Του Μ. Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Τσέτση
Στα πλαίσια του πανηγυρικού εορτασμού της Αναστάσεως του Κυρίου, στον Ελλαδικό xώρο, και όχι μόνο, πολύ συχνά παρερμηνεύται η ιεροτελεστία, το Μέγα Σάββατο, του Εσπερινού της Αναστάσεως και της Θείας Λειτουργίας Βασιλείου του Μεγάλου που ακολουθεί. Κλήρος και λαός, αλλά και δημοσιογραφικοί κύκλοι συγχέοντας, ενδεχομένως, το «Ανάστα ο Θεός» (τουτέστι, Αναστήσου Θεέ μου) του Μεγάλου Σαββάτου με το «Ανέστη Χριστός» της «μιάς των Σαββάτων» (ήτοι της Κυριακής του Πάσχα), με ανακοινωθέντα Ιερών Μητροπόλεων και Ενοριών, όπως και με δελτία ειδήσεων τηλεοπτικών σταθμών, εξαγγέλλουν με στόμφο και πανηγυρισμούς, μεσημεριάτικα Σαββάτου, ότι «έγινε η πρώτη Ανάσταση»! Ωσάν ο Κύριος να αναστήθηκε δις εκ νεκρών εντός δωδεκαώρου!
Φίλτατοι πατέρες και λαέ του Θεού ηγαπημένε, την ώρα κατά την οποία ο Λειτουργός, ευθύς μετά την ανάγνωση της Αποστολικής περικοπής, αναφωνεί το ικετευτκό εκείνο «Ανάστα ο Θεός», η «Ζωή εν Τάφω» ευρίσκεται ακόμη.
Να μη λησμονούμε ότι, κατά τας Γραφάς, τρεις ημέρες έμεινε ο Χριστός ενταφιασμένος. «Τριήμερος ανέστης Χριστέ, εκ τάφου, καθώς γέγραπται» ψάλλει η Εκκλησία μας (4ο στιχηρό Αίνων πλ β΄ ήχου), επαναλαμβάνουσα όσα είχε αναγγείλει ο Κύριος ακόμη «έτι ζων, μετά τρεις ημέρας εγείρομαι» (Ματθ. 27,63). Την Παρασκευή, ημέρα κατά την οποία «κλίνας την κεφαλήν παρέδωκεν το πνεύμα» (Ιω.19,30), ολόκληρη την ημέρα του Σαββάτου και Ανέστη «Οψέ σαββάτων τη επιφωσκούση εις μίαν σαββάτων» (Ματθ. 28, 1), τουτέστι τον όρθρο της ημέρας η οποία ακολουθεί το Σάββατο, ήτοι την Κυριακή.
Ως εκ τούτου, οθνείες και ασεβέστατες, ακόμη, μπορεί να χαρακτηρισθούν οι εκτός τόπου και χρόνου σπασμοδικές φαιδρότητες και αλλοπρόσαλλες κινήσεις των λειτουργών, όπως και οι αλαλαγμοί και οι θόρυβοι των εκκλησιαζομένων, όταν εκφωνείται η προσδοκία «Ανάστα ο Θεός». Πολύ περισσότερο που αυτήν ακριβώς την ημέρα η Εκκλησία προτρέπει: «Σιγησάτω πάσα σαρξ βροτεία και στήτω μετά φόβου και τρόμου και μηδέν γήινον εν εαυτή λογιζέσθω» (Χερουβικό του Μ. Σαββάτου).
Ποιός, όμως, ακούει;;
