ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΕΝΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ!

Κυριακή 9 Ιουλίου 2017. Μια μέρα σημαντική για μένα, έχω τα γενέθλιά μου, γίνομαι 57 ετών. Θα σκεφθείτε ίσως: “Κι εμάς σε τι μας ενδιαφέρουν τα γενέθλια σου;”. Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι οι οποίοι ήδη μου έχουν ευχηθεί και θα υπάρξουν και άλλοι που θα μου ευχηθούν κατά τη διάρκεια της ημέρας. Βλέπετε το Facebook είναι αδιάκριτο, δεν καταλαβαίνει και δεν υπολογίζει “προσωπικά δεδομένα” και μυστικά, ό,τι του δώσεις τα βγάζει στη δημοσιότητα, χωρίς να σε ρωτήσει. Υπάρχουν σίγουρα και κάποιοι οι οποίοι θα μουρμουρίσουν: “καλύτερα μην είχες γεννηθεί”. 

Παρόλ’ αυτά θα ήθελα αυτή την σημαντική μέρα των γενεθλίων μου να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου μαζί σας. Όποιος δεν έχει διάθεση να το κάνει, με ένα κλικ στο “ποντίκι” άλλαξε σελίδα! 

Σκέφτομαι λοιπόν, πόσο μεγάλο τελικά είναι το έλεος του Θεού που με ανέχεται 57 ολόκληρα χρόνια, από τα οποία 38 στο ράσο. Με συγκλονίζει η σκέψη ότι ο Θεός την ημέρα της κρίσεως μάλλον θα είναι πολύ αυστηρός μαζί μου, γιατί πολλές φορές, έχω την πεποίθηση, ότι με έχει ευνοήσει μέχρι τώρα σκανδαλωδώς και γι’ αυτό αισθάνομαι ότι είναι αυξημένες οι ευθύνες μου απέναντί Του. 

Θέλω να πιστεύω πως ως ρασοφόρος και ιδιαιτέρως ως ποιμένας προσπαθώ τουλάχιστον να είμαι συνεπής. Τώρα κατά πόσο το καταφέρνω, αυτό είναι “άλλου παπά ευαγγέλιο”. Τα περισσότερα χρόνια της ιεροσύνης μου, 27 από τα 38 διακονώ στην Ιερά Μητρόπολη Γερμανίας. Και οφείλω να ομολογήσω ότι, εδώ ανδρώθηκα ως ιερέας. Εδώ αισθάνθηκα έντονη την ανάγκη να μελετήσω, να σπουδάσω και να εντρυφήσω στην Αγία Ορθοδοξία μας, προκειμένου να μπορέσω να ανταποκριθώ στα ποιμαντικά μου καθήκοντα. Έμαθα πάρα πολλά και ωφέλιμα, μα προ πάντων έμαθα πως αν και πρεσβύτερος, να παραμένω “διάκονος” του ευλογημένου λαού του Θεού που η Εκκλησία μας μου έχει εμπιστευθεί να διαποιμαίνω. Χαίρομαι να βρίσκομαι με τους ενορίτες μου και δεν σας κρύβω πως υπερηφανεύομαι και λιγουλάκι γι’ αυτούς, ιδιαίτερα όταν έχουμε επισκέψεις από Ελλάδα και μας δηλώνουν ότι εδώ ζουν πιο έντονα την Ορθοδοξία. 

Τα τελευταία χρόνια όμως υπάρχει κάτι που με θυμώνει και αυτός ο θυμός δυστυχώς, επικρατεί και τώρα, καθώς αποτυπώνω τις σκέψεις μου εδώ.
Όπως θα έχετε προσέξει όσοι παρακολουθείτε το διαδίκτυο, τα τελευταία χρόνια κάποιοι οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται ως “αντιοικουμενιστές”, “αρχιοικουμενιστή” με ανεβοκατεβάζουν άνευ φειδούς. Θα σκεφτείτε ίσως κάποιοι: “ας πρόσεχες!”. Όμως όχι, όχι δεν με ενοχλεί αυτό. Δεν έχω πρόβλημα με τον οικουμενισμό. Πιστεύω ακράδαντα στην οικουμενικότητα και της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού και αυτά αποτελούν και τη βάση της διακονίας μου εδώ στο εξωτερικό ως ιερέα, αλλά και ως εκπαιδευτικού μέχρι πρότινος. Αυτό που με ενοχλεί είναι το νόημα που προσδίδουν όλοι αυτοί οι “αντιοικουμενιστές”, στον όρο οικουμενισμός. Το έχω γράψει πολλές φορές και θα το επαναλαμβάνω πάντα, ότι έχουν “δημιουργήσει” έναν δικό τους οικουμενισμό για να έχουν να ασχολούνται. Και βεβαίως αυτό το “επίτευγμα” τους όπως περίτρανα αποδεικνύεται, έχει συγκεκριμένο στόχο, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Σπάνια θα βρείτε κάποιο “αντιοικουμενιστικό” κείμενο που να μην έχει την αναφορά του στο Φανάρι και στον Παναγιότατο. 

Θυμώνω πολύ παρακολουθώντας όλους αυτούς, κληρικούς και λαϊκούς, αλλά κυρίως τους πρώτους, οι οποίοι προσπαθούν να θρησκειοποιήσουν την Ορθοδοξία και έτσι να την καταστήσουν συγκρίσιμη, με όποια θετικά ή αρνητικά με τις άλλες θρησκείες, αποσιωπώντας και ισοπεδώνοντας τον βιωματικό της χαρακτήρα. Τι ανάγκη σύγκρισης έχει η Ορθοδοξία με θρησκείες όταν όλοι, ακόμη και αυτοί οι “αντιοικουμενιστές” παραδέχονται ότι η Ορθοδοξία κατέχει την αλήθεια; Εγώ με άνεση θα έλεγα ότι, η Ορθοδοξία δεν κατέχει απλά την αλήθεια, είναι η αλήθεια! 

Τους ενόχλησε η αναφορά στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης στα άλλα χριστιανικά δόγματα με την ονομασία “εκκλησία”. Βροντοφωνάζουν ότι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία είναι η Ορθόδοξη, λες και ειπώθηκε κάτι διαφορετικό! Το είπε ξεκάθαρα η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος: «Η Ορθόδοξος Εκκλησία αποδέχεται την ιστορικήν ονομασίαν άλλων ετεροδόξων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών». Όμως αυτοί εκεί, το “χαβά” τους! Με τη λογική τους αυτή, εγώ ας πούμε, δεν θα είχα το δικαίωμα να ονομάζομαι Γεράσιμος, γιατί τι σχέση μπορώ να έχω, εγώ ο κατάπτυστος με τον Άγιο Γεράσιμο της Κεφαλληνίας ή τον Όσιο Γεράσιμο τον Ιορδανίτη; Το ίδιο ισχύει προφανώς και για σένα, τον Γεώργιο, το Νικόλαο, τον Ιωάννη, την Μαρία, την Ελένη, την Σοφία ή όπως αλλιώς ονομάζεσαι φέροντας όνομα αγίου ή αγίας εσύ που με διαβάζεις αυτή τη στιγμή. Να το τραβήξω και πιο πέρα. Τι θα απαντήσουν όλοι αυτοί οι “αντιοικουμενιστές” αν γυρίσουν οι αρχαιοελληνολάτρεις και αξιώσουν κι εμείς οι Ορθόδοξοι να μην χρησιμοποιούμε τον όρο “Εκκλησία”, διότι είναι ονομασία που χρησιμοποιήθηκε από τους αρχαίους προγόνους μας; 

Δεν θέλουν λέει συναναστροφή με αλλόθρησκους, ούτε συναντήσεις με αυτούς. Γιατί; Τι έχουμε να κρύψουμε; Έχουν υπόψη τους αυτό που λέει ο ίδιος ο Χριστός; “Εάν γαρ αγαπήσητε τους αγαπώντας υμάς, τίνα μισθόν έχετε; ουχί και οι τελώναι το αυτό ποιούσι;”. (Μτθ. 5, 46). 

Γιατί όλοι αυτοί οι “αντιοικουμενιστές” προσπαθούν με τα καμώματά τους να αποσιωπήσουν τη σημασία του διαλόγου του Ιησού με την Σαμαρείτισσα; Γιατί με την συμπεριφορά τους και με τα λεγόμενά τους διαστρεβλώνουν το νόημα της παραβολής του “καλού Σαμαρείτη”; 

Έχει ειπωθεί ότι, κι αν δεν υπήρχε η Καινή Διαθήκη και υπήρχε μόνο η παραβολή “του ασώτου”, θα έφτανε για να τονίσει το μεγαλείο της Θείας ευσπλαχνίας. Γιατί θα πρέπει η παραβολή αυτή, να αφορά μόνο τους Ορθοδόξους; 

Θα μπορούσα να γράψω και άλλα, όμως ήδη ήρθαν κάποιοι φίλοι για να πιούμε μαζί, με αφορμή τα γενέθλιά μου, ένα καφέ. Εχόμενος και της αρχής ότι “τα πολλά λόγια είναι φτώχεια”, σταματώ εδώ!

Α! μην ξεχάσω. Χρόνια πολλά κι ευλογημένα σε όσους και όσες έχουν σήμερα και αυτοί γενέθλια, σε όποια “εκκλησία” κι αν ανήκουν!