Έκθεση ζωγραφικής θα λάβει χώρα στο φουαγέ του Μεγάρου της ΕΣΤΙΑΣ Νέας Σμύρνης, στην Αθήνα, του Μικρασιατικής καταγωγής εικαστικού Γιώργου Κεβρεκίδη, ο οποίος ζει και δραστηριοποιείται τα τελευταία χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, με τίτλο:
«Πρόσωπα της Πόλης – Multiple faces of Istanbul»
«Πρόσωπα της Πόλης – Multiple faces of Istanbul»
Εγκαίνια Έκθεσης: Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2018 και ώρα 20:00
Ώρες λειτουργίας Έκθεσης: σύμφωνα με το πρόγραμμα των επετειακών εκδηλώσεων μνήμης «Μικρασία Χαίρε».
Πρόσωπα Της Πόλης
Ηθογραφικές σκηνές (genre scenes), άλλοτε από το εσωτερικό χριστιανορθόδοξων εκκλησιών, απεικονίζοντας κληρικούς και πιστούς εν ώρα λειτουργίας, άλλοτε από τις πάμπολλες γωνιές του Πέρα και τους ανώνυμους ανθρώπους του, που ως ready made μοντέλα, ποζάρουν ανυποψίαστα στο ζωγραφικό μου «φακό». Ιδανική η χρήση των σοφτ παστέλ μολυβιών για τη σύλληψη της νεφελώδους, από τα θυμιάματα του λιβανιού, ατμόσφαιρας, επηρεαζόμενος υποσυνείδητα απ’ τον ιμπρεσιονιστικό μυστικισμό του Μονέ, κατά την αποτύπωση του καθεδρικού ναού της Ρουέν, σε τρεις διαφορετικές ώρες της μέρας.
Ένας είναι ο τρόπος να συναπαντηθώ ψυχικά με τα μοντέλα μου. Ν’ απεικονίσω αυτό που με συγκινεί σ’ αυτά, ωσάν να το διακρίνω ν΄ ακτινογραφείται στο διαφανοσκόπιο. Στόχος μου είναι να το ανασύρω στη ζωγραφική επιφάνεια με μισόκλειστα μάτια, συλλαμβάνοντας την ιδιωτικότητά τους, απ’ όποια γωνία επιθυμώ. Αυτό κάνει ο David Hockney όταν απεικονίζει τον ξαπλωτό γυμνό λουόμενο άντρα, ή ο Jean Roustin όταν σκιτσάρει ένα γυμνό άφυλο σώμα εκ των όπισθεν, ν’ αφήνει κάτουρα στο διάβα του.
Ν΄αποκαλύψω τη διάθεσή τους, ν΄ αποστάξω την ψυχική τους κατάσταση, τη δεδομένη χρονική στιγμή. Κάπως έτσι είχε ορίσει ο Mallarme, την τέχνη του συμβολισμού, στα τέλη του 19ου αιώνα, διατυπώνοντας χαρακτηριστικά: “ΜΗΝ ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ, ΖΩΓΡΑΦΙΣΕ ΤΗΝ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΠΟΥ ΕΚΕΙΝΟ ΑΣΚΕΙ…”
Ως ανθρωποκεντρικός ζωγράφος προτιμώ να φαντασιώνομαι όταν δε γνωρίζω τα μοντέλα μου διά ζώσης, βάζοντας μέσα στη δουλειά, όλον τον ερωτισμό μου. «Αναδιατάσσω» τα pixels μιας ready made εικόνας, προσθέτοντας μεγαλύτερη χρωματική ένταση όπου κρίνω, άλλοτε πάλι αφαιρώντας ένταση απ’ όσα δεν κρίνω απαραίτητο να επανειπωθούν. Δανείζομαι τη φαντασία μου ως επί το πλείστον κι όχι μια ρεαλιστική εικόνα που βίωσα, για να τα προσεγγίσω ηθογραφικά. Αυτήν την εμπειρία θα αποδώσω εν συνεχεία στον καμβά. “ART IS NOT WHAT YOU SEE BUT WHAT YOU MAKE OTHER SEE”, Edgar Degas…”
Τα ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ συνιστούν ψυχολογικά πορτρέτα, όπου η έμφαση επικεντρώνεται στο βλέμμα τους, αφήνοντας αδούλευτο το υπόλοιπο λευκό του καμβά, που ανεπιτήδευτα λέκιασε, απ΄ τις άτακτες βουρτσιές του πινέλου. Στα πορτρέτα Ρωμιών γυναικών της Πόλης, περιέλαβα μοντέλα που δεν τα γνώρισα προσωπικά. Όμως η καθιστική τους στάση, όπως και το παρουσιαστικό τους, μου ήταν τρομερά οικεία. Κατεξοχήν ελληνικές λαϊκές φιγούρες που συναντάς συνήθως δύο δύο σ΄ ελληνικές αυλές, να κάνουν παρέα η μία στην άλλη, ειδικά όταν έχουν χάσει τα συζύγια τους. Μ’ αρέσει η επίδειξη της κόμης στη γυναίκα, ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία. Τα κοντά λευκά της μαλλιά πιασμένα με τις φουρκέτες, τα κοκάλινα γυαλιά οράσεως. Το λεπτό ζακέτο ριγμένο στους ώμους. Τη λευκή πουδρίσια της επιδερμίδα. Κάπως έτσι στεκόταν κι η γιαγιά Ευαγγελία απ’ την Αρτάκη της Κυζίκου, παρέα με τη φιλενάδα της Ασπασία. Κάτι μου λέει ότι τα άγνωστα μοντέλα απ’ την Ίμβρο έχουν τα ίδια ονόματα με τις «συγχωρεμένες» Αρτακηνές.
Απ’ τα ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ δε λείπουν τα προσχέδια με σοφτ παστέλ μολύβια, που φχαριστιέμαι να χρησιμοποιώ. Είναι η τακτική που ακολουθώ ως τώρα, στην ηθογραφική ζωγραφική (genre painting). Ένα γρήγορο σχέδιο του μοντέλου μου στο χώρο, ενώ παράλληλα σκιαγραφώ τα άδυτα ενός εαυτού, μέσω της λιτής χρήσης του μέσου. Δεν επιδιώκω τη φωτογραφική αναπαράσταση, ο “κλασικισμός” θαρρώ με ξενίζει για το ψυχρό, επιστημονικό του background. Τουναντίον, επιδιώκω μια θερμότητα που πηγάζει από μια διονυσιακή διάσταση, που επιχειρώ να προσδώσω στο μοντέλο καθεαυτό. Να μισοαποκαλύπτεται, ενώ τ’ άλλο του μισό αινιγματικά υπαινίσσεται. Γιατί να “παγώσω” λοιπόν την εικόνα όπως ο φωτογραφικός φακός κάνει, ενώ το ίδιο το μοντέλο ακόμη δε ξέρει το άλλο του μισό, στ’ αλήθεια;
Γιώργος Κεβρεκίδης
Εικαστικός – Διπλ. Πολ/κός Μηχ/κός (MSc) – Υποψήφιος Διδάκτωρ Αρχιτεκτονικής
Η θρυλική Κωνσταντινούπολη, η Ιστάνμπουλ, μεταμορφώνεται διαρκώς ως πόλη, επειδή μεταμορφώνεται το πληθυσμιακό της μωσαϊκό. Μέσα στην ταχύτατη μετάλλαξη των αρχών του 21ου αιώνα, άλλοτε μικρά και άλλοτε μεγάλα παράθυρα στον χρόνο κρύβονται στους μαχαλάδες της πόλης, ένας ξεχωριστός κόσμος μέσα στον κόσμο.
Ο Γιώργος Κεβρεκίδης στέκεται με επιμέλεια μπροστά στα παράθυρα αυτά και τα ανοίγει σιωπηλά για να δούμε τις πολλαπλές φιγούρες της Πόλης. Μουσουλμάνες γυναίκες που δεν ακολούθησαν τον εξευρωπαϊσμό, Ρωμιές στα φορτωμένα με διακοσμητικά σαλόνια τους, Μαυροθαλασσίτες μετανάστες που βγάζουν το ψωμί της μέρας παίζοντας κεμεντζέ, χριστιανοί κληρικοί που ακουμπούν στο μισοσκόταδο στα στασίδια των ναών, πραματευτές της Ανατολίας που προτιμούν γωνιές στο τσαρσί κι αποφεύγουν τους ουρανοξύστες. Όλοι τους διαγράφονται στις ακουαρέλες και στους καμβάδες του Κεβρεκίδη διηγούμενοι μια ιστορία· την ιστορία του βίου και της πόλης τους.
Το έργο του εικαστικού Κεβρεκίδη είναι το έργο ενός flâneur ζωγράφου, που διακόσια χρόνια μετά την στεγνή απεικόνιση των τύπων της Κωνσταντινούπολης από τους δυτικούς περιηγητές, έρχεται να αποτυπώσει το πνεύμα πίσω από τους τύπους, αποκρυσταλλώνοντας την κινητικότητα των μορφών, φωτογραφίζοντας στιγμές καθημερινές που στέκονται στις σκιές των αδιάφορων περαστικών και τουριστών της μεγαλούπολης.
Ιωάννης Παπαχρήστου
Δρ. Φιλοσοφίας
