Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
Ο Σεβ. Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιερώνυμος, είναι θαρρώ ο πρώτος αρχιερεύς της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο οποίος …αδειάζει δημόσια τον κληρικό της Μητροπόλεως Κυθήρων Παύλο Δημητρακόπουλο, με αφορμή επικριτικό κείμενο του τελευταίου για την παρουσία του Σεβ. Λαρίσης στα εγκαίνια της Εβραϊκής Συναγωγής, στην πόλη της Λάρισας.
Έχει ενδιαφέρον να δει κανείς την πορεία αυτού του «κριτού της οικουμένης», καθώς μας διδάσκει πολλά για την Εκκλησία στις μέρες μας.
Ο κληρικός Παύλος Δημητρακόπουλος υπηρετούσε στην Μητρόπολη Βεροίας, απ’ όπου θεοκινήτως τον απέπεμψε ο Σεβ. Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων. Φυσικά ο κληρικός Π.Δ. αντέδρασε με σφοδρότητα στην απομάκρυνσή του από την Μητρόπολη και δημοσίευσε σχετικές επιστολές για να μας πείσει πόσο «άμεμπτος» είναι και πόσο «διώκεται αδίκως».
Τον «δεδιωγμένο» εναγκαλίζεται ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, ο οποίος όχι μόνο τον διορίζει ως κληρικό της Μητροπόλεως του, αλλά τού αναθέτει και το …περίφημο Γραφείο επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών, σε συνεργασία με τον μετέπειτα αποτειχισθέντα Άγγελο Αγγελακόπουλο. Το δίδυμο Δημητρακόπουλου – Αγγελακόπουλου επί σειρά ετών, με τις ευλογίες του Πειραιώς Σεραφείμ, εξαπέλυε πανταχούσες κατά πάντων: Συνόδων, Πατριαρχών, Αρχιεπισκόπων, Μητροπολιτών, κληρικών, θεολόγων κ.ο.κ., «φυλάττοντας την καθαρότητα της πίστεως».
Κάποια ωραία πρωία που το πράγμα παράγινε, ο Πειραιώς Σεραφείμ απετάξατο τον Αγγελακόπουλο, ο οποίος πήρε …δρόμο για την Μητρόπολη Κυθήρων, απ’ όπου και αποτειχίστηκε.
Ανάλογη πορεία ακολούθησε και ο Δημητρακόπουλος. Μετά τον Πειραιά στα Κύθηρα, όπου συνεχίζει το «θεάρεστο» έργο του στο «Γραφείο Αιρέσεων» – φευ! – της Μητροπόλεως Κυθήρων, με τις ευλογίες του μητροπολίτου Κυθήρων Σεραφείμ.
Ας με συγχωρέσει ο άγιος Λαρίσης που δεν συμμερίζομαι τους χαρακτηρισμούς του για τον Κυθήρων Σεραφείμ («πολυαγαπητός και πολυσέβαστος»), καθώς είναι απολύτως υπεύθυνος για πολλά «σημεία και τέρατα», μεταξύ των οποίων η αποτείχιση των πρώην κληρικών του, Άγγελου Αγγελακόπουλου και Παύλου Καλλίκα. Τώρα δε, είναι υπεύθυνος για την περίπτωση Δημητρακόπουλου, ο οποίος εξακολουθεί να δημιουργεί προβλήματα στην Εκκλησία, επειδή νομίζει ότι είναι θεματοφύλαξ της Ορθοδοξίας.
Για Αγγελακόπουλο και Δημητρακόπουλο, μεγάλες ευθύνες έχει φυσικά και ο Πειραιώς Σεραφείμ, ο οποίος – δυστυχώς – τους εξέθρεψε. Αυτοί δεν «μεγαλούργησαν» τυχαία. Με …τις πλάτες των δεσποτάδων τους έκαναν ό,τι έκαναν.
Το τραγικό είναι ότι Αγγελακόπουλος και Καλλίκας αποτειχίστηκαν από τον Κυθήρων (sic), με τον οποίο έχουν τα ίδια μυαλά, αλλά συναγωνίζονται στην «καθαρότητα». Και οι αποτειχισμένοι έκριναν ότι ο «παραδοσιακός» Κυθήρων δεν είναι και τόσο …παραδοσιακός. Δηλ. Ελληνογερμανικός φούρνος Ο ΚΑΝΑΔΑΣ!
Πέρα, όμως, από την θυμηδία, που είναι αναντίρρητη, υπάρχει και η σοβαρή πλευρά του θέματος, που αφορά στην εκτροφή μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας τέτοιων κληρικών, οι οποίοι σίγουρα πλανεύουν πολλούς πιστούς και σε άλλους δημιουργούν λανθασμένες εντυπώσεις.
Αυτό σημαίνει ότι η Εκκλησία δεν θα πρέπει να εκτρέφει τέτοια «φρούτα», αλλά αν συμβαίνει, θα πρέπει να τα αποβάλει ως σάπια. Αν δεν το κάνει, ο αμπελώνας της θα καταντήσει «σπήλαιο ληστών».
Εν κατακλείδι, όσο αφήνει έστω και χαραμάδες «αντιοικουμενιστών», «αντιπατριαρχικών», «αντιπαπικών», τάχα και “αντισυστημικών” και όλων των απίθανων συναφών, κινδυνεύει να εγκλωβιστεί στην πρακτική μιας σέκτας, η οποία στο όνομα της «καθαρότητας» καταγγέλλει, συκοφαντεί, παραπλανά, διαστρέφει και γενικώς καταστρέφει ό,τι μπορεί, για να υπάρξει φυσικά. Αλλιώς πώς θα κάνουν όλοι αυτοί αισθητή την παρουσία τους;
Είδα ότι η «Πειραϊκή Εκκλησία» εξέδωσε αφιερωματικό τεύχος στον αείμνηστο Καθηγητή Χρήστο Γιανναρά. Παρατήρησα, όμως, ότι στο τεύχος αυτό δεν αναδημοσιεύθηκε η …αδέκαστη κριτική που έκανε το Γραφείο Αιρέσεων της Μητροπόλεως Πειραιώς σε αρκετές από τις θέσεις του Χ. Γιανναρά για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδοξίας. Κρίμα, τέτοιο «μνημείο λόγου», που …αποκαλύπτει τις «αυτοαναιρέσεις» Γιανναρά να μην περιλαμβάνεται σε ένα …«ορθόδοξο», θέλω να πιστεύω, αφιέρωμα.
Κρίμα… Μια ζωή ολόκληρη χαμένη στο τίποτα! Στο απόλυτο κενό και στην απίθανη παράνοια! Κι όλα αυτά – αλίμονο – στο όνομα του Χριστού! Ενός, φαντασιακού, φυσικά, Χριστού, που μόνον η ακτίνα Πειραιάς – Κύθηρα (και οι ομόφρονες), αντιλαμβάνεται.
