Mind The Gap
Αφιερωμένο στο τελευταίο ταξίδι του Χρυσόστομου Σταμούλη
Γράφει ο Δρ Κωνσταντίνος Ζορμπάς,
Γενικός Διευθυντής της Ορθοδόξου Ακαδημίας Κρήτης.
_ Λοχία, επέστρεψες από την Ύδρα; Διάβασα τις αγωνίες σου στα Κοινωνικά Δίκτυα. Να προσέχεις γιατί έχει γεμίσει ο κόσμος από gap (=κενό)!
Χαμογέλασε και μου είπε: _ Γι’ αυτό πρέπει να προσέχουμε και να ξαναγεφυρώσουμε τα κενά του κόσμου….
Κάτι τέτοια μου έλεγες πριν από κάποιες ώρες. Και σήμερα δεν πιστεύω ακόμη ότι δεν θα ακούσω ποτέ την φωνή σου… Ανάμεσα στη μουσική, τη μελέτη και την καθημερινότητά μας πάντα ξεκλέβαμε λίγο χρόνο για μία καλημέρα που δεν τελείωνε ποτέ και κρατούσε ώρες κατειλημμένο το κινητό μας.
Πάντα σου έλεγα ότι αυτό το τελευταίο βιβλίο σου με τον ευρηματικό τίτλο «Mind the Gap» δεν μου κάθισε πολύ καλά. Όμως ο ενθουσιασμός σου, η επιτυχία των παρουσιάσεων, οι δημιουργικές συζητήσεις, οι μουσικές αναζητήσεις, η αισθητική της Φιλοκαλίας, η Θεολογία και η Τέχνη ήταν μία συνεχή αναζήτηση ενός θεολόγου που δεν κρυβόταν πίσω από τη θεολογία, αλλά την πρόβαλλε παντού και πάντα ως απάντηση στα σύγχρονα κενά της εποχής μας.
Ο Χρυσόστομος Σταμούλης, πρώην κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ και καθηγητής δογματικής θεολογίας, με πολλές περγαμηνές, ο αγαπητός μου λοχίας, επιχείρησε να καλύψει το «κενό» του φόβου του σύγχρονου κόσμου. Με βοήθησε να κατανοήσω ότι οι διαφορετικές μορφές τέχνης εμπεριέχουν μέσα τους την αλήθεια της ζωής. Η ποίηση, ο κινηματογράφος, το θέατρο, η ζωγραφική διαφέρουν επειδή η αλήθεια ενός συναισθήματος, μιας κατάστασης ή εσωτερικής εμπειρίας μπορεί να απαιτεί μια συγκεκριμένη ή πολλαπλές μορφές έκφρασης. Ακόμη και για το κενό ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο υποστήριξε ότι, αφού η σωτηρία διά του θανάτου και της Ανάστασης του Σαρκωθέντος Θεού αποτελεί το μέγιστο παράδοξο, τότε και η θεολογία οφείλει να είναι συνεχώς ανοικτή στο θαύμα, την έκπληξη, την απορία και – το κυριότερο – στην αλλαγή και στην υπέρβαση της βεβαιότητας.
Δεν υπάρχουν λόγια ουσιαστικά να σου πω. Θα είναι «κενά» Τα είπες όλα. Είθε αυτός ο «πολιτισμός της σάρκωσης», τον οποίο διακόνησες με τη ψυχή σου, να είναι για μας παρηγοριά, πίστη και ελπίδα ότι θα συναντηθούμε να συνεχίσουμε την κουβέντα που δεν τελειώσαμε…
Αυτό το «Mind the Gap», όμως μου έφερνε στο νου αυτή τη φωνή στο μετρό και την απομάκρυνση! Το συνδέω πάντα με ένα προορισμό και όχι με μία επιστροφή.
Πρόσεχε λοιπόν στην πόρτα του παραδείσου. _ Mind the Gap! Δεν έχει άλλο κενό…