Λόγος εκφωνηθείς υπό του κ. Λάκη Βίγκα
Παναγιώτατε,
Κυρία Δανάη Βασιλάκη, πρόξενε του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας,
Σεβασμιώτατοι,
Αγαπητοί Μυτιληνιοί,
Κυρίες και κύριοι,
Χριστός Ανέστη!
Με αισθήματα βαθιάς χαράς και τιμής η Κοινότητα Παναγίας Κουμαριωτίσσης Νεοχωρίου υποδέχεται τον Αρχιεπίσκοπο της Πόλεώς μας σε μια από τις πλέον ευλογημένες και σημαντικές για εκείνην στιγμή. Ο ένδοξος συμπατριώτης μας, ο γενναίος συγχωριανός μας, ο αθλητής του Χριστού Θεόδωρος ο Βυζάντιος, αποκτά ξανά το δικό του σπίτι στο όμορφο χωριό μας μέσα από το παρεκκλήσι που Σείς, Παναγιώτατε, καθιερώσατε απόψε προς δόξαν Θεού και εις τιμήν του Νεομάρτυρα. Έτσι, στη ζωή μας προστίθεται μια ακόμη απόδειξη της πλούσιας αγάπης και πρόνοιας του Θεού τόσο προς την Εκκλησία όσο και προς την πονεμένη Ρωμηοσύνη μας.
Επιτρέψτε μου, και σε αυτήν την περίσταση, να μιλήσω και να εκφρασθώ μέσα από την καρδιά μου αναφερόμενος σε συνθήκες και περιστάσεις που συνθέτουν το προσωπικό μου βίωμα σε σχέση με την Εκκλησία, έτσι όπως γαλουχήθηκα σε αυτήν από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Γεννηθείς στο Νιχώρι του Βοσπόρου και ανατραφείς μέσα στα ακούσματα, στα έθιμα, στις παραδόσεις, στις φυσιογνωμίες των παλιών και των σύγχρονων Νιχωριτών, έμαθα, όπως και όλοι οι συνενορίτες μου, να κινούμαστε γύρω από την Παναγία την Κουμαριώτισσα, να έχουμε τον Ναό μας αυτό ως κέντρο της πνευματικής και κοινωνικής μας ζωής αλλά και ορόσημο της πολιτιστικής και ιστορικής μας ταυτότητας. Για λόγους που δεν ανήκουν στην αποψινή γιορταστική ατμόσφαιρα, εμείς οι Νιχωρίτες, όπως και οι λοιποί Πολίτες και οι Ίμβριοι και οι Τενέδιοι, είδαμε με οδύνη το μεγαλείο του παρελθόντος να μεταναστεύει, αλλά όχι και να σβήνει! Και λέω όχι να σβήνει, διότι όσο κι αν άδειασαν οι εκκλησίες μας, όμως ευτυχώς, δεν ερήμωσαν, δεν έμειναν αλειτούργητες. Δεν χάθηκε το γέλιο και το κλάμα από τους εναπομείναντες. Το χέρι έσφιγγε το ένα το άλλο και παρακινούσε σε υπομονή και προσκαρτερία καλύτερων καιρών. Με αυτά τα συναισθήματα μεγάλωσε η δική μου γενιά δίνοντας υπόσχεση εσωτερική να εφαρμόσει μια σκέψη, η εξέλιξη της οποίας με χαροποιεί ιδιαίτερα: επαναπατρισμός της ελπίδας στα πατρογονικά χώματά μας.
Αυτός ο συνθηματικός λόγος έγινε πραγματικότητα όταν, με επίγνωση της πορείας της Ρωμηοσύνης μας, διαπιστώσαμε πόσο υπεύθυνοι είμαστε μπροστά στα έργα και στα επιτεύγματα των αείμνηστων Πατέρων και προγόνων μας, και πόσο μας βάρυνε θετικά η σκιά και το λαμπρό υπόδειγμά τους ώστε να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για το αύριο σαν να είναι οι συνθήκες οι ιδανικότερες, χωρίς μεμψιμοιρία και φοβικά σύνδρομα.
Απτή συνέχεια του έργου των μακαριστών κτητόρων και ανακαινιστών της Εκκλησίας μας είναι και η δημιουργία του νέου Παρεκκλησίου του Αγίου Νεομάρτυρος Θεοδώρου του Βυζαντίου, που στηρίχτηκε αποκλειστικά σε κοινοτικούς πόρους. Στα δύο αυτά χρόνια που μεσολάβησαν από την έναρξη ως την περάτωση των εργασιών, όλοι όσοι εργαστήκαμε, προσπαθήσαμε, συλλογιστήκαμε και κυρίως ονειρευτήκαμε αυτό το έργο, κατανοήσαμε ορισμένα πολύτιμα στοιχεία. Το πρώτο και πλέον αξιομνημόνευτο είναι ο θαυμασμός της υπομονής και της ακούραστης εφευρετικότητας των προγόνων μας, οι οποίοι μη υπολογίζοντας κούραση, έξοδα, στερήσεις και κακουχίες έχτιζαν ναούς και σχολεία, για να στεγάζουν σε αυτά το μεγαλείο και τις συντεταγμένες της Ρωμηοσύνης μας, μη έχοντας συμμάχους τους ούτε την οικονομική ευρωστία, ούτε τα σύγχρονα μέσα ούτε τα τεχνολογικά επιτεύγματα, αλλά διαθέτοντας καρδιά και πίστη.
Και είναι παρήγορο ότι αυτά τα χαρακτηριστικά δεν λείπουν και από την γενιά των ανθρώπων που έρχεται να αναλάβει τα ηνία της διαχείρισης των πραγμάτων της ζωής αυτής. Έτσι, δεν είναι παράλογο να παραδεχθώ ενώπιόν σας ότι βρήκα και καρδιά και πίστη στον Ιερατικώς Προϊστάμενο της Κοινότητάς μας και Βιβλιοφύλακα των Πατριαρχείων, αρχιμ. π. Αγαθάγγελο. Του ανέθεσα την δημιουργία αυτού του έργου ώστε να δω πώς η νέα γενιά αξιοποιεί τις παρακαταθήκες από το παρελθόν. Και δεν διαψεύστηκα! Ο π. Αγαθάγγελος, Παναγιωτατε, με το έργο αυτό έβαλε την προσωπική του σφραγίδα στον Ναό και στις καρδιές μας και γι’ αυτό αξίζει τα συγχαρητήρια και τον έπαινο όλων μας.
Θα ήθελα, επίσης, να εκφράσω τις ευχαριστίες μου προς τον Σεβ. Μητροπολίτη Μυριοφύτου και Περιστάσεως, Επόπτη Βοσπόρου, κ. Ειρηναίο, που συνεχώς και αδιαλείπτως βρίσκεται στο πλευρό μας. Τους τεχνίτες που με το ταλέντο τους μας χάρισαν αυτό το παρεκκλήσι-έργο τέχνης, όπως την “Ξυλογλυπτική” του κ. Γιώργου Οικονομίδη για την κατασκευή του τέμπλου και την εταιρεία “Artis Gilding Restoring” για τη στίλβωσή του· τον κ. Παναγιώτη Πέντσο για την ιστόρηση των εικόνων· τον συμπολίτη μας κ. Σάββα Κοτάμ για την κατασκευή της Αγίας Τράπεζας και τον κ. Ανέστη Μαΐδη για τα άμφιά της· τον κ. Γεώργιο Τριαντόπουλο που επιμελήθηκε τα ασημικά. Επίσης, η συμβολή του Σεβ. Αρχιεπισκόπου Ανθηδώνος κι Επιτρόπου του Παναγίου Τάφου κ. Νεκταρίου, του Θεοφιλ. Επισκόπου Ερυθρών κ. Κυρίλλου και του Αγιορείτη ιερομονάχου π. Νικολάου θα μας μείνει αλησμόνητη. Δεν θα ήταν δυνατόν να παραλείψω τους Εφοροεπιτρόπους, τους αγαπημένους μου συνεργάτες αλλά και όλους όσοι στήριξαν και ενίσχυσαν αυτήν την προσπάθειά μας κατά καιρούς.
Όταν, πριν από αρκετά χρόνια, ο μακαριστός Μητροπολίτης Πριγκηποννήσων Ιάκωβος προσκόμιζε, από μέρους του συνονόματού του Μητροπολίτου Μυτιλήνης, αρχικά την ιερά εικόνα, κι αργότερα, με δική του πρωτοβουλία, ο δεύτερος έφερε τεμάχιο από το μαρτυρικό υποκάμισο του Αγίου μας -και για αυτόν τον λόγο να διαβιβάσετε τις θερμές ευχαριστίες μας στον Άγιο Μυτιλήνης- δεν μπορούσαμε εύκολα να συλλάβουμε τον συλλογισμό ότι ένας Άγιος επαναπατρίζεται εγκαινιάζοντας μια δυναμική επιστροφή πολλών συμπατριωτών μας, οι οποίοι σε χρόνους δύσκολους αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την κοινή πατρώα μας γη.
Το παρόν της Ρωμηοσύνης, Παναγιώτατε Πάτερ, είναι ένα παρόν με ιστορία και μέλλον! Είναι ένα παρόν με δυναμισμό, με προοπτικές, με λογισμό και μ’ όνειρο! Κι όσο υπάρχουν παιδιά της Ρωμηοσύνης που αγιάζουν, κανείς να μη φοβάται το «αύριό» της. Διότι το «αύριο» και της Ομογένειάς μας και του κόσμου ανήκει στα χέρια του Θεού και το μόνο που απομένει σε εμάς είναι να αγωνιζόμαστε μέχρι οι αγώνες να γίνουν θυσία, μέχρι η θυσία να γίνει θυσιαστήριο, μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι σε αυτά τα χώματα είμαστε γηγενείς, πεθαίνουμε κι ανασταινόμαστε γενιές γενιών τώρα!
Εύχομαι όλες κι όλοι να έχουμε την ευλογία και μεσιτεία του Αγίου Θεοδώρου του Βυζαντίου!
Παρέστησαν συμπροσευχόμενοι Ιεράρχες, Άρχοντες Οφφικίαλοι, η Πρόξενος της Ελλάδος κυρία Δανάη Βασιλάκη, Κοινοτικοί παράγοντες και ικανός αριθμός εκκλησιάσματος.
«Γνωρίζει καλώς λίαν η εδώ Ρωμηοσύνη να τιμά και να γεραίρη την Ανάστασιν του Κυρίου. Διότι η Ρωμηοσύνη δεν είναι τίποτε άλλο από τον πρωτότοκον καρπόν της Αναστάσεως. Με γλώσσαν ελληνικήν, με παιδείαν κλασσικήν, με σφραγίδα Ρωμαικήν, με ήθος ασκητικόν, με προοπτικάς αιωνιότητος, με πόθον Ουρανού, με έργα απαραμίλλου πνευματικής αξίας, με προγόνους φιλοσόφους και ρήτορας και επιστήμονας, με σεβασμόν εις την ιστορίαν, με δυναμικόν παρόν και με ευοίωνον μέλλον, μέσα από τρικυμίας και συγκυρίας δακρύων και αίματος, με φιλότιμον, με πολιτισμόν ου τον τυχόντα, με ιδανικά, με τεχνογνωσίαν, με ιερά και όσια, διαρκώς βλυστάνει υγιείς προσωπικότητας και, το σημαντικώτερον: καρπίζει με την σειράν της Αγίους. Αυτή είναι η διαχρονική προσφορά της Ρωμηοσύνης: να παράγη Αγίους, πολίτας της Βασιλείας του Θεού, τέκνα φωτόμορφα της Εκκλησίας».
Ακολούθως η Χορωδία, υπό τη διεύθυνση του Αιδ. Οικονόμου Ευστρατίου Γιουσμά, πραγματοποίησε συναυλία παραδοσιακής μουσικής σε παρακείμενη στο Ναό αίθουσα εκδηλώσεων.
