Τι κι αν πέρασε ένας μήνας; Κι ένας χρόνος; Και μια δεκαετία; Θα είναι πάντα επίκαιρος, ανεξάντλητος, ανεξίτηλος.
Αύγουστος ’22. Άλλος ένας απόπλους. Άλλη μια επιστροφή. Άλλο ένα εσωτερικό «δόξα τω Θεώ» γιατί Τον αξίωσε και πάλι να πατήσει το πόδι Του στου νησιού το χώμα, να αγναντέψει από «το παράθυρο του ονείρου Του» και «της αυλής Του το σεργιάνι». Άλλη μια άνοδος από τα υπόγεια της ψυχής στην θεία απλότητα της υποδοχής στα μάτια του πιτσιρικά, το άναμμα του κεριού στην εκκλησία της χειροτονίας Του πριν 62 χρόνια, στο κατώφλι των καιρών της πατρογονικής οικίας, στα φιλέματα των συγγενών και φίλων αλλά πάνω απ’ όλα σε εκείνη την αγρυπνία στο Κουτλουμουσιανό Μετόχι στους πρόποδες του Γλυκύ υπό το φως των άστρων, των κεριών το τρεμούλιασμα, στο θρόισμα των ψαλμών, των κουδουνιών των κατσικιών οι καμπνίτσες και των αρχαγγέλων το φτερούγισμα.
Είναι οι στιγμές που μας χάρισε τα μέγιστα, την σιωπή, τον αφουγκρασμό, τον παρασυρμό, την απλότητα της ταπείνωσης.
Καλή Χρονιά Πατριάρχη της ψυχής μας
Κωνσταντίνος Β. Τερψίδης
Θεσσαλονικεύς εκ Φερτεκίου Καππαδοκίας
