Θεόδωρος Καλμούκος
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος βρίσκεται από το βράδυ της Κυριακής στην αγαπημένη του γενέτειρα, την Ιμβρο, εκεί που βρίσκει γαλήνη η ψυχή του. Εκεί είναι η απανεμιά και το καταφύγιό του από τις τρικυμίες που έχει να αντιμετωπίσει λόγω του υψηλού και πολυεύθυνου λειτουργήματός του, του Οικουμενικού Πατριάρχη.
Και μόνο να αποπειραθεί κάποιος να διανύσει τους αιώνες της ιστορίας και δη πως είναι ο 270ος διάδοχος του Απ. Ανδρέα του Πρωτοκλήτου, μαθητή του Χριστού, ιδρυτή της Εκκλησίας του Βυζαντίου, θα πάθει ίλιγγο. Κι όμως έτσι έχουν τα πράγματα.
Αυτή τη φορά ο Πατριάρχης βρέθηκε στην Ιμβρο για τα εγκαίνια του παρεκκλησίου του Αγίου Τρύφωνα που γιόρταζε προχτές και δεν άντεξε και ξέσπασε διηγούμενος το δράμα του κατατρεγμού της πατρίδας του. Ιδού τι είπε στην ομιλία του εμφανώς συγκινημένος: «Για εμάς τους Ιμβρίους, κάθε ανακαίνιση ενός εξωκκλησίου είναι πηγή ευγνωμοσύνης προς τον Θεόν της αγάπης. Περί τα τριακόσια εξωκκλήσια είχε η μικρή πατρίδα μας, εγκατεσπαρμένα στα βουνά, στις πλαγιές, στους κάμπους και στις ακρογιαλιές μας. Ελάχιστα από αυτά ξέφυγαν από την καταστροφή που προκάλεσε το αδυσώπητο ‘Πρόγραμμα Διάλυσης’ του 1964. Τα περισσότερα γκρεμίστηκαν, βεβηλώθηκαν, μετατράπηκαν σε στάβλους, εξαφανίστηκαν από προσώπου της γης. Λίγα σώθηκαν, κυρίως όσα βρίσκονταν κοντά ή μέσα στους οικισμούς».
Μέσα σ’ αυτή την παράγραφο ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος σκιαγράφησε το δράμα της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού από τον βάρβαρο Τούρκο κατακτητή, διότι μόνο βάρβαροι, απολίτιστοι και αγροίκοι υπάνθρωποι δεν σέβονται τα ιερά και τα όσια άλλων λαών. Σκέφτομαι το μέγεθος της πίκρας και του πόνου που έχει στην καρδιά του ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος όταν πηγαίνει και χοροστατεί και ιερουργεί σε ερειπωμένους ναούς μας πάλαι ποτέ διαλαμψασών Μητροπόλεων. Κι εγώ στοχάζομαι έμπονα τι είχαμε, τι χάσαμε, τι μας ανήκει! Όμως «τη Ρωμιοσύνη μη την κλαις εκεί που πάει να σκύψει» όπως συμβουλεύει σοφά ο ποιητής. Η ροή της ιστορίας είναι στα χέρια αλλουνού…
