π.α. ανδριόπουλος
Στη Χάλκη των Πριγκηποννήσων σαν βρέθηκα, άκουγα παντού φωνές Ελλήνων, έβλεπα πατήματα Ρωμηών.
Στη Χάλκη των Πριγκηποννήσων σαν βρέθηκα, άκουγα παντού φωνές Ελλήνων, έβλεπα πατήματα Ρωμηών.
Ήταν μια βροχερή μέρα και ηρεμία επικρατούσε στους δρόμους του νησιού που δεν το μολύνουν αυτοκίνητα. Και περπατώντας είχα την ευκαιρία να χαθώ μες στη μνήμη των παλιών ρωμέϊκων αρχοντικών, που στέκουν στύλοι ακλόνητοι της Ρωμηοσύνης και μαρτυρούν ακόμα τη ζωντάνια της.
Τα σπίτια αυτά δεν είναι απλές κατοικίες. Είναι μια μεγάλη ιστορία που θαρρώ πως δύσκολα ένας ιστορικός μπορεί να καταγράψει. Γιατί οι αλάλητοι στεναγμοί δεν καταγράφονται… Τους αφουγκράζεσαι… Κι αυτό προϋποθέτει μια άλλη από τη συνήθη λογική.
Νιώθω σαν καθένα απ’ τα αρχοντικά που φωτογραφίζω να μου εξομολογείται δανειζόμενο τους στίχους του από πάντα Χαλκίτη τα καλοκαίρια μακαριστού Μητροπολίτη Πέργης Ευαγγέλου:
Αν θα σου μιλούσα
μόνο για τα περασμένα
θα σου προσέφερα
λουλούδια μυρισμένα.
Σου μίλησα
και για τα τωρινά
να σε ραντίσω
και με πέταλα παρθενικά.
Συγχαρητήρια!!!