ὑπὸ
Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου
“δύναται ὁ Θεὸς ἐκ τῶν λίθων τούτων
ἐγεῖραι τέκνα τοῦ Ἀβραάμ”
(Λουκ. 3, 8)
Ναί, οἱ πέτρες τῆς γῆς, τῆς πολυτιμοτάτης καὶ ἄκρως εὐπαθοῦς εἰς τὰς πληγάς, τοῦ χώρου τῆς ζωῆς καὶ τῆς αἰωνιότητος, οἱ εὐλογημένες ἀλλὰ καὶ οἱ μὴ τοιαῦτες. Ποῖος τὶς προσέχει ὅμως; Τοὺς σιωπηλοὺς αὐτοὺς συμπορευτάς μας. Τὶς πέτρες, τὰ λιθάρια, τὴν ἄμμο τῆς θαλάσσης, τῶν λιμνῶν καὶ τῶν ποταμῶν, τὸ ἐξαίρετο αὐτὸ δομικά καὶ αἰσθητικὰ ὑλικό, ποὺ σμιλεύουν ἀκόμη καὶ σήμερα μὲ τόση μαεστρία οἱ δουλευτᾶδες Ἠπειρῶτες, αὐτὲς ποὺ στολίζουν τὶς ὀρεινὲς περιοχὲς μὲ τὰ γραφικὰ φρουριακὰ ἀρχοντικὰ καὶ τὰ γιοφύρια στὰ περίφημα Ζαγοροχώρια καὶ στὶς ἄλλες περιοχὲς τῆς Βορείου Ἑλλάδος καὶ ὄχι μόνον, τὴν κόνη τῶν ἀστέρων, τοὺς ματωμένους ἀδάμαντας, ποὺ κοσμοῦν τὰς ἁβρὰς χεῖρας τῶν ἐκπάγλων ὁμοιωμάτων τῆς Ἀφροδίτης, τοὺς συνοδοιπόρους τῆς ψυχῆς μας, τοὺς ἐνοχλητὰς τῶν τεχνητῶν καὶ δυσκολοπεριποιήτων ἀνθοταπήτων, τῆς ἀκίνητες ἀλλὰ καὶ ἰλιγγιώδεις στὶς τραγικὲς κατολισθήσεις, τὶς σκληρὲς καὶ νεκρές. Εὐχαρίστως τὶς παραβλέπομεν “ἑλικοπτεροηθικῶς” (W. Schmidbauer). Πολὺ ἐσφαλμένως. Τὶς πέτρες ποὺ μᾶς περιβάλλουν καὶ συνοδεύουν. Καὶ κάθε ἄτομον τοῦ σώματός μας ἦτο κάποτε πέτρα, ἀλλὰ ὑποφέρει πολλάκις καὶ ἀπὸ αὐτές. Ὅμως ἀκόμη καὶ τὶς μικρὲς καὶ ἄσημες δὲν πρέπει νὰ τὶς περιφρονοῦμε, κατὰ τό “λίθον ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὕτος ἐγεννήθη εἰς κεφαλὴν γωνίας” (Ψαλμ. 117, 22). Τέλος, τὶς πέτρες οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦσαν καθοριστικὸ πολιτισμικὸ στοιχεῖο τῆς προϊστορικῆς ἐποχῆς (Ἐποχὴ τοῦ Λίθου) καὶ ἀργότερα τῆς τέχνης γενικότερα (ἀρχιτεκτονικῆς, γλυπτικῆς, μικροτεχνίας), τῆς βιομηχανίας (πετρέλαιο) καὶ τῆς τεχνικῆς.
Αὐτὲς λοιπὸν οἱ πέτρες εἶναι σκληρὸ ὑλικὸ διαφόρου ὕλης, μεγέθους, σχημάτων, χρωμάτων, ἀντοχῆς, κλπ., τὸ ὁποῖον ἀφθονεῖ ἐπάνω στὴ γῆ ἀλλὰ καὶ μέσα σ’ αὐτὴν καὶ ὡς ἀσβεστόλιθος, πωρόλιθος, μάρμαρο, γρανίτης κ.ἄ., κρυσταλλικὸ ἢ ρευστὸ ὑλικό (μάγμα, λάβα ποὺ θυμίζει τὸ πῦρ τῆς Κολάσεως). Αὐτὲς ποὺ διαθέτουν μνήμη! γιὰ τὴν προέλευσή τους, ὅπως στὸ πλουτώνιο, τὸ ἡφαιστειακό, τὸ ἱζηματογενές, τὸ ὀρυκτό, ὀργανικό, ἀνόργανο, μεταμορφωμένο κλπ.
Μεταξύ τους διακρίνεται ἰδιαίτερα καὶ ἡ λυδία λίθος, εἶδος μαύρου ἰάσπιδος, ἡ ὁποία χρησιμεύει γιὰ τὸν προσδιορισμὸ τῆς περιεκτικότητος τῶν ἀντικειμένων σὲ χρυσό (καράτια) καὶ μεταφορικὰ ὑπὸ τὴν ἔννοια δοκιμῆς τῆς ἰσχύος ἑνὸς πράγματος ἢ μιᾶς καταστάσεως.
Audiatur ὅμως et altera pars:
Συχνὰ ἀκοῦμε γιὰ τὶς πέτρες ἐκφράσεις καθόλου εὐχάριστες, ὅπως: ἔχει καρδιὰ ἢ γκλάβα σκληρὴ σὰν πέτρα, δὲν ἔμεινε πέτρα πάνω στὴν πέτρα, ἡ πέτρα τοῦ σκανδάλου, μὲ παίρνουν μὲ τὶς πέτρες, ὅποια πέτρα κι ἂν σηκώσεις θὰ τὸν βρεῖς ἀπὸ κάτω, ρίχνω μαύρη πέτρα, τὸ ξέρουν καὶ οἱ πέτρες κ.ἄ. Κατόπιν εἶναι γνωστὸ ἀπὸ τὴν ἱστορία καὶ τὴν σημερινὴ πρακτική, ὅτι ἡ πέτρα ἐχρησίμευεν καὶ ὡς φονικὸ ὄργανο διὰ τοὺς μάρτυρας καὶ τὶς μοιχαλίδες (πρβλ. τό “ὁ ἀναμάρτητος ὑμῶν πρῶτος βαλέτω λίθον ἐπ’ αὐτήν” (Ἰω. 8, 7), τὶς πολιορκίες, τὶς λαϊκὲς ἐξεγέρσεις καὶ εἰς ἄλλας περιπτώσεις.
Αὐτὰ λοιπὸν εἶναι μερικὰ λόγια γιὰ τὶς φαινομενικὰ μουγγές, ὅμως καὶ λαλίστατες αὐτὲς φιλενάδες μας, κατὰ τό “οἱ λίθοι κεκράξονται” (Λουκ. 19, 40), γιὰ ὅσους ἐννοεῖται οὐκ εἰσὶ τυφλοὶ καὶ κωφάλαλοι.
