅτι διαρκῶς ὑπάρχουν ἄνδρες νομίζοντες, ὅτι ἡ ἀνδρική των ταυτότης δύναται νὰ διατηρηθεῖ διὰ τοῦ ὑποβιβασμοῦ καὶ τῆς μισητικῆς (Μπακιρτζῆς) περιφρονήσεως τῶν γυναικῶν, εἰς τὰς καταστάσεις μανίας τῆς ὁποίας αὕτη ἀντικαθίσταται τελείως ὑπὸ τῆς συλλογικῆς. Ἀρκεῖ αὐταὶ νὰ μὴν ὑπερβαίνουν τά “ὅριά” των!
Ἡ βία δὲ αὕτη γενικῶς ποικίλλει ἀνεξαρτήτως ἡλικίας, περιλαμβάνουσα ξυλοδαρμούς, βιασμούς, αἱμομιξίας, ἐμπόριον λευκῆς σαρκός, ἀναγκαστικὴν πορνείαν, φρικτὰς ἐπεμβάσεις ἀκρωτηριασμοῦ γεννητικῶν ὀργάνων κ.ἄ., πράγματα οὐχὶ ἄγνωστα ἐνιαχοῦ καὶ σήμερον!
Ὅταν εἶς τοὺς ἄνδρας ἀναμειγνύονται αἰσθήματα κατωτερότητος, ψυχρότητος καὶ σεξουαλικοῦ μίσους κατὰ τῶν γυναικῶν, σὺν τοῖς ἄλλοις περιορισμοῖς των, τότε ἐμφανίζονται σκοτειναὶ παράμετροι, ὅπως εἰς τὴν κίνησιν ἀνδρῶν ὑπὸ τὸ ὄνομα “Νῆσος” ἐν Η.Π.Α.
Οἱ ἄνδρες οἱ ἀνήκοντες εἰς αὐτήν, τυγχάνουν περιορισμένης ἢ ἀνυπάρκτου σεξουαλικῆς ζωῆς, ἄκοντες ἄγαμοι, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται εἰς τὰς γυναῖκας τὴν ἐκλογὴν σεξουαλικῶν συμπαικτῶν, καθ’ ὅτι θεωροῦν τὴν ἰσοτιμίαν ὡς ἀφύσικον καὶ ἑαυτοὺς θύματα τοῦ φεμινισμοῦ, ἀνθρώπους δευτέρας κατηγορίας, ἐκδηλοῦντες ὡς ἐκ τούτου ὅλην τὴν θηλυμανίαν των. Ἀρνοῦνται τοὺς βιασμούς, ἐλαχιστοποιοῦντες αὐτούς, ἐξικνούμενοι ἐνίοτε καὶ μέχρι τοῦ ἐγκλήματος.
Οὕτω τὸ τέλος τοῦ 20. αἰῶνος χαρακτηρίζεται ὑπὸ τῆς διευρύνσεως τοῦ “πολιτισμοῦ τῆς βίας”. Προέρχεται δὲ ἡ βία τμηματικῶς καὶ ἐκ δομῶν καὶ συστημάτων ἀφαιρούντων ἐκ τῶν ἀνθρώπων τὴν δυνατότητα ἀξιοπρεποῦς ζωῆς, τῶν ἁρμοδίων πολιτισμικῶν θεσμῶν, ὀργάνων καὶ καρεκλοκένταυρων τηρούντων συχνάκις “σιγὴν ἰχθύος”, ἢ ἀρκουμένων εἰς λόγους παχυλούς, μηρυκαστικούς, ἀναξιοπίστους καὶ ἀλλοτρίων θεμάτων διὰ νὰ ἀγαπιώμαστε!
Τὸ ΠΣΕ ἐπανειλημμένως ἠσχολήθη μὲ τὸ θέμα τῆς βίας, ὀργανώσαν δεκαετηρίδας διὰ τὴν ὑπέρβασιν αὐτῆς (DOV) (1988-1998, 2001-2010), ἐξέδωσε προγράμματα καὶ τάς “Ζῶσας ἐπιστολάς”1, ὅμως εἰς ὦτα συχνάκις κωφῶν καὶ ἀλάλων!
Δὲν ὑπάρχει δὲ ἡ ἀμφιβολία, ὅτι ἡ βία ἐντὸς τῆς ὁποίας ἐξέχει ὁ βιασμὸς τῶν γυναικῶν καὶ ἄρα ὁ σύγχρονος ἀνδρικός “Νεο-κενταυρισμός” δὲν δικαιολογεῖται, καὶ ὡς ἔγκλημα δέον νὰ τιμωρεῖται. Ἔπεα πτερόεντα!
Βασικῶς τέλος, οἱ ἄνδρες ἔχουν καθῆκον μὴ μιμούμενοι τὰ Gruppen Sex τῶν κενταύρων καὶ οὐχὶ μόνον, νὰ ἀποδεικνύουν τὸν ἀνδρισμόν των μὲ ἀνθρωπιστικοὺς τρόπους, τὴν ἀναγνώρισιν τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου, τὴν ἰσότητα τῶν φύλων, ὅπου ἀνήκει καὶ ἡ πανίσχυρος καὶ αἰωνία σεξουαλικότης. Χρειάζονται δηλονότι μίαν “πολιτισμοποίησιν” τοῦ ἀνδρισμοῦ καὶ μίαν Ἀποκολοκυνθωτικὴν Ἀποκενταύρωσιν2.
_______________________________________________
1- ÖRK, ἐκδ., Lebendige Briefe. Bericht über die Besuche bei den Kirchen während der Ökumenischen Dekade- Kirchen in Solidarität mit den Frauen, Ἑλβετία 1997.
2- H¬. Meesmann, Zusammen werden sie zu Bestien, Publik-Forum ἀρ. 3 (2019) 46-47.
