Μ. Γ. ΒΑΡΒΟΥΝΗΣ
Καθηγητής του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, Άρχων Προστάτης των Γραμμάτων της Μ.τ.Χ.Ε.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΠΟΥΓΙΟΥΚΑΣ (1948 – 2024) ΑΡΧΩΝ ΑΚΤΟΥΑΡΙΟΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ: ΜΝΗΜΗ ΑΝΔΡΟΣ ΑΓΑΘΟΥ ΚΑΙ ΙΑΤΡΟΥ ΑΝΑΡΓΥΡΟΥ
Η κοίμηση του Άρχοντος Ακτουαρίου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Γεωργίου Μπουγιούκα, στις αρχές Μαΐου 2024, Ομοτίμου Καθηγητού της Καρδιοχειρουργικής, της Ιατρικής Σχολής του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης από το 2015, δεν υπήρξε απώλεια μόνον για τους οικογενείς και τους φίλους του, αλλά και για τη Θράκη, τον ελληνικό ιατρικό κόσμο και την Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία. Διότι ο αείμνηστος Καθηγητής και Άρχων, στην διάρκεια της ζωής και της δράσης του, είχε προσφέρει τα μέγιστα σε όλους αυτούς τους τομείς και φορείς της πνευματικής, επιστημονικής και κοινωνικής ζωής του Γένους.
Αναγνωρισμένος ήδη επιστήμονας, με στιβαρές σπουδές και μεγάλο ερευνητικό, συγγραφικό και κλινικό έργο, ο Γεώργιος Μπουγιούκας επέλεξε την Αλεξανδρούπολη ως τόπο κατοικίας και δράσης, αφήνοντας τη μέχρι τότε καριέρα του στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ και την Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Με πολλούς κόπους, επιμονή και υπομονή, κατάφερε να δημιουργηθεί η Καρδιοχειρουργική Κλινική στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης, το 2000. Την κλινική αυτή στελέχωσε, εξόπλισε, οργάνωσε και ανέδειξε με την καθημερινή παρουσία του, την ερευνητική του αυθεντία και τον καθημερινό του μόχθο, καθιστώντας την κέντρο ανακούφισης των Θρακιωτών, θεραπείας και σωτηρίας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι τότε, οι Θρακιώτες ήταν υποχρεωμένοι να καταφύγουν σε άλλα νοσοκομεία της Ελλάδας και του εξωτερικού για καρδιοχειρουργικές επεμβάσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι μεταξύ 2000 και 2015, οπότε ο Καθηγητής Μπουγιούκας αφυπηρέτησε, καταληφθείς από το όριο ηλικίας, έγιναν στην κλινική αυτή της Αλεξανδρούπολης περίπου 5.500 καρδιοχειρουργικές επεμβάσεις επεμβάσεις, σωτήριες και υποστηρικτικές του θρακικού Ελληνισμού. Και μόνο από αυτό το στοιχείο, είναι αυταπόδεικτο ότι το έργο που προσέφεραν ο Γιώργος Μπουγιούκας και οι συνεργάτες του στον ακριτικό θρακικό Ελληνισμό ήταν μοναδικό, σπουδαίο και καθοριστικής σημασίας, όχι μόνο ιατρικής, αλλά και κοινωνικής και ηθικής.
Η καθημερινή παρουσία του στην Αλεξανδρούπολη, και η ιατρική δράση του που σκέπαζε όλη τη Θράκη, εκτιμήθηκαν δεόντως τόσο από τον ελληνικό επιστημονικό κόσμο, όσο και από την τοπική κοινωνία, πόσο μάλλον που και μετά την αφυπηρέτησή του δεν αδρανοποίησε τους δεσμούς του με την Θράκη: διατήρησε το σπίτι του στην Αλεξανδρούπολη, και ταξίδευε εκεί συχνά προσφέροντας τις ιατρικές του υπηρεσίες και συμβουλές, ενισχύοντας φίλους και γνωστούς, και συμμετέχοντας στα δρώμενα της τοπικής κοινωνίας, παντοιοτρόπως, πάντοτε ευεργετικά και αποτελεσματικά.
Γι’ αυτό και η τοπική κοινωνία μόνο αγαθές κρίσεις και απόψεις είχε για το πρόσωπό του. Άλλωστε, με τη δική του συμμετοχή και καθοριστική πρωτοβουλία ιδρύθηκε ο Σύλλογος Φίλων Καρδιοχειρουργικής Κλινικής ΔΠΘ «Γαληνός», με στόχο τη διαρκή στήριξη της Κλινικής που ίδρυσε και ανέδειξε, ώστε να συνεχίσει να παράγει το επιστημονικό και κοινωνικό έργο της. Γι’ αυτό και όταν συνταξιοδοτήθηκε, το 2015, ο Δήμος Αλεξανδρούπολης τον τίμησε με το Μετάλλιο Τιμής A’ τάξεως, ενώ πολλές ήταν οι ανάλογες βραβεύσεις του από συλλόγους σωματεία και κοινωνικούς φορείς.
Ο ίδιος – απολύτως δικαιολογημένα – θεωρούσε μέγιστο τίτλο τιμής το γεγονός ότι για την προσφορά του στην επιστήμη και τη Θράκη, η Α.Θ. Π ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, μετά από εισήγηση του Οικείου Ποιμενάρχου, Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως, Τραϊανουπόλεως και Σαμοθράκης κ. Ανθίμου, του απένειμε το οφφίκιο του Άρχοντος Οφφικιαλίου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, υπό τον τίτλο του Άρχοντος Ακτουαρίου. Οφφίκιο που ο εκλιπών τίμησε δια βίου, πρωτίστως με την ιατρική προσφορά του, αλλά και γενικότερα με την φιλογενή δράση του.
Ανήσυχη προσωπικότητα, ταγμένη στην πνευματική και κοινωνική προσφορά, ο Άρχων Γεώργιος Μπουγιούκας διακόνησε την Εκκλησία ποικιλοτρόπως: με χρηματικές προσφορές, δωρεές και αμέτρητες ευεργεσίες, που γνωρίζω ότι και ο ίδιος δεν θα ήθελε να αναφερθούν λεπτομερώς, με ιατρικές συμβουλές και στήριξη σε όσους κληρικούς ζητούσαν την επιστημονική συνδρομή του, ακόμη και με ομιλίες, διαλέξεις και ραδιοφωνικές εκπομπές, οι οποίες δεν περιορίζονταν μόνο σε ιατρικά ζητήματα, αλλά ασχολούνταν ευρύτερη με την εκκλησιαστική ζωή και την παράδοση του Γένους.
Χαρακτηριστική είναι η σχέση του με την Ιερά Μητρόπολη Καστορίας, λόγω και των ιδιαίτερων οικογενειακών δεσμών του με την περιοχή, και μάλιστα με τον μακαριστό Μητροπολίτη Καστορίας κυρό Σεραφείμ. Πολλά προσέφερε στην ακριτική αυτή Μητρόπολη, και δικαίως τιμήθηκε από την τοπική Εκκλησία, συνεχίζοντας την προσφορά του και μετά την κοίμηση εκείνου και την επάξια διαδοχή του από τον θεοφιλώς αρχιερατεύοντα της Εκκλησίας της Καστορίας Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Καλλίνικο. Και επέκτεινε τη δράση του αυτή τόσο στην γειτονική Ιερά Μητρόπολη Σισανίου και Σιατίστης, που ποιμαίνεται ευκλεώς και θεοφωτίστως από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Αθανάσιο, εκ των πνευματικών εκγόνων του μακαριστού Αρχιερέως Σεραφείμ, όσο και εσχάτως στην Ιερά Μητρόπολη Φλωρίνης, από την στιγμή της εκλογής, χειροτονίας και ενθρονίσεως εκεί του Σαβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Ειρηναίου, με τον οποίο συνδέθηκε στενά πνευματικώς, λόγω της κοινής παρουσίας και συνεργασίας τους στην Αλεξανδρούπολη, όπου ο Αρχιερέας της Φλώρινας διακόνησε ως Πρωτοσύγκελλος.
Για τον μακαριστό Άρχοντα Γεώργιο Μπουγιούκα ο άνθρωπος, και δη ο πάσχων, ήταν πρόσωπο ιερό, πραγματική εικόνα Θεού, μέσω της οποίας ο Καθηγητής τιμούσε και λάτρευε τον πλάσαντα Θεό. Ο ίδιος έτρεφε βαθύτατο σεβασμό προς την Παναγία και τους αγίους, τις πρεσβείες των οποίων επικαλούνταν συχνά, όχι μόνο στην ιδιωτική του ζωή, αλλά και στην ιατρική του δραστηριότητα. Φιλακόλουθος και ευλαβής, φιλάνθρωπος και πραγματικά αφιλοχρήματος, ο Καθηγητής Γεώργιος Μπουγιούκας υπήρξε πραγματικός ανάργυρος ιατρός των ημερών μας, ιδίως για όσους γνώριζε ότι δεν διέθεταν τα απαραίτητα για την αντιμετώπιση της ασθενείας οικονομικά μέσα.
Είχα την ευλογία να τον γνωρίσω στενά και να συνδεθώ μαζί του, μάλιστα κάναμε μαζί και ένα ταξίδι στην Καστοριά, λόγο πριν το ξέσπασμα της πρόσφατης πανδημίας της Covid-19, όπου μίλησα προσκεκλημένος του μακαριστού Μητροπολίτου κυρού Σεραφείμ για την εορτή των Τριών Ιεραρχών. Παρακολούθησα από κοντά την αγωνία του για την έκβαση της ασθενείας του μακαριστού Σεραφείμ, που τελικά υπήρξε μοιραία, όσο και πολλών άλλων κληρικών που προσβλήθηκαν από τον ιό. Δέχθηκα πολλές ευεργετικές ιατρικές συμβουλές στην τακτικότατη επικοινωνία μας, και είχαν την ευκαιρία να εκτιμήσω την φιλομάθειά του, καθώς ήταν συνεχής, συνεπής, ενημερωμένος και ενεργός ακροατής και συμμέτοχος όλων των επιστημονικών εκδηλώσεων στις οποίες συμμετείχα ή τις οποίες διοργάνωνε κατά καιρούς το «Εργαστήριο Λαογραφίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας» του ΔΠΘ.
Από τις μακρές συζητήσεις μας γνώρισα όχι μόνο τα φιλολογικά, θεολογικά, ιστορικά και λαογραφικά ενδιαφέροντά του, αλλά και την λεπτότητα και την διακριτικότητα με τις οποίες διατύπωνε τις απόψεις του, την κριτική πάντοτε ματιά του, ακόμη και τις όποιες παρατηρήσεις του. Ο Καθηγητής Γεώργιος Μπουγιούκας ήταν πραγματικός Άρχων σε όλες τις πτυχές του βίου και της προσφοράς του, ένας ευγενικός, φιλογενής, φιλεκκλήσιος και ενεργός επιστήμονας και πνευματικός άνθρωπος, αναλωνόμενος καθημερινά στην διακονία της Εκκλησίας, του Γένους και προπάντων του συνανθρώπου του, ουσιαστικός συγκυρηναίος των πασχόντων, βοηθός των εμπεριστάτων, ελεήμων και αληθινά φιλάνθρωπος, πέρα και μακριά από κοινωνικές συμβάσεις και σκοπιμότητες.
Είχα επίσης την τύχη να διαπιστώσω τον βαθύτατο σεβασμό του για την Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία και τον Παναγιώτατο Προκαθήμενό της, τον Πρώτο της Ορθοδοξίας και του Γένους Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο Α΄. Συμμετείχε, όσο του ήταν δυνατόν, στην ζωή του Οικουμενικού Θρόνου, και στήριξε το έργο του με όλες τις δυνάμεις του, συχνά αυτοθυσιαστικά και με αυταπάρνηση. Παραλλήλως δε έδινε καθημερινά την μαρτυρία του Άρχοντος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας στον κόσμο, ως «λύχνος επί την λυχνία».
Ο Κύριος της ζωής και του θανάτου τον κάλεσε αιφνιδίως κοντά Του, μετατάσσοντάς τον στην Θριαμβεύουσα Εκκλησία, και στερώντας μας από την χαριτωμένη και ευγενική παρουσία του. «Ούτως έδοξε τω Κυρίω, και ούτως εγένετο». Κατέλειπε μνήμη αγαθή σε όσους τον γνώρισαν, φεύγοντας από τον κόσμο αυτό με τις προσευχές όσων ευεργετήθηκαν από αυτόν, οι οποίες και τον συνόδευσαν στο ταξίδι του προς τον Θρόνο του Θεού.
Η οικογένειά του στερήθηκε πατέρα και πάππο στοργικό, οι ασθενείς ιατρό αποτελεσματικό και ελεήμονα, η Εκκλησία και η κοινωνία Άρχοντα δοτικό και ευεργέτη, η Θράκη στήριγμα πολύτιμο και εύκαρπο, οι μαθητές και οι συνεργάτες του δάσκαλο και συνεργάτη εμβριθή και σοφό, και ο γράφων φίλο πιστό και πολύτιμο. Ας είναι η μνήμη του αιωνία απέναντι του Κυρίου μας, που ευχόμαστε να τον κατατάξει μετά των αγίων και των δικαίων Του, «εν χώρα ζώντων», όπου «επισκοπεί το φως του προσώπου» Του.
