Σεβασμιώτατε ἅγιε ἀδελφέ,
Μητροπολῖτα Βολοκολάμσκ κ. Ἰλαρίων,
Πρόεδρε τοῦ Τμήματος Ἐξωτερικῶν Ἐκκλησιαστικῶν Σχέσεων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας.
Διά τοῦ παρόντος γράμματός μου ἔρχομαι νά Σᾶς ἐκφράσω τήν βαθεῖαν λύπην μου καί τόν ἀποτροπιασμόν μου διά μερικά παράδοξα, θεατρινισμούς, πού συμβαίνουν εἰς τήν Θεόδοτον Ἐπαρχίαν μου, τά Μῦρα τῆς Λυκίας, ἔνθα εἶμαι τῇ συγκαταβάσει τῆς Μητρός Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ὁ κανονικός ἐπίσκοπός των, τώρα καί μίαν εἰκοσιπενταετίαν. Δέν θά ἐκφρασθῶ ἐδῶ ὡς ἱστορικός, ἀλλά ὡς μόνον σκοπόν ἐπιδιώκων νά εἰσακουστεῖ ἡ ἀγωνία ἑνός Ὀρθοδόξου τοπικοῦ ἐπισκόπου διά τά πρωτόγνωρα συμβαίνοντα εἰς τήν Βασιλικήν τοῦ Ἁγίου Νικολάου τῶν Μύρων τῆς Λυκίας!
Δυστυχῶς, ἐπ’ ἐσχάτων ἐμφανίζεται τυχοδιωκτικῶς, ὡς μή ὤφελε, Ρῶσσος τις ἱερεύς, παρόντος τοῦ οἰκείου ποιμενάρχου εἰς τά Μῦρα, ὅστις, διά ἐθνοφυλετικούς σκοπούς, ἐκμεταλλευόμενος τάς συγκυρίας καί πολιτικάς σκοπιμότητας καί εὐαισθησίας, ὡς εἶναι ἡ ἄνανδρος δολοφονία τοῦ Ρώσσου ἐν Ἀγκύρᾳ Πρέσβεως ἀειμνήστου Andrey Gennadiyeviç Karlov, καθώς καί τάς ἀδυναμίας τῶν ἐπιτοπίων παραγόντων, δρᾷ καί κινεῖται ἄνευ τῆς κανονικῆς ἀδείας τοῦ οἰκείου ποιμενάρχου, ὁ ὁποῖος κατά τάς ἡμέρας ἐκείνας ἦτο ἐκεῖ, καί τερατουργεῖ σκανδαλίζων συνειδήσεις Ὀρθοδόξων ὁμοπατρίων του, ὥστε ὁ ἀλλοεθνής καί ἀλλόδοξος ἔπαρχος τῶν Μύρων νά διερωτᾶται διατί τελευταίως ἐπανέρχονται οἱ Ρῶσσοι τόσον ἐπιμόνως εἰς τά Μῦρα, ἐνῷ προηγουμένως ἦσαν ἀνύπαρκτοι.
Ἅγιε Δέσποτα, ἐπιτρέψατέ μοι νά ὑπενθυμίσω ὅτι τά Μῦρα ἐκτός τοῦ ὅτι εἶναι πανορθόδοξον λαϊκόν Προσκύνημα, τόπος ἅγιος, εἶναι καί παλαίφατος Μητρόπολις ἀπό ἐτῶν πολλῶν ὑπάρχουσα ἐν δράσει. Ἀρκεῖ μόνον νά Σᾶς ὑπενθυμίσω τούς τελευταίους ἀξίους ἀοιδίμους προκατόχους μου, τούς Μητροπολίτας Πολύκαρπον Δημητριάδην καί τόν Γέροντά μου, Χρυσόστομον Κωνσταντινίδην, ἀποθανόντα ὡς Ἐφέσου, εὐρέως γνωστόν καί παρ’ ὑμῖν. Ἐπί πλέον, σημειωθήτω ὅτι μέχρι χθές, ἅγιε Βολοκολάμσκ, ὑμέτεροι κληρικοί καί ἀρχιερεῖς ἐκ Ρωσσίας ἐπληροφόρουν διά τήν ἐκεῖ παρουσίαν των τό Πατριαρχεῖον μας, τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν, καί ἡμᾶς προσωπικῶς, ἐξ οὗ καί ἐξεδίδετο ἡμέτερον γράμμα, κανονική ἄδεια ἱερουργίας. Τώρα τί ἔχει ἀλλάξει; Ἀγνοούμεθα ἤ διεγράφημεν; Νομίζω ὅτι εἶσθε εἰς θέσιν νά ἀντιληφθεῖτε, ὅτι τά Μῦρα εἶναι ζῶσα Μητρόπολις καί ὄχι τόπος “Διασπορᾶς”, ὡς ὑμεῖς φρονεῖτε κακῶς. Τί εἶναι ἐπιτέλους δι’ ἐσᾶς, τόν εἰδήμονα, ἡ Βασιλική τοῦ Ἁγίου Νικολάου, “κοινόχρηστο θέατρο” ὅπως τελευταίως ὁ τύπος σᾶς ἐρωτᾶ;
Βεβαίως, ὁ ἐν λόγω κύριος, ὁ ἐμφανιζόμενος ὡς ἀντιπρόσωπός σας, δέν εἶναι εἰς θέσιν νά ἐννοήσῃ τόν προκαλούμενον σκανδαλισμόν, διότι γνωρίζω ὅτι καί εἰς ἄλλα μέρη ἐνταῦθα τοιουτοτρόπως δρᾶ καί κινεῖται• θεατρινισμός καί τίποτε περισσότερον… Ἀλλά, ἐπαναλαμβάνω ὅτι τά Μῦρα δέν εἶναι τυχαῖος τόπος. Ἐκεῖ εἰς τά Μῦρα ὑπάρχει πρῶτα ἀπ’ ὅλα ὁ ἀσπρογένης μας Ἅγιος Νικόλαος, πού ξέρει νά τινάζεται ξάφνου καί μέσα ἀπό τά τρίσβαθα τῆς γῆς, ἄν χρειασθῇ, διότι εἶναι ὁ Ἀφέντης των, ὅπως καί τῶν θαλασσῶν, καί τῶν ὑδάτων. Αὐτός ὁ κοντός, ὁ ξερακιανός, ὁ ἀσπρογένης, ἀλλά καί ὁ πολύ αὐστηρός ἐκεῖ πού χρειάζεται, μ’ αὐτούς πού ἐπιχειροῦν νά Τόν ὑποτιμήσουν, νά Τόν ὑπονομεύσουν, καί νά παίξουν μαζύ Του, ντυμένος κάποτε μέ τά δεσποτικά Του ἄμφια, ἐμφανίζεται καί ἐπεμβαίνει καί διεκδικεῖ τά Ἑαυτοῦ. Λοιπόν μήν ἐπιχειροῦμε νά παίξουμε “ἐν οὐ παικτοῖς”, μή ἀναλογιζόμενοι, λησμονοῦντες τήν πρός Αὐτόν ἐπί αἰῶνας, πίστιν καί τήν βαθεῖαν λατρείαν τῶν Ρώσσων πιστῶν καί ἁγίων τόσων αἰώνων!
Ἅγιε ἀδελφέ, ὁ Ρῶσσος, εἴτε πιστός εἶναι, εἴτε ἀδιάφορος, τόν Ἅγιον Νικόλαον εἰς τά Μῦρα θά Τόν προσκυνήσῃ. Τοῦτο τό λέγομεν μετά βεβαιότητος καί ἐξ ἰδίας προσωπικῆς πείρας! Ἅγιε ἀδελφέ, ὄντως ἀπό ἐμᾶς ἐλάβατε τήν Εὐαγγελικήν ἀλήθειαν, (καί τήν ἐφέρατε εἰς τήν σημερινήν της κατάστασιν), καί σωστά ἀναφέρετε καί ὑπενθυμίζετε ὅτι «ἐμεῖς – δηλ. ποιοί; ἔχουμε τήν εὐθύνη νά σᾶς ἐπαναφέρουμε στήν κανονική τάξη»! Πῶς ὅμως, ὅταν ἐσεῖς ρέπετε ἀπό ἀτοπήματος εἰς ἀτόπημα; Αὐτό πού κάμετε καί διακηρύττετε, ἅγιε Βολοκολάμσκ, δέν εἶναι Ὀρθόδοξος ἐκκλησιολογία, δέν τιμᾷ τήν ἀρχιερατικήν σας ἀξίαν, καθώς συνιστᾶ μίαν ἀπροκάλυπον καί παράφρονα ἐθνοφυλετικήν αἵρεσιν!
Καιρός, λοιπόν, νά θυμηθῆτε ὅτι, ἡ καρδία τοῦ Ἁγίου Νικολάου δι’ ἡμᾶς τούς Ὀρθοδόξους εἶναι «Παγκόσμια Ἱερά Τράπεζα» καί ὄχι τόπος ἀναμετρήσεων ἰσχύος καί ἐθνοφυλετικῶν διεκδικήσεων. Καί ἡ ἱστορία εἶναι ἀκριβῶς χῶρος εἰς τόν ὁποῖον κρίνεται ἡ μοίρα τοῦ ἀνθρώπου. Ἐνῷ ἐμεῖς συνήθως, “ἀνθρωπίνως” κρίνοντες, δέν βλέπομεν τήν ρίζαν τοῦ προβλήματος καί τά βάζουμε πολλές φορές μέ τά κλαδιά τοῦ δένδρου! Κρῖμα, διότι δέν ρίχνει κανείς λογικός ἄνθρωπος λάσπην εἰς τά σύμβολα πού ἐγγυῶνται καί ἐκφράζουν τήν ταυτότητά του! Ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν σημερινήν κατάντειαν τῶν καθ’ ἡμᾶς Ὀρθοδόξων πραγμάτων, τά ὁποῖα μετά λύπης μας παρακολουθοῦμεν, τό ὀλιγώτερον εἶναι νά ἐντρεπώμεθα διά τήν Ὀρθοδοξίαν μας.
Μέ τά ὀλίγα αὐτά θά ἤθελα νά κατακλείσω τό παρόν σημείωμα, εὐχόμενος νά γίνω καταληπτός ἀπό ἐκκλησιαστικόν φιλόμουσον καί μουσοανατεθρεμμένον ἄνδρα τῆς κατά τά ἄλλα ἀγαπητῆς καί λατρευτῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς “Ἁγίας Ρωσσίας”.
Ἐπί δέ τούτοις διατελῶ μετά τῆς ἐν Κυρίω ἀγάπης, ἀποβλέπων εἰς τήν κατανόησιν καί πρᾶξιν τοῦ δέοντος καί ἐν προκειμένῳ.
Ἐν Φαναρίῳ, τῇ 12ῃ Σεπτεμβρίου 2019.
† ὁ Μητροπολίτης Μύρων Χρυσόστομος
